Just Jim (2015)

Korte Inhoud :
Jim is een jongen van zestien jaar uit Wales. Een echte loner, die een beetje vreemd is. Zijn kameraad Michael heeft hem verlaten voor coole vrienden. Jim zijn gemoedstoestand wordt er niet beter op als zijn hond sterft. Maar dan komt de oudere en interessante Dean naast hem wonen. Een Amerikaan. Zijn hele leven verandert.

Genre : Komedie/Drama
Land : UK

Cast :
Craig Roberts : Jim
Emile Hirsch : Dean
Mark Lewis Jones : Donald

Regisseur : Craig Roberts

Mijn mening :

“Do you believe in God?
No.
I think if he exists, he needs to give me a break.
Maybe you just need to man up a bit, instead of being a little bitch.”

Een verrassende film die toch anders verliep dan ik verwachtte. Ik dacht dat het een film zou zijn waarin een gepest, lelijk ventje met behulp van een nieuwe buurjongen zichzelf leert te verdedigen tegen de ongenadige pesters. Gedeeltelijk is dit wel zo. Jim (Craig Roberts) is het buitenbeentje waar iedereen een hekel aan heeft en ook nogal aparte gewoontes heeft. Een in zichzelf gekeerde, onzekere tiener die steeds slachtoffer is van plagerijen en spot. Zelfs zijn ouders zijn niet bepaald een steun voor hem. Het totale isolement waar Jim zich in bevindt, wordt op een visueel schitterende manier in beeld gebracht. Soms krijg je er een triest gevoel bij. Als je eigen hond je al verlaat is het toch wel erg gesteld met je. Maar meestal zijn de spottende beelden redelijk hilarisch. Het omver vallend tuinhekje. Jim die apathisch naar zijn speelgoed racebaan kijkt met twee remote-controls in zijn handen. Het verjaardagsfeestje dat zijn ouders organiseren met een groot spandoek waar natuurlijk de leeftijd verkeerd opstaat. En dan dwarrelt die op een “Jurassic Park”-achtige manier over Jim heen, terwijl hij daar zielig in zijn eentje zit.

Dit lijkt allemaal te veranderen, de dag dat de buurjongen Dean (Emile Hirsch) zijn intrek neemt in de aanpalende woning. Een Amerikaanse James Dean kloon die al snel het vertrouwen van Jim weet te winnen. Dean tracht het zelfvertrouwen van Jim op te krikken en geeft hem goede raad hoe zijn leven terug op de rails te krijgen en het heft in handen te nemen. Naarmate het zelfvertrouwen van Jim groeit, begint het gedrag van Dean bizarre en agressieve vormen aan te nemen. De manier waarop hij zich opdringt aan Jim’s ouders (en dan vooral de kokette moeder) is niet bepaald koosjer te noemen. De rebel in Dean neemt het op tegen Jim, die zich langzaamaan begint af te vragen of deze Amerikaanse beschermengel wel betrouwbaar is.

Het eerste verassende feit over deze film is dat de 24 jarige Craig deze film geregisseerd en geschreven heeft. Een niet te onderschatten prestatie voor een nog zo jonge persoon. Niettegenstaande dat er enkele zwakkere elementen zijn in deze film waarover je je zou kunnen ergeren, is het uiteindelijke resultaat niet onaardig. Wat me vooral opviel was de schitterende beeldfragmenten en stilistisch overkomende cameraopstellingen. Als je verschillende snapshots zou maken van de fragmentarisch opgezette situaties, zou je zo’n een tentoonstelling kunnen organiseren over surrealistische, experimentele fotografie. Dat is dan ook tegelijkertijd een opmerking die velen zullen maken. De gehele film lijkt wel soms een samensmelting van meerdere film experimenten, waardoor het soms wel verwarrende en ingewikkeld overkomt. Ben je echter een David Lynch liefhebber (en in mindere mate kan je hier ook Refn aan toevoegen) dan zal je dit zeker kunnen appreciëren.

Het intrigerende voor mij was de boodschap met een dubbele bodem die het verhaal volgens mij inhield. Is Dean een reëel persoon of is het een fantasiebeeld die Jim heeft opgeroepen in zijn psychisch getormenteerde persoonlijkheid? Achteraf bekeken lijkt de hele film wel ingenomen door individuen met een psychische aandoening. De geschifte ex-militair (veronderstel ik toch) die Jim steeds tegenkomt bij het uitlaten van de hond (“Yeah, copy that, Clive”). Een op zijn minst bizar reagerende zaalbewaakster in de lokale bioscoop (een typische “Twin Peaks” figuur). De psychotische Dean. De wereldvreemde en apathische ouders van Jim. En tenslotte de sceptisch, in zichzelf gekeerde Jim. Is Dean een metaforische verschijning die het rebelse in Jim portretteert en waartegen zijn ware, gezapige en meer gemoedelijke persoonlijkheid ten strijde trekt op het einde? Of is Jim louter en alleen een buitenstaander die tracht een plekje te veroveren in de maatschappij? De soms wel hallucinante en verwarrende beelden (zoals die onderwater momenten) hielpen niet echt om een eindconclusie te trekken.

“Just Jim” is niet bepaald een commercieel georiënteerde film en zal zeker bij velen niet in goede aarde vallen. Het is luguber, absurd en geeft je soms wel een onaangenaam, voyeuristisch gevoel. De film slaagt erin om zowel een deprimerende als humoristische sfeer te brengen. Misschien neigt het soms om te ontaarden in een art-house experimentele film, maar over het algemeen was het aangename en verrassende ervaring.