Mom and dad (2017)

Korte Inhoud

Er gebeurt iets vreemds in een Amerikaans stadje. Om een onbekende reden beginnen ouders zich gewelddadig te gedragen tegenover hun eigen kinderen. Dit veroorzaakt een ware massahysterie. Een meisje en haar jongere broertje moeten de dreigende terreur zien te overleven.

Genre : Horror
Land : VS

Cast :
Nicolas Cage : Brent Ryan
Selma Blair : Kendall Ryan
Anne Winters : Carly
Zackary Arthur : Josh

Regisseur :
Brian Taylor

Mijn mening

“I mean, I used to be Brent...
and you used to be Kendall...
and now we're just...
Mom and Dad.”

Ik denk wel dat iedere ouder het wel eens meemaakt. Het moment dat je je kroost eventjes beu bent. Dat je ze liefst van al op een raket wil zetten en naar de maan schieten, zodanig dat je een klein beetje tijd en ruimte krijgt. Ook al is je liefde voor je kinderen onvoorwaardelijk en oprecht, toch zijn er zo’n momenten dat je ze eventjes moe bent. Bij normale ouders duurt dat moment maar enkele seconden en wordt er weer liefdevol naar de bengels gekeken en schiet vervolgens de gedachte door ons hoofd dat we zonder niet zouden kunnen leven. Niet in “Mom and dad”. De ouders in een klein Amerikaans stadje veranderen plots in moordlustige psychopaten die nog maar één doel voor ogen hebben. En dat is het vermoorden van hun oogappels.

Wat nu de oorzaak is van deze ouderlijke hysterie is niet helemaal duidelijk. Is het zoals in “Cell” een elektronische puls die de ouders triggert? Of is het een gemuteerde virus ? Een verklaring moet je niet verwachten. Het zorgt in ieder geval voor moeders die hun klein uk achterlaten in de auto op een spooroverweg. Vadsige huisvaders die vervaarlijk rondzwaaien met een bebloed honkbalknuppel. En horde vluchtende studenten die en masse worden getackeld door dolgedraaide ouders. Echt huiveringwekkend kan je het niet noemen. Alleen de scene met de pasgeboren baby bezorgde me een ongemakkelijk gevoel.

Het heeft iets weg van een doorsnee zombiefilm waarbij ouders rondlopen met een glazige blik. Het enige verschil is dat ze alleen oog hebben voor hun eigen kinderen en niet achter elke in paniek wegrennende tiener aanzitten. “Mom and dad” is complete waanzin en hoogst entertainend. Nicolas Cage schittert als de zich mislukt voelende vader wiens toekomstdromen niet in vervulling zijn gegaan en wiens carrière niet hetgeen werd wat hij zich had voorgesteld. Hetzelfde geldt voor Selma Blair. Een bitter gestemde, uitgebluste moeder die het niet kan verkroppen dat haar dochter geen enkele affiniteit voor haar toont. Ze is ingewisseld voor wiet rokende vriendinnen en de alomtegenwoordige sociale media. Hun frustraties worden overduidelijk tijdens de pooltafel-scene waar elk hun gal spuwt.

Het is al lang geleden dat ik zo genoten heb van de totale geschiftheid die Cage als de beste kan spelen. In “Arsenal” toonde hij een knettergek “Tony Clifton” typetje wiens tirades enerzijds meesterlijk als overdreven overkwamen. De gestoorde hysterie en kolkende razernij die hij hier toont, overtreft dit echter moeiteloos. Op een overtuigende manier toont hij die angstaanjagende blik en pure woede. Het is alsof complete waanzin zich meester heeft gemaakt van hem. Het is allemaal ruimschoots overdreven waardoor het soms wel humoristisch overkomt. En het grootouders moment was een ingenieuze idee waardoor het verloop van het verhaal een hele andere richting insloeg. Hou je van een horror-komedie met een licht macabere sfeer, dan zit je gebeiteld met deze waanzinnige film.