Dark Touch (2013)

Korte Inhoud
In een afgelegen stadje in Ierland, is de elfjarige Neve de enigste overlevende in een bloedbad waar haar ouders en jonge broertje de dood in vonden. De politie negeert de uitleg van Neve dat het huis de boosdoener is en gaat er van uit dat het om moordlustige vandalen gaat. De plichtsgetrouwe buren Nat en Lucas, nemen haar onder hun hoede met de begeleiding van een maatschappelijk werker.
Genre : Horror
Land : Frankrijk/Zweden/Ierland

Cast :
Marie Missy Keating : Neve
Marcella Plunkett : Nat
Padraic Delaney : Lucas

Regisseur :
Marina De Van

Mijn mening

Carrie meets Firestarter

Raar, maar ik vond dit eigenlijk niet eens zo'n slechte horror. Vergeleken met een blockbuster zoals "The Conjuring" is deze low-budget film eigenlijk veel huiveringwekkender en meer beklemmend. Hier gaat het niet nogmaals over demons die moeten verjaagd worden door eeuwenoude rituelen en godsdienstige symboliek. Het einde is redelijk deprimerend en zeker geen happy-end. In deze film is het niet zo dat een herinnering aan een vrolijk familiemoment waar de gelukzaligheid van afdruipt , het cruciale keerpunt tot verlossing is. Eigenlijk is de horror van deze film een reflectie van de werkelijke horror in het dagdagelijkse leven nl. kindermishandeling en misbruik.

Ik geef toe dat het ijzersterk begon en een mogelijke aanzet was tot een puike horror. Maar uiteindelijk vertraagde de film geleidelijk aan om dan abrupt te eindigen met een paar vreemde wendingen en een verschroeiend ontgoochelend einde. Als Neve, trouwens een bewonderenswaardige prestatie van Missy Keating, geïntroduceerd wordt, voel je direct dat angstige en donkere geheim dat als een schaduw over haar heen hangt. Het duurt niet lang voor je beseft dat haar leven een echte lijdensweg is, samen met haar baby broertje. En dan barst het huis in haar voegen en ontketent ze een destructieve kracht die haar ouders dodelijk treffen. Het deed me dadelijk denken aan "Carrie" en "Firestarter". Een getormenteerd en geplaagd meisje dat door telekinetische krachten haar wraak neemt. Na dit deel verwachte ik een verloop in dezelfde lijn.

Maar dan vertraagd alles. De opname in een ander gezin, de afzijdige houding en angstig terugtrekken, de totale afkeer van aanrakingen en de misverstanden over bepaalde situaties die voorkomen in het gezin. Het lachen in het bad wat ze associeert met opzettelijk baden in heet water. De riem die Lucas uittrekt omdat het verveelde, wat Neve dan weer zag als een aankomende ranseling. De kinderen die de kelder ingingen. De foto's van een dochtertje die aan kanker gestorven was en waarvan de kenmerken leken op misbruik. Dit alles leidde tot een wenende Neve met als resultaat verontrustende effecten. Dit alles werd op briljante manier vertolkt door Missy Keating. Een prachtspel waarbij ze heen en weer slingerde tussen een angstig naar een angstaanjagend meisje. Op één of andere manier kon ze contact maken met andere misbruikte kinderen. Waarna ze als een Moeder Theresa zich over deze hun situatie ging ontfermen , maar dan niet op een barmhartige manier.

En naar het einde toe vond ik het dan ook iets minder worden. Ze werd ten eerste een soort rattenvanger van Hamelen, die haar wil oplegde aan alle kinderen uit het stadje, om ze in één of ander oud gebouw te laten verzamelen en dat dan met de grond gelijk te maken. Het leek wel "Revenge of the Abused". Laten wij, de misbruikte kinderen, eens die anderen een lesje leren.
Het einde vond ik dan ook teleurstellend en onbevredigend. In tegenstelling tot de film, stond het verhaal hier maar op een laag pitje. De boodschap was echter duidelijk.

Conclusie : sterk begin met een insteek wat je een onaangenaam gevoel geeft , om dan over te gaan in een traag verloop en een einde zonder ziel. De soundtrack vond ik dan weer super met die ijle tonen en treurige eenzame piano toetsaanslagen. Ik hou eigenlijk wel van zulke films ! Grootste minpunt vind ik de filmposter. Voor de zoveelste keer is het geen relevante voorstelling van de uiteindelijke film zelf.