The Martian (2015)

Korte Inhoud
Zes dagen geleden werd astronaut Mark Watney één van de eerste mensen die een voet op Mars zette. Nu is hij er zeker van dat hij de eerste zal zijn die er zal sterven. Na een zandstorm blijft hij alleen achter. Zijn team waant hem dood en Mark kan geen contact opnemen met aarde om te laten weten dat hij nog leeft. En zelfs al zou hij daarin slagen, tegen de tijd dat een reddingsploeg hem bereikt zouden zijn levensvoorraden reeds lang zijn uitgeput.

Genre : SF
Land : VS

Cast :
Matt Damon : Mark Waney
Jessica Chastain : Melissa Lewis
Jeff Daniels : Teddy Sanders
Chiwetel Ejiofor : Vincent Kapoor

Regisseur : Ridley Scott

Mijn mening

"Dear America, remember that astronaut we killed and had a really nice funeral for?
Turns out he's alive, and we left him on Mars.
Our bad,
sincerely NASA."

Vooreerst hoop ik dat NASA zijn conclusies trekt na het bekijken van deze film. Namelijk dat ze een deel van hun budget herschikken. Ten eerste kunnen ze die peperdure sluizen wel schrappen en vervangen door cellofaan dat met behulp van duct tape is bevestigd. En dit vrijgekomen budget kunnen ze dan gebruiken om een reserve communicatiesysteem te voorzien in het basisstation zodanig dat een eventueel achtergelaten bemanningslid alsnog contact kan opnemen met het controlecentrum in Houston. Leuk om dan voor de eerste keer te horen : “Houston, I have a problem.”. Dat was het eerste dat door mijn hoofd flitste na het bekijken van deze overigens denderende SF gemaakt door de onvolprezen, “my all time favorite”, briljante regisseur Ridley Scott. Zijn (voor mij) flagrante misstap “Exodus”, is hem bij deze vergeven.

Mars is hot. Niet letterlijk natuurlijk. Maar de recente onthullingen van NASA over stromend water en de zonnestormen die Mars veranderden in een koude, droge planeet zorgen ervoor dat Mars in het middelpunt van de belangstelling kwam te staan. Echt sciencefictionachtig is deze film dan ook niet meer, want tegen 2023 wil men al nederzettingen stichten op Mars. In tegenstelling tot wat men in “The Martian” toont, zullen deze kolonisten wel vertrekken met een “one way ticket”. De vrijwilligers kunnen maar best uitgebreid afscheid nemen want hun eindbestemming is het lokale crematorium op Mars. Initieel zou dit niet gebeuren met de wetenschappers in “The Martian”. Totdat er een vreselijk storm op komt dagen waardoor ze genoodzaakt zijn hun biezen te pakken en met een rotvaart zichzelf van deze rode planeet te katapulteren. Ze hadden echter geen rekening gehouden met rondvliegend puin waardoor Mark Watney (Matt Damon) gespietst wordt zoals een overheerlijke souvlaki. En dan zit je daar moederziel alleen op die verdomde planeet, lichtjaren verwijdert van je thuisplaneet. De Remi van Mars. Of de nieuwe Robinson Crusoe. Maar dan zonder een oceaan.

Matt Damon heeft blijkbaar een voorkeur om de gestrande ruimtereiziger te spelen, want dit deed hij ook al in “Interstellar”. Het grote verschil met “Interstellar” zit hem in de wetenschappelijke accuraatheid. Alles wat Mark verzint om toch te overleven en de omstandigheden in “The Martian”, blijken theoretisch mogelijk (alleen de verwoestende storm aan het begin is een verzinsel). Dit in tegenstelling tot “Interstellar” waar alles gebaseerd is op theorieën die nog niet aan de werkelijkheid zijn getoetst. We hebben weet van “zwarte gaten” en dat het een soort interstellaire doorgeefluiken zijn. Maar waar je terechtkomt als je zo’n gat indondert en wat effect dit heeft op de tijd is in mijn ogen toch nog altijd een raadsel. Spijtig genoeg heeft “The Martian” ook nog wat vergelijkingspunten met “Gravity”, dat andere ruimte-epos dat uitdraait op een overlevingstocht avant la lettre, namelijk dat de tegenslagen elkaar vliegensvlug opvolgen. Het enige verschil is dat het bij “Gravity” wel schromelijk overdreven overkomt.

Wat me vooral beviel, was de perfecte balans tussen het wetenschappelijk gebrabbel, de spanningsopbouw en de perfect gedoseerde humoristische momenten. Het wetenschappelijk gedeelte was zelfs voor een leek als mezelf perfect te volgen. Mede dankzij de soms degelijke ondersteuning en uitleg via de videolog die Mark bijhield vanaf dag één. Nodeloos te zeggen dat de film gevuld is met zenuwslopende, spannende momenten. Maar vooral de komische momenten maakten dit een genietbare film. Een perfecte opdracht voor Matt Damon die met een charmante, jongensachtige glimlach elk probleem oplost met een nonchalante kwinkslag en een dosis positivisme en zelfrelativering. Zelfs het controlecentrum van NASA, dat tot de nok gevuld is met humorloze, serieuze wetenschappelijke nerds, zorgt van tijd tot tijd voor een ontspannende glimlach. Ik had nooit gedacht dat de combinatie van nichterige discomuziek, oude afleveringen van “Happy Days” en in aluminium-verpakte menselijke ontlastingen, me kon amuseren.

Dat er niet op een dollarbiljetje gekeken werd, is niet alleen te zien aan de gefabriceerde beelden, maar ook aan de sterrencast. Naast Damon schitterden ook Jeff “Dumb and Dumber” Daniels, Sean “Boromir” Bean, Chiwetel "12 Years a slave” Ejiofor, Jessica “Interstellar” Chastain en Sebastian “Winter Soldier” Stan. Stuk voor stuk schitterende vertolkingen. En verder wordt het heelal, het Mars-landschap en de ruimtevaartuigen schitterend in beeld gebracht. Spijtig genoeg was bij de apotheose het MacGyver-gehalte weeral enorm hoog. Laten we hopen dat de Sovjetunie niet in hun eer gekrenkt zijn omdat de Chinezen nu eens de meubelen mochten redden. Gelukkig werden we voor eens gespaard van massaal wapperende Amerikaanse vlaggetjes. Maar ondanks de “We love NASA” en “We will prevail” sfeer, is het toch een knalfilm die het herbekijken waard is. Een top overlevingsdrama.