Fantastic Four (2015)

Korte Inhoud

Het leven van vier jonge outsiders verandert compleet als ze teleporteren naar een ander universum waar ze een schokkende gedaanteverwisseling ondergaan. Om de aarde te redden moeten de vier leren omgaan met hun nieuwe krachten en de strijd aanbinden met een voormalige vriend.

Genre : SF
Land : VS

Cast :
Miles Teller : Reed Richards
Kate Mara : Sue Storm
Michael B. Jordan : Johnny Storm

Regisseur : Josh Trank

Mijn mening

"Where'd the rocks come from?
From the same place the car went to.
Where is that?
I don't know yet."

In mijn jeugdjaren bracht ik vele uren door bij de buurjongen. Niet alleen om te ravotten of kwajongensstreken uit te halen, maar ook vooral omdat er in hun veranda een afgedankte kastje stond met schuifdeuren waar er altijd wel oude stripverhalen in lagen. Ik veronderstel dat deze van de oudere broer waren daar hij een stripliefhebber was. En menig uurtje heb ik voor die kast doorgebracht met het lezen van oude stripverhalen. Stripverhalen zoals “Archie de man van staal”, DC comics en natuurlijk ook Marvel boekjes. Mijn favoriete stripverhaal was “The fantastic four”. Deze reeks vond ik uiterst fascinerend en dat omdat het een collectief was bestaande uit verschillende superhelden met diverse superkrachten. Ze vormden een hechte familie en hun identiteit was bekend bij de bevolking waardoor deze superhelden een eerder familiaal karakter kregen. Eigenlijk waren ze een beetje de voorlopers van “The Avengers” en werd de figuur van “The Hulk” gebaseerd op dat van Ben.

Spijtig genoeg wordt deze versie bestempeld als een overbodige en mislukte reboot. Gedeeltelijk ben ik er daarmee eens. Alleen kan ik niet oordelen of dit een overbodige reboot is, daar ik de vorige films uit 1994 en 2005 nooit gezien heb. Dat het een mislukking zou zijn moet ik dan weer nuanceren. Het grootste gedeelte van de film vond ik persoonlijk wel boeiend genoeg. De hele introductie van de verschillende leden van de weergaloze vier vond ik uitermate interessant. Het begin laat een jonge Reed Richards (Owen Judge) zien. Een bolleboos die in de ogen van zijn klasgenootjes precies van Mars lijkt te komen, en die in de garage een futuristisch toestel bouwt. Een ontbrekend onderdeel kan hij bemachtigen op een sloperij waar hij de jonge Ben Grimm (Evan Hannemann) tegen het lijf loopt. Het experiment blijkt een succes te zijn en kan dus dingen materialiseren naar een onbekend oord en laten terugkeren. Jaren later staan Reed (Miles Teller) en Ben (Jamie Bell) op een wetenschapsbeurs, waar ze de aandacht trekken van Dr. Storm (Reg E. Cathey) en zijn dochter Sue (Kate Mara). En voor ze het weten zitten ze in een gesofisticeerd labo om hun uitvinding op grote schaal na te bouwen.

Deze introductie was voor mij het meest geslaagd gedeelte. Het voelde aan als een avonturenfilm waarin een jongetje de verwezenlijking van een droom nastreeft. Op een amateuristische en kinderlijke manier wordt het prototype van iets groots in elkaar geflanst (een beetje zoals in “Project Almanac”) met bijeen gegrabbelde onderdelen. Ook het introduceren van de verschillende leden die deel gaan uitmaken van “The fantastic four” in de Baxter Foundation was voor mij een andere opzet dan in de meeste superhelden-films wordt gehanteerd. Als dan alles fout loopt en de vier die de sprong naar de andere dimensie waagden tijdens een dronken bui, en bij terugkeer beseffen dat er iets serieus misgelopen is met hun DNA, blijft het nog interessant om te volgen en getuige te zijn hoe elk van hun ontdekken welke hun nieuwe capaciteiten zijn. Het is pas als er overgegaan wordt naar het actierijke gedeelte van de film, dat het er niet meer zo fantastisch uitziet. Een inspiratieloos, snel afgehaspelde vertoning krijgen we te zien. De andere dimensie is op visueel vlak nog wel te pruimen, maar het eindoffensief dat ingezet wordt in deze film is nogal vlakjes en kan je niet echt origineel noemen. Zeker niet als je als filmkijker tegenwoordig bedolven wordt onder films met een superheld in de hoofdrol.

Uiteindelijk legt deze film meer de nadruk op het ontstaan en de onderlinge relaties tussen “The fantastic four” en is de actie die je uiteindelijk toch verwacht redelijk beperkt. Een film van anderhalf uur waarbij de demonstratie van superkrachten en de uiteindelijke clash slechts een kwartiertje in beslag neemt, kan je moeilijk een superheldenfilm noemen. Misschien was deze afwisseling ook wel welkom, na al het superheldengeweld de laatste jaren. Het vermoeidheidssyndroom treedt al bij mij op als het over dit genre gaat. Misschien was het tweede gedeelte niet zo fantastisch, maar zo tergend slecht was het nu ook weer niet. En nu maar wachten op “Deadpool” ….