The Philosophers (2013)

Korte Inhoud
Op een internationale school in Jakarta zet een leraar filosofie zijn klas voor het blok met het volgende vraagstuk: welke tien leerlingen zouden in het geval van een nucleaire apocalyps plaats mogen nemen in een ondergrondse schuilkelder, om vanuit daar het menselijk ras te doen overleven. De klas bestaat uit twintig leerlingen, dus de helft zal moeten afvallen. Wie zal men kiezen en waarom?

Genre : Drama/SF
Land : USA/Indonesië

Cast :
James D'Arcy : Mr. Zimit
Sophie Lowe : Petra
Rhys Wakefield : James

Regisseur :
John Huddles

Mijn mening

"In the land of the blind, the one-eyed man is king."

Ik hou wel van een potje filosoferen, ondanks dat ik nooit een vak in die aard heb gestudeerd. Alhoewel het soms moeilijk is om een onderscheid te maken tussen een filosoof en een sofist. De leraar filosofie van dienst hier, had soms wel de neiging om te ontaarden in een redelijk dictatoriale sofist met zijn woordspelingen en misleidende redeneringen. Maar hij was ontegensprekelijk een intelligent man. Juist zoals de afstuderende laatstejaars studenten in deze klas gesitueerd in Jakarta. De introductie van de deelnemers in dit filosofisch steekspel, de opbouw van het verhaal, de soms filosofische gedachtegangen en de ultieme test die deze Mr. Zimit had klaargestoomd zorgde voor een prikkelend begin . Dat het echter langzaam afgleed naar een nietszeggend,onzinnig en triviaal slot, had geen enkele filosoof kunnen beredeneren.

We maken eerst kennis met de twee hoofdrolspelers Petra (Sophie Lowe) en James (Rhys Wakefield) die sinds onbepaalde tijd een koppel vormen en eigenlijk elkaars tegenpool zijn. Petra is de primus van de klas en zeer verstandig, terwijl James onderaan bengelt zoals we later zullen vernemen. Het feit dat Petra op een bepaald moment naar school vertrekt en hem waarschuwt niet in slaap te vallen , vond ik echter al niet bijster slim. Rhys Wakefield is geschikt voor deze rol als een sullig uit de ogen kijkende bink van een kerel waar meisjes zoals Petra, zo'n engelachtige verschijning met een fragiel uiterlijk en kwetsbare persoonlijkheid, voortdurend voor vallen. Rhys was te bewonderen in "The Purge" als de geschifte leider van het studentengroepje en in "+1" als de dommerik die een hele film achter zijn vriendin ligt te zoeken. Beide films stonden niet hoog in mijn waardering, dus had ik eigenlijk al zoiets van “Jezus, dit gaat toch niet weer zoiets oerdoms zijn.”. Dat viel uiteindelijk dan nogal mee. Sophie Lowe is zo'n engelachtige verschijning waar iedereen verliefd op wordt. Alleen heeft ze de mimiek van een koe en haar betrokkenheid in de conversaties geven blijk van ofwel totale desinteresse ofwel was ze stoned.

Hierna krijgen we een voorstelling van de andere medeleerlingen en kan je genieten van soms gevatte en spitsvondige conversaties. En dan de laatste test die Mr. Zimit heeft bedacht. Een imaginaire situatie waarin de 21 studenten zich bevinden terwijl er een apocalyptische kernoorlog uitbreekt. Er is echter een bunker in de buurt waar uiteindelijk maar 10 personen kunnen overleven (iets wat betreft de rantsoenering en de zuurstofvoorzieningen). Uiteindelijk krijgt iedereen een kaartje toegeschoven waarop een beroep of talent van deze persoon staat. Zij moeten door logisch redeneren nu bepalen wie uiteindelijk de bunker mag betreden, en na een jaar deze weer mogen verlaten om dan de op dat moment totaal verwoeste aarde terug op te bouwen en te bevolken. Een pientere opgave dat voer is voor een schijnbaar onderhoudende film waar je je als toeschouwer bij betrokken voelt. Je moet natuurlijk geen universitair diploma hebben om te weten dat een schrijnwerker of ingenieur wel meer waarde heeft bij de opbouw van een samenleving, dan een dichter bijvoorbeeld. En dat was dan ook het meest hilarische moment van de film. De leerling die dit beroep toegewezen kreeg, kreeg niet eens de kans om dit toe te lichten en werd ter plekke een kogel door het hoofd gejaagd door Mr.Zimit. Deze laatste heeft ook een “wild card” en beschikt over bepaalde kennis die wel of niet nuttig zou kunnen zijn voor de groep. Uiteindelijk mislukt de eerste test die eindigt met een collectieve zelfmoord.

Het vervolg is een geniale manier om de toeschouwer nog meer te betrekken in het experiment door het een tweede keer uit te voeren maar met enkele bijkomende regels. Regels die zodanig zijn opgesteld dat hierdoor individuen die eerst zeer sterk overkwamen en qua belangrijkheid er bovenuit staken, nu niet zo veelbelovend overkomen en twijfelgevallen worden. Verdere uitweiding over het vervolg van deze film zou teveel kunnen onthullen. Uiteindelijk kentert de stemming van deze film naar mijn gevoel volledig. Wat begon als een enerverende test voor een bende hoogintellectuele bollebozen om de grenzen van hun redeneringsvermogen en het vernuftig ontwikkeld logisch nadenken te verleggen, eindigt als een infantiel spel vol manipulatie en jaloezie waar de meest primitieve menselijke gevoelens aan de basis liggen. Je zou verwachten dat deze individuen, die elk onzinnig probleem rationeel en ondubbelzinnig vanuit elke hoek en perspectief bekijken, zich boven deze problemen zouden plaatsen en dit een plaats zouden kunnen geven in hun gevoelsleven. Dat het uiteindelijk alleen maar een poging was van één iemand om een andere in diskrediet te brengen, vond ik een beetje pover als afsluiter. Een duf resultaat.

Het concept was origineel en veelbelovend, maar over het einde hadden ze beter een beetje langer gefilosofeerd ….