Quien a Hierro Mata (2019)

Korte Inhoud
Na het verwerken van de dood van zijn broer Sergio, verheugt verpleger Mario zich op een nieuw hoofdstuk in zijn leven met de komst van zijn eerste kind. Maar wanneer kartelbaas Antonio Padin uit de gevangenis wordt ontslagen wordt Mario aangesteld om zorg voor hem te dragen. Al snel begint hij zich af te vragen of zijn zorgplicht belangrijker is dan de levens die deze man heeft vernietigd.

Genre : Drama/Thriller
Land : Spanje

Cast
Luis Tosar : Mario
Xan Cejudo : Antonio Padín
María Vázquez : Julia

Regisseur
Paco Plaza

Mijn mening

One harsh word or lack of respect for my father,
and I come here and raise hell.

Wraakfilms. Niets zo leuk als het kijken naar een bloedstollende film waarbij een tot pulp geslagen of bijna doodgemarteld slachtoffer terug verrijst en meedogenloos en wreedaardig wraak neemt op zijn of haar aanranders. Wraakfilms zijn er in verschillende varianten en schakeringen. De enige overeenkomst dat ze hebben is dat diegenen die de oorzaak zijn van heel de ellende over het algemeen aan het kortste eind trekken (behalve bij “Eden Lake” dan). Wraakfilms zijn al heel lang in circulatie en vormen toch een gesmaakt subgenre. Wie herinnert zich nog “The Toxic Avenger”? Een dolkomische en bloederige film waarbij een snulletje, die constant gepest wordt door lokale ettertjes, muteert in een akelig chemisch creatuur die op een gewelddadige manier wraak neemt. Of de controversiële film “I spit on your Grave”? “Revenge”, “Hard Candy” en “John Wick”? De rij is oneindig en heeft telkens één uitkomst: gemutileerde dader(s) en een slachtoffer dat met opgeheven hoofd het verleden achter zich laat en vastberaden een nieuwe, zorgeloze toekomst tegemoet gaat.

In “Quien a hierro mata” (oftewel “Eye For an Eye”) kan de protagonist Mario (Louis Tosar) het verleden niet helemaal loslaten. Beelden uit die periode spoken door zijn hoofd en alles wijst erop dat deze verpleger in een rusthuis nooit vrede kan nemen met het onrecht dat zijn familie is aangedaan. De ogenschijnlijk bedaarde en gemoedelijk verzorger uit een rusthuis heeft nochtans een mooie toekomst voor zich liggen. Zijn vrouw Julia (María Vázquez) is zwanger van hun eerste kindje. Niets schijnt het geluk in de weg te staan. Totdat Antonio Padin (Xan Cejudo), berucht hoofd van een drugskartel, besloten heeft om het gevangenisleven in te ruilen voor een verblijf in het rusthuis waar Mario tewerkgesteld is. Antonio Padin lijdt aan een terminale ziekte die hem langzaamaan verlamt. En schijnbaar is de verstandhouding tussen hem en zijn beide zonen Toño (Ismael Martinez) en Kike (Enric Auquer) zodanig verzuurt dat hij eerder voor het rusthuis opteert dan thuis in de huiselijke kring zijn einde af te wachten. En laat er nu net tussen Mario en deze aftakelende oude man een link zijn die ervoor zorgt dat Mario langzaamaan transformeert van een goedaardig persoon in een wraakengel met een duister plan.

Laat ik direct de actiefilm-fetisjisten waarschuwen. Dit is geen Hollywood film waarbij de actiescènes elkaar opvolgen in een schrikbarend hoog tempo. De film is redelijk langzaam van opbouw waarbij in de eerste helft hier en daar gewelddadige scènes worden voorzien. Dit om aan te tonen dat de familie Padin niet enkel hardwerkende entrepreneurs zijn die een bloeiende krabvangst-industrie uitbaten met bijbehorende culinaire etablissementen. Je zal zien dat de fuiken op hun vissersboten ook voor andere doeleinden gebruikt kunnen worden. En als de beide broertjes hun vader bezoeken in het rusthuis om hem een verslag uit te brengen over hun toekomstplannen, waar ook Chinezen bij betrokken zijn, maken ze het klaar en duidelijk aan iedereen dat ze onaantastbare en te vrezen individuen zijn. Vooral Kike is een irritant mannetje met een kort lontje die zelfs zonder schroom het denkvermogen van zijn vader in twijfel trekt en respectloos behandelt.

“Quien a hierro mata” is een donkere en aangrijpende thriller die uitblinkt dankzij zijn rauwe realisme en de manier waarop verschillende acteurs dit uitbeelden. Alle lof voor Louis Tosar die op een degelijke manier laat zien hoe een tragisch verleden (getoond via een hele ris flashbacks) zijn beslissingsvermogen over bepaalde acties bepaald. Zijn imposante baard verbergt dan wel elke emotie. Zijn personage deed me direct denken aan Joaquin Phoenix in “You were never really here”. Het ius talionis principe wat hij hier toepast (vandaar ook de filmtitel) is wat deze film unieker maakt in vergelijking met andere wraakfilms. De wraaknemer zorgt ervoor dat de dader hetzelfde ondergaat onder dezelfde omstandigheden. Dan moet men ook nog de schmink-afdeling in de bloemetjes zetten, want de manier waarop Antonio langzaamaan verandert, ziet er angstaanjagende echt uit. Ik vroeg me alleen af of Antonio Padin in de gaten had wat hem overkwam.

Ik geef toe dat ik toch al een aantal keren aangenaam verast ben door Spaanstalige films. Na “Aterrados” en “El Hoyo” vond ik dit ook een geslaagde film. Zeker geen teleurstelling nadat ik deze zonder enige voorkennis op Netflix startte. Allereerst denk je dat dit een doorsnee wraakfilm is met dezelfde gekende verhaallijn. Maar dit verandert algauw door de plotse wending die zich aanmeld en de schokkende ontknoping. Schitterend om te zien hoe men de toon van deze film weet om te buigen van gewoontjes naar redelijk chaotisch agressief. De film laat zien hoe diepgewortelde haat een mens kan veranderen. Het is geen uitzonderlijke film, maar is wel meedogenloos en zeker het kijken waard. Ik vroeg me alleen één ding af. Hoe komt het dat dit rusthuis niet simpelweg de opname van een gekende en gevreesde drugsbaron weigerde?