Asher (2018)

Korte Inhoud
De huurmoordenaar Asher, die vroeger werkzaam was bij de Mossad, leeft een sober bestaan in Brooklyn waar hij het einde van zijn carrière en van zijn leven voelt naderen. Tijdens een laatste klus, die helemaal misloopt, ontmoet hij Sophie. Door deze ontmoeting voelt Asher zich genoodzaakt zijn gelofte die hij als jongeman deed, te verbreken. In een laatste poging om de man te worden die hij altijd al had willen zijn, zit er niets anders op dan zijn vroegere ik de rug toe te keren.

Genre : Misdaad/Drama/Thriller
Land : VS

Cast

Ron Perlman : Asher
Famke Janssen : Sophie
Jacqueline Bisset : Dora
Richard Dreyfuss : Avi

Regisseur
Michael Caton-Jones

Mijn mening

I just killed a man in the bathroom, and I'm afraid if we don't leave right now,
they're gonna call the cops.
Hmm. So it's true.
What's that?
Men will say anything for sex.

Een huurmoordenaar die door toeval een lieftallige danslerares tegenkomt en beseft dat het tijd wordt om zijn gevaarlijk beroep de rug toe te keren. En dan beseft dat het allemaal niet zo evident is. Tja, komt dit niet bekend voor? ’t Is een beetje zoals “Polar”, de “John Wick”-achtige actiethriller, maar dan met merkelijk minder actiescènes. De manier waarop Asher (Ron Perlman) op zijn dakterras geniet van een zorgvuldig gekokkerelde maaltijd en een glas wijn, terwijl hij peinzend de nachtelijke activiteiten in stad bekijkt, is een momentopname die perfect weergeeft hoe de rest van de film aanvoelt. Het gaat er gemoedelijk aan toe de hele film. Verwacht dus geen imponerende en magistraal gechoreografeerde actiefilm. Dat één van de doelwitten, die Asher moet liquideren, al dood neervalt vanwege een hartaanval voordat Asher in actie kan schieten, is veelzeggend. Niet dat de film enorm saai is maar echt energiek is het nu ook weer niet.

Naar mijn mening was Ron Perlman echt wel de meest geschikte persoon om het personage Asher te vertolken. Deze imposant uitziende acteur met zijn karakteristieke gelaatstrekken straalt een soort kalmte uit en is tegelijkertijd intimiderend genoeg. Ron Perlman, beter gekend als “Hellboy” maar ook bekend voor zijn bijdrages aan een oneindig aantal andere films, levert een passende vertolking af. Misschien dat zijn leeftijd er ook iets mee te maken heeft. Als 70-jarige moet hij niet veel moeite doen om de pensioengerechtigde moordenaar te spelen. Een grijzende stoere vent die plots begint te merken dat zijn conditie er achteruit op gaat. Als de lieftallige Sophie (Famke Janssen) zijn pad kruist, beseft hij ineens dat een eenzame oude dag niet iets is waar hij naar uitkijkt. Het is in ieder geval een rol waarbij er meer gevraagd wordt dan alleen maar brute kracht. En Perlman, die in mijn ogen enorm veel weg heeft van Thanos, weet perfect de balans te houden tussen de professionele, ervaren huurmoordenaar en de oude, ietwat sombere man die beseft dat zijn carrière erop zit en dat de jongere generatie weldra het roer zal overnemen.

Famke Janssen, de naar de V.S. uitgeweken Nederlandse die de laatste 10 jaar toch vertolkingen verzorgde in blockbusters zoals “Taken” en “X-men”, speelt hier niet haar meest indrukwekkende rol, maar weet toch op een uitstekende manier de persoon Sophie neer te zetten. Een timide en gestresseerde jonge vrouw met een roerig verleden en haar eigen persoonlijke problemen. Het is vooral over haar dementerende moeder Dora (Jacqueline Bisset) dat ze zich kopzorgen maakt. De oude vrouw herkent haar niet meer en kan soms wel eens scherp en nijdig uit de hoek komen. Dit zorgt dus voor emotioneel geladen scènes. En op één of andere manier is het ook de aanleiding voor onbewust grappige momenten. Voor mij was de conversatie tussen Asher en Sophie over het uit het lijden verlossen van Dora, het ontroerendste en tegelijkertijd grappigste moment van de film. Een uitwisseling van ideeën hoe dit te bewerkstelligen terwijl Sophie geen flauw idee heeft wat Asher uitvoert in werkelijkheid. Een tragikomisch moment.

“Asher” is een middelmatige misdaad film die maar moeizaam uit de startblokken schiet. En zelfs als het in een stroomversnelling raakt, lijkt het tempo nog altijd gezapig en kleurt de film nog steeds braafjes tussen de lijnen. Dit keer ligt het niet aan het acteerwerk maar wel aan de actieloze inhoud. Men focust meer op het ontstaan van een innige relatie tussen twee eenzame zielen. Voor mij was dit voldoende om het een interessante film te noemen. Ook al is het onderwerp op zich niet baanbrekend en soms botweg idioot. Zo vond ik de gangscènes waarbij Asher paraat staat met zijn paraplu terwijl het brandalarm afgaat, compleet ridicuul. Toch raar dat telkens alleen de geviseerde persoon in paniek zijn appartement uitsprint. Geen hoogvlieger dus, maar als je het ergens op een VOD-dienst tegenkomt, kan je het misschien toch een kans geven.