Cargo (2017)

Korte Inhoud

Andy is besmet met een dodelijk virus in de nasleep van een zombiepandemie. Hij is gestrand op het platteland van Australië en heeft 48 uur om een nieuwe voogd te vinden voor zijn dochtertje en een middel om haar te beschermen tegen zijn eigen veranderende toestand. De verlossing ligt misschien bij een geïsoleerde Aboriginal stam, maar om toegang te krijgen moet hij eerst het vertrouwen zien te winnen van een jong inheems meisje.

Genre : Drama/Horror
Land : Australië

Cast
Martin Freeman : Andy
Susie Porter : Kay
Simone Landers : Thoomi

Regisseur
Ben Howling, Yolanda Ramke

Mijn mening

We have no idea what it was that bit you.
It had fingers, Andy!
Fuck!

Als er één genre is waar het aanbod zo overvloedig is dat het je de keel uithangt, dan is het wel het zombie-genre. Volgens mij wordt er op dagelijkse basis een film ingeblikt waarbij geïnfecteerde, ondoden strompelend op zoek zijn naar slachtoffers voor een portie sappige hersenen. Erg vernieuwend zijn de meeste niet en het verwerken van de gebruikelijke clichés wordt ook niet geschuwd. Maar af en toe kom je zo’n apart geval tegen waarbij men aan het zombie-gebeuren een originele draai wil geven. Net als in “Maggie” gaat het hier ook over een vader die zijn dochtertje wil beschermen. Alleen is de kleine Rosie (Finlay en Nova Sjoberg) zich niet bewust van enige dreiging.

Het verhaal speelt zich af in de Australische bushes (de laatste Australische zombie flick die ik gezien heb was “Wyrmwood”. Nog zo’n aanrader). Andy (Martin “The hobbit” Freeman), vrouw Kay (Susie Porter) en hun baby-dochtertje Rosie varen op een rustige manier over een rivier in een aftandse boot. Het lijkt idyllisch en het heeft een hoog “The African Queen” gehalte. Niets wijst op een post-apocalyptisch gebeuren waarbij de mensheid weeral het slachtoffer is van een virale uitbraak. Totdat ze op een wrak stoten van een zeilboot.

Het enige waaraan ik me stoorde in deze film waren de paar totaal stupide, onlogische beslissingen die men nam. Ik kan best aannemen dat dit gezin niet eeuwig kan blijven ronddobberen zonder zichzelf te voorzien van nieuw proviand. En ik zou ook eens gaan controleren of er niets nuttigs te vinden was aan boord van deze boot. Maar wetende dat je elk moment een bijtgrage zombie op je dak kan krijgen, zou ik dit zeker niet ongewapend doen en zonder de andere op de hoogte te brengen. Ik veronderstel dat man en vrouw van hetzelfde verstandelijk niveau zijn, want ze maken beide achtereenvolgens dezelfde oerdomme fout. Met alle gevolgen van dien.

Het volgende stupide fragment kondigt zich aan op het moment dat de familie op de vlucht is met een achtergelaten terreinwagen. In normale omstandigheden zal je als chauffeur onoplettende, overstekende voetgangers trachten te ontwijken. Dat je hiervoor halsbrekende maneuvers uitvoert die een risico zijn voor je eigen leven kan dan wel eens gebeuren. Maar als je weet dat het vasteland bevolkt wordt door zielloze wezens wiens enige doel is een stevige hap te nemen van elk niet-geïnfecteerde nadat ze deze hebben afgesleept naar een lokale zombie-barbecue, dan zou je toch eerder plankgas geven. Andy niet natuurlijk. Hij is zo goedhartig dat hij liever de terreinwagen tegen een Australische boab knalt dan zo’n schepsel in frut vaneen te rijden. Maar zoals ik al eerder zei, zijn dit ook de enige minpuntjes in dit voor de rest boeiend en vooral emotioneel aangrijpend zombie-verhaal.

De film op zich is niet zenuwslopend spannend. Het toont eerder de zelfopofferende lijdensweg die Andy ondergaat om zijn dochtertje naar een veilige plaats te brengen. Ver van de gemuteerde medemensen en halvegaren die zich bezighouden met totaal geschifte dingen in deze chaotische wereld. Zoals een Aboriginal in een kooi plaats waarna het prijsschieten kan beginnen op de door vers vlees gelokte zombies. Overigens zijn het de Aboriginals die zich het beste weten te handhaven in deze nieuwe wereld. Met primitief lijkende rituelen slagen ze erin zombies te liquideren en plantaardige brouwsels zorgen voor bescherming. Het is ook een jeugdig Aboriginal meisje (Simone Landers) die Andy helpt met zijn tocht door de bush en die voor een veilige thuishaven zorgt.

Eerlijk gezegd vond ik deze film op veel vlakken origineel. Niet alleen het concept zombie werd op een andere manier uitgewerkt. Zo is de transformatie totaal anders dan in een doorsnee zombie-film. Hier is het niet alleen bloed en vleesslierten maar is het een glibberige, slijmerige substantie die zich tijdens de 48-urige transformatie manifesteert. Ook het fenomeen van zich ingravende zombies was verrassend. Was het om zich van de buitenwereld af te sluiten? Of is het een deel van het transformatieproces? Geen flauw idee. Maar het was boeiend genoeg. En tenslotte het meest indrukwekkende voor mij persoonlijk was de sfeer die deze film uitstraalde. Ik had nooit gedacht dat ik ooit een zombie-film zou kijken waarbij ik emotioneel geraakt zou worden. Je moet echt een zombie zijn om niet ontroerd te zijn door deze film. En tenslotte ook lof voor de bewonderenswaardige acteerprestatie van Martin Freeman. Een hele film een centrale rol spelen en geen moment dat ik het gevoel had dat hij een hobbit aan het spelen was. Dat noem ik een prestatie.