The Jungle Book (2016)

Korte Inhoud
Mowgli is een mensenkind dat door een familie van wolven is opgevoed. Wanneer de gevaarlijke tijger Shere Khan terugkeert in de jungle, ontdekt Mowgli dat hij niet langer meer welkom is. Gedwongen om zijn vertrouwde plek te verlaten, begint Mowgli aan een fascinerende reis naar zelfontdekking en wordt hij bijgestaan door de panter Bagheera en Baloo de beer. Onderweg ontmoet Mowgli andere wezens uit de jungle die het ook op hem voorzien hebben.

Genre : Avontuur
Land : VS

Cast :
Neel Sethi : Mowgli

Bill Murray : Baloo (voice)
Ben Kingsley : Bagheera (voice)

Regisseur : Jon Favreau

Mijn mening

“No matter where you go or what they may call you, you will always be my son.”

Van alle sprookjes adaptaties die ik tot nu toe gezien heb (“Maleficent”, “Snow white and the huntsmen” en “Jack the giant slayer”) is deze animatiefilm (het ziet er allemaal levensecht uit maar bestaat hoofdzakelijk uit grensverleggende digitale animatie) veruit het meest schitterende resultaat. Ik wil niet te overenthousiast klinken en dit wondermooi werkstuk van de regisseur Jon “Chef” Favreau overladen met alle superlatieven die ik maar kan bedenken, maar dit was ronduit fantastisch. Niet alleen bracht deze film me terug naar mijn kinderjaren toen mijn onschuldige kinderogen over een grote prentenboek dwaalden waarbij ik telkens meeleefde met de kleine Mowgli (Neel Sethi), maar zat ik als volwassene verstomd te staren naar deze prachtige verfilming.

Er valt op deze restyled Disney versie zo goed als niets aan te merken. Alles ziet er levensecht uit. De uit miljoenen pixels opgebouwde jungle en scenery ziet er fenomenaal uit. De bewoners van deze jungle zien er verbluffend uit. Bij momenten twijfelde ik eraan of het wel digitale creaties waren, of hun levensechte alter ego. Zelfs de karaktertrekken klopten. En tussen al dat dierlijk geweld manoeuvreerde zich één enkel menselijk wezentje. Naderhand gezien is dit toch wel een bovenmenselijke prestatie van dit ventje om zo te laveren tussen de digitaal gecreëerde medespelers. Qua inlevingsvermogen scoort deze jonge knaap hoge ogen. Het is dus niet alleen de design afdeling die met de eer gaan lopen. Het is ook de karakterstudies en de perfecte afwisseling van actie en filosofisch, emotionele momenten die ervoor zorgen dat het zowel klein als groot aanspreekt. De grens van griezeligheid wordt net niet overschreden (mijn dochtertje vond het wel vreselijk spannend) en het voelt ook niet kinderachtig aan. Ik moet wel grif toegeven dat ik tijdens de wondermooie scene waar Mowgli en Baloo “The Bare Necessities” ten berde brachten, een traantje moest wegpinken. Pure nostalgie.

Er wordt omzeggens nauwelijks afgeweken van het originele, welbekende verhaal. Wat volgens mij wel ander verliep was de ontknoping. In mijn jeugdboek was het de bliksem die in een boom insloeg , waarna Mowgli de vreselijke en aartsgevaarlijke Shere Khan verjoeg met een brandende tak. Ook worden er enkele nieuwigheden geïntroduceerd. Het dagelijkse leven van de roedel wolven waar Mowgli in terecht kwam, wordt meer toegelicht. Bepaalde wetten werden in het verhaal verwerkt zoals het waterbestand dat in voege treedt op het moment dat de grote droogte toeslaat. En hier en daar zijn er amusante toevoegingen zoals de wederdienst die Mowgli bewijst aan Baloo waarbij hij zijn menselijk vernuft gebruikt om het probleem op te lossen. De opgewonden kleine woudbewoners die hun commentaar spuien op het hele gebeuren was uitermate hilarisch. En zo zijn er nog wel enkele magistrale scenes in deze film. Het meest onder de indruk was ik van het hoofdstuk dat zich afspeelt in de prachtig weergegeven tempel waar een kolossale koning Lowie de plak zwaait.

Niet alleen is er veel energie gestoken in het visuele aspect, maar ook in de stemmencast. Naar mijn gevoel pasten de stemmen van de gekozen acteurs perfect bij hun personages. En het waren ook niet de minste die deze job uitvoerden. Ben Kingsley (Bagheera), Bill Murray (Baloo), Idris Elba (Shere Khan), Lupita Nyong’o (Raksha), Scarlett Johansson (Kaa) en Christopher Walken (King Louie). Het meest was ik onder de indruk van Christopher Walken die blijkbaar ook over een bijzonder toonvaste zangstem beschikt. Het meest amusante was die van Bill Murray. Niet vanwege de klankkleur uiteraard, maar wel vanwege de tekstuele inhoud. Niets dan lovende woorden voor deze opgesmukte Disneyklassieker. Misschien is het sprookjesachtige er een beetje uit en werd het een spannendere en donkerdere versie dan het origineel. Maar Disney mag gerust al zijn klassiekers van stal halen en transformeren in zo’n visueel spektakel als deze wonderbaarlijke film.