Hercules (2014)

Korte Inhoud
Hercules wordt achterna gezeten door de zonden van zijn verleden. Daarom reist hij samen met vijf metgezellen door Griekenland. Hij verkoopt zijn diensten voor goud, en gebruikt zijn legendarische reputatie om vijanden te intimideren. Maar als de heerser van Thracië en zijn dochter de hulp van Hercules nodig hebben om een wrede en angstaanjagende warlord te verslaan, ontdekt Hercules dat hij nooit aan zijn verleden zal ontsnappen.

Genre : Actie/Avontuur
Land : VS

Cast :
Dwayne Johnson : Hercules
Ian McShane : Amphiaraus
John Hurt : Lord Cotys

Regisseur : Brett Ratner

Mijn mening

“I thought heroes fight for glory.
But mercenaries fight for gold.”

Wie zich mijn recensie van “The Legend of Hercules” nog kan herinneren, zal wel gemerkt hebben dat ik daar niet echt onder de indruk van was. Allereerst was er geen spat te zien van zijn 12 werken in deze film. En het was een samenraapsel van thema’s uit verschillende films waardoor het wel leek op een “Gladiator” meets “Pompeii” meets “300”. En Kellan Lutz heeft niet de uitstraling om een mythische figuur zoals Hercules te portretteren. Daarom dat ik ook zo nieuwsgierig was naar deze versie met Dwayne “The Rock” Johnson. En ondanks dat het niet bepaald een meesterwerk is, kon het me toch bekoren. Sowieso al doordat de twaalf werken hier wel kortstondig aan bod kwamen en toch voor enkele gedenkwaardige momenten zorgde.

Wat me vooral intrigeerde was het feit dat men op een subtiele manier de godenstatus van Hercules in vraag wordt gesteld. Ik twijfelde op een bepaald moment eraan of hij nu wel echt een afstammeling van Zeus was of gewoonweg een sterveling die goed voorzien is van de nodige spierbundels en vechttechnieken. Onaantastbaar bleek hij niet te zijn : “Cover up, before your loyal army sees you bleed like a mortal”. Het lijkt wel alsof hij die unieke status misbruikt om tegenstanders af te schrikken (“The more they believe Hercules is truly the son of Zeus, the less likely they are to fight” ) of om deze beruchte reputatie te gebruiken als lokmiddel voor nieuwe opdrachtgevers. Ook de openingsscène waarbij Hercules wordt bijgestaan door zijn metgezellen om een bende piraten te verjagen, geeft de indruk alsof hij het niet in zijn eentje zou kunnen klaren.

Soit, misschien was het de intentie om het mysterie Hercules, de onoverwinnelijke zoon van Zeus, nog mysterieuzer te maken. Wat wel onomstotelijk vaststaat is dat Johnson een dijk van een Hercules vertolkt. Zijn indrukwekkend torso en bovenmenselijke bicepsen vol opgezwollen aders maken van hem een afschrikwekkende en imposante halfgod. Wat “Conan” was voor Schwarzenegger, is “Hercules” voor Johnson. Deze rol is uitermate geschikt voor hem. Het is gewoon genieten als je deze half-barbaar luid schreeuwend op zijn tegenstanders ziet afstormen onderwijl woest rondzwaaiend met een kolossale knuppel met geplette en gespleten schedels als gevolg. Het peil van adrenaline schiet pijlsnel de hoogte in tijdens de grootse veldslagen.

Uiteraard kan je eerstens al aanhalen dat er weer leentjebuur is gespeeld bij andere klassiekers. Zo is het sinds “The magnificent seven” geleden dat ik nog eens een groepje professionele huurlingen de taak zie opnemen om een verzameling niet-militaire burgers op te leiden in de krijgskunst. Vanzelfsprekend groeit dit legertje onbenullen uit tot een meedogenloze moordmachine. De laatste jaren zijn we ook verwend met epische veldslagen zoals in “300” en “The Lord of the rings”. Spijtig genoeg, zijn de hier ingeblikte veldslagen niet zo overweldigend als deze laatsten. En ook voel je een beetje de sfeer van “Gladiator” in dit mythologische spektakel.

Maar in tegenstelling tot “The legend of Hercules” kan je hier toch enkele oude rotten in het vak aan het werk zien. Zoals John Hurt die de rol van Lord Cotys op zich neemt, koning van Thracië, die Hercules en zijn trawanten inhuurt om een gewelddadige krijgsheer te verslaan. En Ian McShane en Rufus Sewell als respectievelijk Amphiaraus en Autolycus, twee metgezellen van Hercules. Stuk voor stuk veteranen die wat dramatiek in het verhaal brengen. Maar humor mocht ook niet ontbreken. De grappige dialogen tussen de groepsleden zijn zeker geslaagd te noemen. Gelukkig verzeilde men niet in een soort Bud Spencer parodie vol flauwe grapjes. Het uiteindelijk resultaat is een perfecte balans tussen luchtige humor en spectaculaire actiefragmenten. Ben je dus een liefhebber van rechttoe rechtaan actie met een humoristische knipoog, dan is deze Hercules zeker geschikt voor je !