Brooklyn (2015)

Korte Inhoud
1950, Brooklyn. Een jonge vrouw, Ellis (Saoirse Ronan), is verhuisd vanuit een klein dorp in Ierland naar Brooklyn om te werken en carrière te maken. Daar wordt ze verliefd op de Italiaans-Amerikaanse Tony (Emory Cohen). Wanneer een tragedie binnen de familie haar dwingt terug te keren naar haar oude gemeenschap en een jongeman genaamd Jim (Domhnall Gleeson) haar daar het hof maakt, zit ze in dubio over waar haar toekomst ligt.

Genre : Romantiek
Land : Ierland/UK/Canada

Cast :
Saoirse Ronan : Eilis Lacey
Emory Cohen : Tony
Domhnall Gleeson : Jim Farrell

Regisseur : John Crowley

Mijn mening

“Would you like to dance?
Are you here with that guy? The one who was teaching you to dance?
No.
So would you dance with me?
I'm not sure he taught me anything.
Doesn't matter. The secret is to look as though you know what you're doing.
Ah. I wish someone had told me that years ago.”

Nee, ik ben niet echt te vinden voor romantische films waar het vrouwelijke publiek van smelten en al grienend in een zakdoek meeleven met het hoofdpersonage. En nee, ik ben geen ongevoelige brok testosteron die enkel alleen naar actierijke, macho films kijkt. Maar ja, meestal mijd ik dit genre films. En toch wou ik dolgraag deze film zien. Niet omdat ik me vergist heb bij het aankopen van papieren zakdoekjes en daardoor met een overschot zit. En ook niet omdat ik in een emotioneel dalletje zit en dus de noodzaak zag om met een trillende onderlip en vochtige ogen naar het scherm te kijken. De enige reden waarom ik dolgraag deze film wou kijken is vanwege Saoirse Ronan. In mijn ogen een revelatie in Hollywood. Een jonge, frisse en zeker niet onaantrekkelijke verschijning die een nieuwe, frisse wind doet waaien. En naast deze fysieke eigenschappen heb ik ook nog eens een diepe bewondering voor haar eigenzinnige keuzes die ze maakt que filmrollen die haar aangeboden worden.

Ronan is het pulserende hart van deze film. Ze eist de volledige aandacht op gedurende de hele film als het jonge Ierse meisje Eilis Lacey, die de kans krijgt om een nieuw leven op te bouwen in de V.S. Helemaal in haar eentje reist ze af naar dit verre land, onwetend wat haar te wachten staat. Haar moeder en zus laat ze achter en voor ze het weet wordt ze verscheurd door heimwee. Zelfs haar job als verkoopster bij Bartocci en een cursus boekhouding kunnen niet verhelpen dat deze emotie haar in de greep houdt. Totdat ze op een dansavond de schuchtere jonge Italiaan Tony (Emory Cohen) ontmoet en ze langzaam transformeert van het introverte, oppervlakkige Ierse plattelandsmeisje naar een typische Amerikaans stadsmeisje die fleurige kleedjes draagt en make-up ontdekt. Haar houding en zelfvertrouwen wijzigt drastisch. Vergelijk maar eens het verlegen, verloren meisje dat zich bij de douane aanmeldt met de vastberaden, jonge vrouw die samen met Tony een vallei overschouwt waar hij zijn toekomstplannen openbaart. Een zelfstandige, besluitvaardige vrouw die met strakke blik en de handen in haar zij, naar de horizon tuurt.

Maar het is niet alleen Saoirse Ronan die in deze film schittert. Ook de haar omringende nevenpersonages zijn meesterlijk uitgekozen en passen perfect in het totale concept. Jane Brennan als de moeder van Eilis, een zwijgzame, in haar lot schikkende vrouw die emotieloos en zakelijk overkomt. Fiona Glascott als de zus Rose. Brid Brennan die de rol van hautaine roddeltante Miss Kelly speelt en verrassend genoeg een belangrijk aandeel heeft in de uiteindelijke beslissing van Eilis. Julie Walters als de principiële eigenares van het pension die telkens weer twee lichthoofdige bewoonsters de les moet spellen. Domhnall “About time” Gleeson als de Ierse dorpeling die een poging doet om Eilis te overtuigen om in Ierland te blijven. En vanzelfsprekend Emory Cohen en zijn Italiaanse familie. Een zelfzekere jongeman die langzaam maar zeker het hart weet te veroveren van de jonge Ierse.

Het is niet het vanzelfsprekende dat me ontroerde. Waarschijnlijk zullen er wel wat traantjes bij het vrouwelijke publiek vloeien tijdens de eindscene. Maar ikzelf werd vooral ontroerd op het moment dat een dakloze tijdens een etentje, georganiseerd door de priester (Jim Broadbent) die er ook voor gezorgd heeft dat Eilis ergens terecht kon in Brooklyn, een Keltisch lied aanhief. Zo puur, zo gemeend en zo doordrenkt door heimwee naar hun vaderland. Pakkend en intens tegelijkertijd.
Maar vooral het acteerwerk van Ronan is schitterend. Ze is expliciet aanwezig in deze film. Haar grote staalblauwe ogen, haar bescheidenheid en haar frêle persoonlijkheid die diepe emoties toont gewoonweg door haar sereniteit. Een performance om u tegen te zeggen. De hartverscheurende keuze die ze moet maken tussen het saaie, druilerige Ierland en het spannende, levendige Amerika wordt perfect door haar uitgebeeld. Voor mij staat de Oscar winnares van “Beste actrice” al vast. Ronan mag van mij gerust dit gouden beeldje in ontvangst nemen.