Suburbicon (2017)
Suburbicon is de naam van een rustig, familievriendelijk stadje met betaalbare woningen inclusief gemanicuurd gazon, de ideale plaats om een gezin te stichten. Ondanks dat iedereen zo gelukkig is in Suburbicon, wordt het leven van de perfecte familie Lodge door een nare gebeurtenis volledig overhoop gehaald. Het gezin werkt zich in een diep web van chantage, wraak en verraad wanneer er vervolgens een reeks verdachte gebeurtenissen voorvallen in het huishouden.
Genre : Misdaad/Drama
Land : VS
Cast :
Matt Damon : Gardner
Julianne Moore : Rose/Margaret
Noah Jupe : Nicky
Regisseur :
George Clooney
“The only thing Suburbicon is missing is you.
Isn't it time for your new start?
Come home to Suburbicon.”
Het komt niet vaak voor dat ik achteraf niet echt goed begrijp waar ik naar gekeken heb. Niet dat ik “Suburbicon” een ingewikkelde, onbegrijpelijke film vond. Maar ik weet eigenlijk niet wat de bedoeling was van de makers. Was het de bedoeling om een maatschappijkritische boodschap te brengen? Of was het een satirische kijk op het Amerika van de jaren 50 met zijn modelwijken en goedgeluimde brave burgers? Of was het gewoonweg een gestoord misdaadverhaal met een frauduleuze twist? Uiteindelijk werd het in mijn ogen een mix van dit alles, waarbij geen enkel facet er met kop en schouder bovenuit stak. Het is eerder een bundeling van middelmatigheden. En de gemixte verhalen lijken schijnbaar helemaal niks met elkaar te maken te hebben. Het is als het ware een samensmelting van twee doodgewone kortfilms.
Het eerste verhaal is gebaseerd op een script dat geschreven werd door
de Coen broers. Het tweede verhaal is gebaseerd op waar gebeurde feiten,
waarbij de familie Myers toen indertijd tot afgrijzen van de inwoners
van Levittown zich vestigden in deze gelijkaardig buurt. Het gevolg was
een inmenging van de autoriteiten om de racistische reacties en het
fysiek geweld in te perken en wettelijke statuten in te roepen om de
familie te beschermen. Maar zoals ik al eerder opmerkte, zijn het twee
los van elkaar staande verhaallijnen.
Gelukkig is de vormgeving van de film positief te noemen. Het idyllisch
beeld dat opgehangen wordt over deze buitenwijk en de typische kenmerken
die bij deze tijd behoren, werden op een adequate manier uitgewerkt. De
kledij, de bolides, het interieur en de gemoedelijke levenshouding zijn
perfect uitgebeeld. Op dat vlak oogt de film aantrekkelijk. Qua acteren
springt de rol van Matt Damon er bovenuit. Een oppervlakkig uitziende
timide burger. Een gelijksoortig personage als dat van Michael Douglas
in “Falling Down”. Jullianne Moore mag zich uitleven in haar
dubbelrol. Maar echt indrukwekkend acteren kan je het ook weer niet
noemen. Voor mij was Karimah Westtbrook diegene die de meest kleurrijke
rol (no pun intended) speelde als de onvermurwbare en volhardende Mrs
Mayer. Een vrouw die lijdzaam toekijkt hoe een beperkt protest
langzaamaan uitgroeit in een woedende menigte die leuzen scanderen en
nationalistische liederen zingt. Ik wist op een bepaald moment niet of
dit een satirisch portret was of een weerspiegeling van de
werkelijkheid. En dan komen we feilloos bij het gedeelte humor. Ik hou
wel van zwarte humor. En waarschijnlijk was het ook de bedoeling op
bepaalde momenten. Maar het enige moment waar ik een glimp van zwarte
humor kon ontwaren, was in de ontknoping. Al bij al vond ik de film niet
echt spectaculair en het onderwerp niet subtiel genoeg.
Post a Comment