Goodnight Mommy (2014)

Korte Inhoud
In een afgelegen hut aan de rand van een bos wacht een negenjarige tweeling op de terugkeer van hun moeder, die in een schoonheidsinstituut in behandeling is geweest. Wanneer ze thuiskomt, haar hoofd nog verbonden na de cosmetische operatie, is niets nog hetzelfde. De twee jongens twijfelen of de persoon die zich nu in het huis bevindt, wel hun moeder is.

Genre : Horror
Land : Oostenrijk

Cast :
Susanne Wuest : Mother
Elias Schwarz : Elias
Lukas Schwarz : Lukas

Regisseur : Severin Fiala,Veronika Franz

Alternatieve titel : Ich seh, Ich seh

Mijn mening

“Sie ist so anders …”

Buiten Tirolerfilms met een originele titel zoals “Auf die alm mit drei lustige blonde mädels” en Schwarzenegger, heeft Oostenrijk blijkbaar toch nog meer in zijn mars. Getuige deze psychologische horror film. Qua originaliteit is het niet denderend. Laten we zeggen dat ik er niet door omver geblazen werd. Niet zoals die eerste keer dat ik het geluid hoorde dat door een alpenhoorn werd geproduceerd. De vormgeving is zo strak en sober als het interieur van het huis waar Lukas (Lukas Schwarz) en Elias (Elias Schwarz) in wonen. Een tweeling die, zoals meestal bij tweelingen het geval is, griezelig veel op elkaar lijken. Je kan ze eerder een Siamese tweeling noemen want de ene kan schijnbaar niet zonder de andere.

Het moment dat hun moeder (Susanne Wuest) terug thuis arriveert, na een verblijf in het ziekenhuis voor een heelkundige ingreep, is de houding van de tweeling tegenover haar helemaal niet zoals je zou verwachten. Een argwanende,afstandelijke houding. Je zou het zelfs vijandig kunnen noemen. De twee beweren dan ook na een tijd dat ze niet hun echte moeder is en telkens vuren ze dezelfde vraag op haar af : “Waar is mamma ?”. Maar er zijn meerdere aanwijzingen dat er iets niet klopt in deze Oostenrijkse familie. De strikte regels die de moeder oplegt. De twee knullen die zonder ouderlijk toezicht de omgeving verkennen (naderhand kom je te weten dat ze oorspronkelijk in Wenen woonden) en maïsvelden, donkere holen en een grot vol menselijke beenderen verkennen. Hun introvert gedrag en de weigering om met zijn moeder te spreken bij één van hen. Het verzamelen van enge, vieze reuze kakkerlakken in een terrarium. Het stockeren van een enorme hoeveelheid diepvriespizza’s. En Lukas en Elias hebben nog meer van die sinistere trekjes naarmate de film vordert.

Ik hou wel van een kunstzinnige horror die meestal tracht het traditionele pad van dit genre te mijden. Het visuele aspect is zeker geslaagd, maar de verhaallijn is al meermaals gebruikt. Uiteindelijk zijn er maar twee enge momenten in deze film. Ten eerste het begin van de film waarbij we een soort Von Trapp familie een Oostenrijks wiegeliedje horen zingen. De schrik sloeg me om het hart en eventjes dacht ik dat ik per ongeluk “The sound of music” had opgestart. En ten tweede het surrealistisch fragment met de moeder die poedelnaakt door het bos wandelt en dan een obscuur, demonisch moment meemaakt.

Dat laatste fragment zorgde ervoor dat ik nog meer ervan overtuigd was, dat dit de kern van het verhaal was. Ik zat er echter volledig langs toen de ontknoping kwam. Ook al lees ik overal dat er reeds vroeg in de film aanwijzingen waren die aangeven waarover het gaat, had ik deze blijkbaar toch niet opgemerkt en was het voor mij een verrassende wending. Daarna werden enkele zaken duidelijker. Sommige zaken blijven echter vaag en worden verder niet toegelicht. Je kan er alleen maar over speculeren. Wat is de moeder eigenlijk werkelijk overkomen ? Was het een revalidatie of een schoonheidsoperatie ? En was dit de aanleiding voor de scheiding ? Natuurlijk kan je na de grote onthulling wel vermoeden wat er zich heeft afgespeeld.

Over het algemeen waren de vertolkingen geloofwaardig en bij momenten uitstekend. De tweeling was verontrustend gestoord. De moeder was overtuigend hulpeloos. Buiten de scène met de mensen van het Rode Kruis (vreselijk slecht geacteerd en tekstueel erbarmelijk geregisseerd) was het acteergedeelte uitzonderlijk goed. Mijn grootste punt van kritiek is dat de trailer de verwachtingen doet stijgen terwijl die niet worden ingelost. Een typisch voorbeeld van overhypen.
Wat resteert is een degelijke psychologische thriller met een lichte toets van een paranormale gebeurtenis waarbij ook nog een gedeelte torture porn wordt bovengehaald (niet bepaald mijn favoriete genre) vol kinderlijk sadisme (voor het eerst zie ik het gebruik van secondenlijm waarbij de gevolgen naderhand schromelijk en ongeloofwaardig overdreven worden). Familieterreur dat zenuwtergend langzaam angstaanjagende proporties aanneemt. Ik zie in deze film de bevestiging van mijn stelregel : laat trailers links liggen en vertrouw de inhoud hiervan nooit !