Het midden van de 20ste eeuw. Een jonge wees, Lewis Barnavelt genaamd,
komt te wonen bij zijn oom Jonathan in zijn krakende oude huis. Het is
echter geen gewoon huis, maar een huis waar de meubels, de
glas-in-loodramen en andere aspecten ervan tot leven komen, evenals het
kloppende hart dat zich in het midden bevindt en de macht heeft om de
wereld te beëindigen. Genre : Familie/Fantasy/Komedie Land : VS/India/Canada Cast Owen Vaccaro : Lewis Barnavelt
Jack Black : Jonathan Barnavelt
Cate Blanchett : Florence Zimmerman
Kyle MacLachlan : Isaac Izard Regisseur Eli Roth
Mijn mening
You can eat cookies till you throw up, for all I care.
You'll see... things are...quite different here.
Als je “Goosebumps”
hebt gezien, waar Jack Black ook al de hoofdrol opeiste, dan kan je
eigenlijk identiek hetzelfde verwachten. Een op kindermaat gemaakte
griezelfilm waar ik na bepaalde tijd met hetzelfde gevoel naar keek. Het
is allemaal een beetje teveel van het goede. Aanvankelijk was het
waarschijnlijk de bedoeling dat het niet al te eng zou zijn. Het
magische en mysterieuze zou moeten overheersen. Dat was het ook de
eerste helft. En ik moet toegeven dat ik een zwak heb voor zulk type
films. Deze “The House with a clock in its walls” deed me terugdenken aan de wonderbaarlijke films van “Harry Potter”.
Ook hier gaat het over een weesjongetje dat in een pleeggezin
terechtkomt en blijkbaar magie in zijn DNA heeft zitten. Zelf ziet Lewis
(Owen Vaccaro) er uit als Henry uit “The book of Henry”.
Ook zo’n buitenbeentje met een vliegeniersbrilletje op. Maar halfweg
ontspoorde het een beetje en zag het nogal overdreven, absurd en grotesk
uit.
Zoals ik al aanhaalde, is het eerste deel hoogst vermakelijk. Lewis
wordt geïntroduceerd en maakt vervolgens kennis met oom Jonathan
Barnavelt (Jack Black) en diens buurvrouw Florence Zimmerman (Cate
Blanchett). En vanzelfsprekend is er dan het reusachtig Victoriaans
uitziend huis met zijn spookachtige contouren. Als toeschouwer merk je
dat het er niet echt pluis is en dat er te pas en te onpas bepaalde
zaken tot leven komen. Iets dat Lewis pas naderhand ontdekt. Vervolgens
zien we hoe het Lewis vergaat op zijn nieuwe school en hoe hij bevriend
raakt met Tarby (Sunny Suljic), de populaire jongen die kortstondig de
populariteit van Lewis omhoog krikt. Dit alles wordt met de nodige humor
gebracht en is hoogst entertainend voor jong en oud. Zelfs de
aanwezigheid van Jack Black was nog te pruimen. Ik ben niet echt een
grote fan van Black’s humor. Meestal is het flauw en belachelijk
overdreven. Daarom dat een gelijksoortige scene met de struikachtige
leeuw die zijn darmflora niet onder controle heeft, wel drie keer werd
opgevoerd. Flauw en overdreven.
Nee, echt onder de indruk was ik niet. Het zag er misschien wel visueel
piekfijn en uiterst verzorgd uit, maar zo betoverend als pakweg “Harry Potter”
werd het nooit. Cate Blanchett was misschien wel het enige hoogtepunt
in deze kinder-fantasyfilm. Ze had precies zo’n Mary Poppins
uitstraling. De film is wel perfect om de fantasie van 8-jarigen te
stimuleren. Ze moeten dan wel het hyperactieve gedoe van Jack Black
erbij nemen. Is het door de onhandige manier waarmee horror-regisseur
Eli Roth dit project heeft aangepakt? Of is het door de drukdoenerij en
flauwe humor van Jack Black? Of was het de
laserstraal-schietende-paraplu Cate Blanchett die het vergalde?
Mijn
interesse verdween in ieder geval en maakte plaats voor ergernis en
regelmatig hoofdschudden. Het enige waar ik op hoopte was dat die
verdomde klok die een bedreiging vormde voor ons universum zo snel
mogelijk gevonden werd. En nog belangrijker. Dat de andere boekdelen,
geschreven door John Bellairs, niet ook worden verfilmd. Na “A wrinkle in Time” en deze film, ga ik toch eventjes fantasyfilms voor kinderen mijden. ’t Is goed geweest.
Korte Inhoud 
Post a Comment