Mr. Holmes (2015)

Korte Inhoud
1947. De gepensioneerde Sherlock Holmes woont in een afgelegen boerderij in Sussex met zijn huishoudster en haar zoon. Holmes zorgt voor zijn bijen, houdt een dagboek bij en wordt geconfronteerd met de afnemende krachten van zijn brein. Toch denkt hij veel aan een vijftig jaar oude, onopgeloste zaak.

Genre : Mysterie
Land : UK/VS

Cast :
Ian Mckellen : Sherlock Holmes
Laura Linney : Mrs. Munro
Milo Parker : Roger

Regisseur : Bill Condon

Mijn mening

“Take this diary.
Each day you don’t recall a name or place, make a mark on the page for that day's date.
What if I forget to make the mark?”

Alweer een film over deze wereldberoemde Britse detective ? Schijnbaar zijn er al bijna 200 films gemaakt over deze fictieve figuur (alleen Dracula komt in de buurt van dit aantal). De recentste Sherlock films zijn die waar Robert Downey Jr. de hoofdrol op zich neemt. Maar verwacht je echter niet aan mysterieuze ontwikkelingen, vuurgevechten of wilde achtervolgingen in “Mr. Holmes”. Ze hadden het evengoed “Mr. McKellen” kunnen noemen, want deze briljante acteur speelt de stokoude Holmes met enorm veel bravoure en klasse. De film toont niet Sherlock Holmes als de mythische figuur maar tracht een realistisch beeld te scheppen van deze man. Een met geheugenverlies geplaagde ex-detective die zijn laatste dagen nurks doorbrengt op een afgelegen hoeve op het platteland. Gefrustreerd doordat hij de laatste zaak waar hij mee bezig was niet heeft kunnen oplossen.

“Mr. Holmes” is eerder een biografische film dan een spannende detective, met in de hoofdrol een legendarisch figuur die gebukt gaat onder ouderdomskwaaltjes. Een man die op het moment dat zijn fenomenaal geheugen hem in de steek laat zich terugtrekt en op zoek gaat naar remedies tegen de verdere aftakeling. Een realistisch portret van de figuur Sherlock Holmes die zichzelf distantieert van het fictieve personage die opgevoerd wordt in de literatuur. Zelf noemt hij de typische attributen zoals de “deer stalker” en zijn pijp karikaturale verzinselen bedacht door Dr. Watson.

Het hoofddeel van de film wordt in beslag genomen door zijn passie voor bijen en de relatie die hij heeft met Roger (Milo Parker), het nieuwsgierig zoontje van de huishoudster Mrs. Munro (Laura Linney). Langzaamaan zien we de nurkse, nuchtere Sherlock ontdooien. Een man die nooit echte emoties heeft getoond in zijn leven en alles op een logische en beredeneerde manier benadert, zie je langzaam veranderen in een kwetsbaar en menselijk iemand. Iemand die je nu zelfs tot ontroering kan brengen en grappig uit de hoek kan komen. Uiteindelijk zijn het drie verschillende verhaallijnen die op een ingenieuze manier met elkaar verweven zijn. Enerzijds hebben we de allerlaatste onopgeloste zaak die hij tracht te vereeuwigen met behulp van Roger. Anderzijds is er het Japanse hoofdstuk over de zoektocht naar een geneeskrachtig kruid dat uitdraait op een oud verwijt. En dit alles wordt omhelst door het verhaal in het heden waarbij de mythe Sherlock langzaam wegdeemstert.

De hele film is een collage van fragmenten uit deze drie verhaallijnen. Onnodig te zeggen dat McKellen, beter gekend als Gandalf uit “Lord of the Rings”, een meesterlijke prestatie levert. Schitterend om te zien hoe hij de 93 jarige Sherlock plaatst tegenover de dertig jaar jongere detective. Een legende wiens herinneringen langzaam vervagen tegenover een kwieke, intelligente man die alles gedetailleerd observeert en interpreteert. Subliem en magistraal. Tevens mag men gerust vol lof spreken over de jeugdige Parker. Hij komt heel natuurlijk over en het samenspel met McKellen is bij momenten echt genietbaar. Spijtig genoeg had Laura Linney weinig armslag om te schitteren. De schaarse momenten dat ze echter in beeld kwam, waren voldoende om te tonen dat ze een schitterend actrice is.

Alhoewel het zich situeert in een tijdperk dat gekenmerkt wordt door een rustiger bestaan zonder hectische toestanden, kan het algemeen tempo nogal enerverend overkomen. Dit tempo is gelijkaardig aan het levensritme van de oudere Sherlock : gezapig, bedeesd en berekend. Daarnaast is de aankleding uit het Victoriaans Engeland een lust voor het oog. Alsook het prachtige landschap aan de Engelse kust. Maar meer nog is er het feit dat ik op het uiteinde er stellig van overtuigd was dat Sherlock geen fictief personage was ontsproten uit iemands verbeelding. Laat ik dan Sherlock zelf maar eens quoten : “How often have I said to you that when you have eliminated the impossible, whatever remains,however improbable, must be the truth?”