Uncanny (2015)

Korte Inhoud
David en Adam leiden in hun ruime appartement in New York een geïsoleerd bestaan. De één is de briljante geleerde die sinds zijn afstuderen op zijn negentiende voor een privé-instelling werkt, de ander is zijn product: een robot in menselijke gedaante, die stukje bij beetje zijn mogelijkheden verkent. Wanneer de mooie robotexpert Joy de twee een bezoek brengt om hen een week lang te bestuderen voor een artikel over David en zijn werk, begint Adam verontrustend competitief gedrag te vertonen. Zal David zijn schepping in toom weten te houden?

Genre : SF
Land : USA

Cast :
Mark Webber : David Kressen
David Clayton Rogers : Adam Kressen
Lucy Griffiths : Joy

Regisseur : Matthew Leutwyler

Mijn mening

"This kid the next big thing?
Some Asperger's cousin of yours ready to get all Good Will Hunting on coding and change the world?”

Was “Ex Machina” in je ogen het summum van toekomstige spitstechnologie en een demonstratie van mogelijke consequenties , dan is “Uncanny” een niveau hoger. Niet door de aankleding of vertoonde futuristische technologieën, maar wel door de verrassende ontknoping. Ondanks het sobere beeldmateriaal en het onmiskenbaar lagere budget wist deze film me toch aangenaam te boeien. En dat vooral door de interactie tussen de personages. Idem dito als in “Ex Machina” is het aantal protagonisten beperkt, waardoor de dialogen beter tot uiting kwamen. Uiteindelijk verzeilde men niet in een kluwen van irrelevante nevenonderwerpen. En ondanks de beperkte vertoning van high-end technologieën, werd het intellectueel niveau opgekrikt door een resem (voor mij toch) onbegrijpelijke, technologische brabbeltaal zoals aerated titanium, convert a hemispheric image into a planar representation, chambered baths of synthetic hymotrips, proloanaprotiese that demolishes gluten, pesinium vibo receptors en propuseptive information. Dat ik niet over een ingenieur diploma beschik was overduidelijk, want dit ging me op bepaalde momenten toch mijn petje te boven.

Het lijkt er wel op dat artificiële intelligentie en robotica de nieuwe, sexy hype zijn. Het laatste jaar werden we overstelpt met films waarbij dit thema centraal staat. Naast “Ex Machina” kregen we ook “Automata”, “Chappie”, “Transcendence”, “The Machine” en “Her” voorgeschoteld. Telkens trachtte men de gevaren die schuilen in het verder ontwikkelen van A.I. aan te tonen. Moeten we ons zorgen maken dat zulke zelf ontwikkelende machines een zelfbewustzijn krijgen ? En hoe zit het met bepaalde ethische kwesties ? Hoe zien de ontwikkelaars deze hoog intelligente wezens functioneren in onze maatschappij ? En hoe reageren of ageren deze artificiële individuen ten aanzien van menselijke medebewoners ? Dit laatste aspect werd op een subtiele manier uitgewerkt in deze toch wel excellente low-budget film. Een ingewikkeld samenspel tussen twee menselijke individuen en een artificieel handelend, maar griezelig menselijk uitziende robot. Wat zich voor je ogen afspeelt, is een gecompliceerde driehoeksverhouding waarbij de gevoelens van de androïde schrikwekkende menselijke eigenschappen begint te vertonen. Jaloezie speelde hierbij een grote rol .

Het meest in het oog springend is hier vanzelfsprekend de acteerprestatie van David Clayton Rogers als Adam, de door David Kressen (Mark Webber) ontworpen en autonoom werkende robot. De manier waarop hij Adam speelt is gedurende de hele film subliem. Hij acteert op dusdanige manier dat je er stellig van overtuigt bent dat het een echt artificieel intelligent wezen is. Die verbaasde blik en verwondering over de manier waarop David en Joy reageren op hem. Die verdwaalde blik terwijl hij in zichzelf waarschijnlijk miljoenen mogelijke feedbacks overloopt, waarna er een woordenstroom volgt alsof hij een Wikipedia pagina letterlijk citeert. Zijn ontwerper David vertoont somtijds dezelfde eigenschappen, waardoor je je soms afvraagt of deze niet zelf een artificieel intelligent wezen isDe manier waarop hij zijn antwoord formuleert over de aantrekkingskracht van Joy bijvoorbeeld :
Her hair is nice.
Good facial symmetry.
Delicate features.
Nice fashion sense.
Yes, I do. I think she's pretty.

En uiteindelijk is er dan ook nog Joy (Lucy Griffiths), een verstandige journaliste die Robotica gestudeerd heeft (maar zo ver ik het begreep niet gediplomeerd) en medewerkster of ontwerpster was van een game genaamd Aquaria 3. Blijkbaar was dit zo succesvol dat ze niet meer genoodzaakt was om verder te studeren. Dat was het enige minpuntje wat me dwarszat. Waarom zou zo iemand worden gekozen om een reportage te schrijven over zo’n hoogtechnologisch onderwerp ? Of was er een nevenplan speciaal voor haar gecreëerd ? In ieder geval was haar vertolking overtuigend genoeg.

Ik ben er zeker van dat velen deze film slakkentraag zullen vinden en dat er weinig actie en spanning in te beleven valt. Maar de rustige opbouw, briljante dialogen en subtiel samenspel van de personages is noodzakelijk zodanig dat de ontknoping als een bom inslaat. Alhoewel ik al op voorhand twee bepaalde ontknopingen in gedachten had, was het toch een intrigerende film met een verontrustend einde. Laat me eindigen met een humoristische bemerking : ik ben er zeker van dat dit de ultieme droom zal zijn voor een vrouw … een gesofisticeerde huis-tuin-keuken robot met “Tarzan”-achtige features … Tja, de toekomstvisie zal er voor sommigen vanaf nu appetijtelijk uitzien.