Me and Earl and the Dying Girl (2015)

Korte Inhoud

Greg Gaines is iemand die op kan gaan in elke sociale omgeving op school. Een ware gave. Hij is wat dat betreft een der laatste Mohikanen. Hij heeft slechts één goede vriend, genaamd Earl. Toch raakt hij bevriend met een nieuw persoon: een aan leukemie lijdend klasgenootje.

Genre : Komedie/Drama
Land : VS

Cast :
Thomas Mann : Greg
Olivia Cooke : Rachel
RJ Cyler : Earl

Regisseur : Alfonso Gomez-Rejon

Mijn mening

"I don't need your stupid pity. It's fine, you can just go.
No, no. You got it all wrong. I'm not here 'cause I pity you.
I'm actually here because my mom is making me.
That's actually worse.”

Over sommige films kan ik echt lyrisch uitweiden doordat het zo snugger en gewiekst in elkaar is gestoken. Of doordat ik me kon inleven in de personages. Of door het hoog humoristisch gehalte dat op een vakkundige manier doorheen het verhaal werd verwerkt. Noem me overgevoelig of sentimenteel. Maar “Me and Earl and The Dying Girl” is een film waar ik extreem lyrisch van word. Ten eerste doordat men zo’n emotioneel onderwerp op een slimme manier aangepakt heeft. Zonder noemenswaardige inspanning hadden ze hier een tranentrekker van jewelste van gemaakt waardoor Kleenex zijn kwartaalcijfers wonderbaarlijk zou zien stijgen en de bioscopen best extra noodgeneratoren zouden installeren, zodanig dat ze de tsunami aan traanvocht konden verwerken. Het eindresultaat is echter het tegenovergestelde. Nog nooit lag een lach en een traan zo dicht bij elkaar.

Deze film is origineel, triest en grappig tegelijkertijd. Een “coming of age” film avant la lettre. Ook al is de rode draad niet bijster origineel, het tienermeisje Rachel (Olivia “The Signal” Cooke) die gediagnosticeerd wordt met leukemie, wordt het verloop van deze dodelijke ziekte op een serene manier in beeld gebracht. En dat door de verplichte inmenging van Greg (Thomas Mann) die de taak opgelegd krijgt van zijn moeder (Connie Britton) om wat tijd te spenderen met Rachel. Wat volgt is een onmogelijke vriendschap dat uitgroeit tot een innige relatie vol begrip, steun en hoop. Greg is iemand waar ik me direct mee kon relateren daar ik eigenlijk dezelfde persoonlijkheid was op die leeftijd. Een ietwat onzeker iemand die zichzelf onzichtbaar tracht te maken en er in slaagt om op te gaan in de massa. De boodschap is dus niet opvallen en humor, sarcasme en grappige one-liners gebruiken als verdedigingsmechanisme. Eigenlijk is hij de tegenpool van zo iemand als Scott Mayhew. Deze geflipte goth tracht met behulp van zijn excentriek uiterlijk een territorium af te bakenen. Greg’s manier van afbakening is door iedereen te mijden of er oppervlakkige contacten mee te hebben.

De enige met wie hij doorgaans contact heeft is Earl (RJ Cyler). Earl is niet echt een vriend in de strikte zin van het woord (volgens Greg), maar eerder een co-worker, zoals Greg het zelf verwoord. Een gelijkgezinde waarmee hij de passie voor de klassiekers onder de speelfilms deelt. Tezamen spenderen ze hun vrije tijd met het maken van parodieën op deze klassieke films. Deze archie-slechte films worden sporadisch getoond en zorgden voor spontane lachsalvo’s bij mij. Niet vanwege hun hoogstwaarschijnlijk ridicule inhoud, maar door de spitsvondig verzonnen titels zoals “Raging bullshit”, “A sockwork Orange” of ”Vere’d He Go?”. Earl kan je gerust een vriend voor het leven noemen.

En de heilige Drievuldigheid wordt vervolledigd door Rachel. Een lieftallig jong meisje dat geconfronteerd wordt met de dodelijke ziekte en toch een klare kijk behoudt op de hele situatie. Duidelijk iemand die geen medelijden wenst en nodig heeft. Ondanks de dodelijke ziekte, slaagt ze er in om het personage levendig te houden. Ze transformeert van het gesloten, afwijzende meisje die berust in haar lot, naar een frivool, openbloeiend vechtster dankzij de onbezorgde, ietwat onhandige maar eerlijke humoristische wijze waarop Greg met haar omgaat. Deze transformatie wordt afgesloten met één van de meest ontroerende en indrukmakende slotscènes ooit.

Stuk voor stuk zijn dit innemende, onweerstaanbare vertolkingen die op een uiterst professionele en onbevangen manier worden gerealiseerd door deze drie onbekende, jeugdige acteurs. Deze prachtige cast tilt “Me and Earl and the dying girl” naar eenzame hoogte. Het eindresultaat is een aangrijpende en ontroerende film over vriendschap en tegelijkertijd een hommage aan klassieke films . Het is een verademing om dit te ontdekken tussen alle commerciële brol en zoveelste uitgemolken sequel. Eindelijk nog eens een frisse, intelligente en originele film. Zowel dankzij het prachtige acteerwerk als het eigenzinnige gebruik van niet voor de hand liggende filmtechnieken. Een geslaagd eindresultaat waarbij vanzelfsprekende clichés uit het genre wonderwel omzeilt werden waardoor dat het niet resulteerde in een melodrama. Magistraal !