Rebirth (2016)

Korte Inhoud
Kyle, een vader uit de voorsteden, is verbaasd als hij op zijn kantoor wordt verrast door zijn lang verloren gewaande collega Zack. Zack is nog steeds zo wild en gek als vroeger en vol opwinding over zijn zelf-actualisatie programma dat hij net klaar heeft en 'Rebirth' heet. Hij haalt Kyle over voor een weekend retraite waarna Kyle zijn sleutels, portemonnee en telefoon afgeeft. Dat is het begin van een bizarre reis vol van psychodrama, verleiding en geweld.

Genre : Thriller
Land : USA

Cast :
Fran Kranz : Kyle
Adam Goldberg : Zack
Nicky Whelan : Naomi

Regisseur :
Karl Mueller

Mijn mening

“Hey, you still have the Manifesto?
The what?
The Manifesto, man.
Don't tell me you threw it away.”
“Rebirth” is een psychologische thriller uit de Netflix stal. Ik zal zeker niet ontkennen dat ik een fervente aanhanger ben geworden van de Netflix Originals reeks. Er zijn al enkele prachtfilms gepasseerd (“Spectral”, “iBoy”, “Before I Wake” en “Message from the King”). En ook enkele minder geslaagde probeersels (“Mute” en “Death note” bijv.). “Rebirth” is een geval apart en eindigt ergens in het midden. In wezen is het geen slechte film, maar er zijn bepaalde aspecten die maken dat ik de film echt begon te haten. Sommigen zullen het zelfs een irritante film vinden. Ik weet nog steeds niet of ik deze film ernstig moet nemen of niet. Als het serieus bedoeld is en een beeld tracht te scheppen hoe gelijkaardige organisatie functioneren, dan is het redelijk angstaanjagend. Is het echter satirisch bedoeld, dan is mij dat ook ontgaan. Want echt grappig vond ik het niet.

Voor Kyle (Fran “The Living” Kranz) is elke dag een duplicaat van de vorige dag. Een gesettelde en tevreden modelburger die zijn dagdagelijkse job gelaten uitvoert. Dit schijnbaar zorgeloos bestaan wordt grondig dooreengeschud de dag dat zijn geschifte, hyper kinetische ex-schoolvriend Zack (Adam “Once upon a time in Venice” Goldberg) opduikt in Kyle’s kantoor en hem eraan herinnert dat ze ooit eens een belofte hebben neergeschreven. Een “Manifesto” waar vooral de slogan “Don’t be boring” in het oog springt. En dat is iets dat Kyle ,nadat hij toestemt om mee te gaan naar één of ander bizar heroriënteringsweekend, meermaals te horen krijgt. Spijtig genoeg is “Rebirth” wel saai uitgevallen met een ontgoochelend sluitstuk.

Fran Kranz speelt op een overtuigende manier de verwarde en paniekerige Kyle die zijn gesmeerd lopend burgerleventje herleidt ziet worden in een voor hem oncontroleerbare, chaotische nachtmerrie. Het is overduidelijk dat de boodschap verkondigt door “Rebirth” draait rond zelfcontrole. “Rebirth” gaat over terug grip op jezelf te krijgen en niet zomaar apathisch mee te lopen in het systeem (als zombies). Volgens Zack is het een herontdekking van jezelf en er toe komen om terug van het leven te houden. Het enige wat Kyle lijkt te ervaren is dat het een krankzinnig en mensonterend programma is. Het feit dat Zack erbij loopt alsof hij te veel psychedelische paddenstoelen gegeten heeft, helpt ook niet echt.

Om eerlijk te zijn werkte de film me op bepaalde momenten wel echt op mijn zenuwen. Zo is er de wel oogverblindend knappe Naomi (Nicky Whelan) die de onhebbelijke gewoonte heeft om elke vraag te beantwoorden met een vraag. Om horendol van te worden. Ook de overdreven groepsevenementen leken wel op een massahysterie. En het werd wel een beetje te voorspelbaar toen Kyle in een met kussens gevulde kamer terechtkwam waar zich een paar bevallige vrouwen bevonden wiens seksleven overduidelijk op een laag pitje staat. Het leek wel een hippie commune. Het voelde nogal surrealistisch en onaards aan.

Het is vooral het einde dat tegenvalt. Men toont initieel een organisatie die door hersenspoeling en psychologische druk leden trachten te werven. Ik geef toe dat het intrigerend was. Maar uiteindelijk bleef ik toch op mijn honger zitten. Misschien is dit ook te wijten aan het ontbreken van enige duiding. In eerste instantie leek “Rebirth” op een soort sekte vol esoterische ideeën en dogma’s met als doel de deelnemers een hergeboorte te laten beleven waarbij de connecties met hun inpalmende, egocentrische leefwereld worden doorgeknipt. Het wil een imaginaire spiegel voorhouden en aantonen dat de deelnemers in een door anderen gecontroleerde artificiële wereld leven. Dat ze marionetten zijn in een maatschappelijke poppenkast waar anderen aan de touwtjes trekken. Of ook wel een artificiële luchtbel die je vanwege comfort, verworven status en financiële zekerheid niet wil doorprikken. Naderhand gezien lijkt het niets anders te zijn dan een platvloerse verkooporganisatie van voedingsproducten, die via networking deze aan de man tracht te brengen met goed georganiseerde home party’s. Op het einde voelde het aan alsof ik een Tupperware demonstratie had bijgewoond.