Rock, Paper, Scissors (2017)

Korte Inhoud
Peter Harris keert terug naar zijn ouderlijk huis als hij na 20 jaar in een kliniek voor krankzinnige criminelen genezen wordt verklaard. Maar het huis waar hij opgroeide wekt vele angstige herinneringen op uit zijn verschrikkelijke jeugd. Als dan de mooie jonge Ashley in beeld komt, vallen de puzzelstukjes op zijn plaats en keren zijn lusten tot het moorden weer terug…

Genre : Horror/Thriller
Land : VS

Cast

Luke Macfarlane : Peter Harris
Michael Madsen : Doyle Dechert
Jennifer Titus : Ashley Grant

Regisseur
Tom Holland

Mijn mening

I just wanna look and fiddle a little bit.
Fiddle and touch.

Er is wel elk jaar zo’n film waarvan je zegt “Man, man, man. Dit is waarschijnlijk de slechtste film die ik dit jaar heb gezien!”. Voor mij is het de film “Rock, Paper, Scissors” die met de eer gaat strijken. Met Tom Holland als regisseur (die toch enigszins betere films bracht zoals “Fright Night” en “Child’s Play”) en screenwriter Victor “Friday the 13th” Miller aan boord, verwacht je toch een horror van aanzienlijk niveau. Dan toch een goede raad. Begin er niet met te hoge verwachtingen aan, want deze zullen zeker niet ingelost worden. Niet alleen is het verhaal redelijk onorigineel. Het acteren is over het algemeen belabberd slecht. En echt spannend wordt het hoegenaamd nooit. Zelfs de slasher-elementen zijn extreem saai.

Maar het voornaamste is het seriemoordenaar-personage. Als je terugdenkt aan Hannibal Lecter in “The Silence of the Lambs” of Patrick Bateman in “American Psycho” dan waren dit toch seriemoordenaars die indruk maakten. Bij deze geschifte personages voel je vanaf het eerste moment aan dat het sadistische, ziekelijke geesten zijn. Peter “The Doll Maker” Harris (Luke Macfarlane) toont vlagen van waanzin en pure slechtheid. Maar over het algemeen is het maar een zielig persoon die me meer deed denken aan “Pee-Wee Herman”. Het was enkel tijdens de schaarse momenten dat hij zijn traumatische jeugd die hij doorbracht bij Oom Charles (John Dugan) herbeleefde, dat Macfarlane overtuigend acteerde. De angst en kwelling die bezit van hem nam bij de herinneringen aan misbruik, liet hij op een meesterlijke manier zien. Maar voor de rest was het maar een triestige bedoening.

De meest ergerlijke personages echter waren gereserveerd voor Michael Madsen en Jennifer Titus. Wat een acteur als Madsen in deze pulp-film doet, is voor mij een raadsel. Als je hem aan het werk zag in Tarantino’s films “The Hateful Eight”, “Reservoir Dogs” en “Kill Bill” dan ga je er toch vanuit dat deze acteur met zo’n karakterkop en rauwe stem wel betere aanbiedingen krijgt. Als Detective Dechert leek hij wel op automatische piloot te spelen. Het personage Ashley, gespeeld door Jennifer Titus, is nog ongeloofwaardiger. Haar motief is nog begrijpelijk maar de manier waarop ze het aanpakt is zo amateuristisch en stuntelig. Sowieso, als ik haar houterige Karate-bewegingen zag bij de ontknoping, vroeg ik me af hoe ze in hemelsnaam aan een zwarte gordel is geraakt. De rest van de cast was ook al van een bedroevend laag niveau.

Maar het meest irritante was het voorspelbare verhaal. En ook de absurde feiten. Zo is er de vrijlating van Peter Harris. Wie laat nu in Godsnaam een seriemoordenaar vrij na een aantal jaren? Een krankzinnige die 13 tienermeisjes heeft vermoord en de schuld legt bij een imaginaire tweelingbroer. En na enkele jaren shocktherapie en zinnige gesprekken met de psychologe Dr. Bauer (Tatum O’Neal), komt deze laatste tot de conclusie dat Peter bevrijdt is van zijn innerlijke demonen en klaar is om terug te functioneren als een normaal persoon in de maatschappij. Zo iemand als Dr. Bauer zou in onze huidige maatschappij onmiddellijk worden afgevoerd in een dwangbuis. Enkele uren in het ouderlijk huis en een blik op de bevallige bipsen van een cheerleader (die parmantig voorover bukt zodanig dat er een minuscuul slipje met franjes te bewonderen valt) is voldoende om onze genezen verklaarde maniak terug zijn kelder in te jagen om met zijn gestaakte activiteiten terug te beginnen. Compleet mesjogge.

Al bij al, een vreselijke film. Irritant acteerwerk. Een belachelijk, clichématig verhaal. En zelfs de gorigheden maakten geen indruk. Je moet al een enorme fan zijn van Tom Holland om dit te beschouwen als een geslaagde horror. Ik hoop dat er geen vervolgfilm in elkaar wordt geflanst. Meer van hetzelfde maar dan misschien het spelletje Tic-Tac-Toe als spelletje.