The Hateful Eight (2015)

Korte Inhoud
Wyoming, enkele jaren na de Amerikaanse Burgeroorlog. Premiejager John Ruth is met een voortvluchtige, Daisy Domergue genaamd, op weg naar een dorpje dat luistert naar de naam Red Rock om haar voor het gerecht te slepen. Onderweg komen ze twee mannen tegen, ex-majoor en berucht premiejager Marquis Warren en Chris Mannix, een zuiderling die beweert de nieuwe sheriff van het dorp te zijn. Vanwege een hevige sneeuwstorm worden ze gedwongen te schuilen in ‘Minnie’s Haberdashery’, een tussenstop die zich bevindt op een bergpas. Daar worden ze echter niet ontvangen door Minnie, maar door vier onbekende mannen: Bob, een man die voor Minnie op de zaak let, Oswaldo Mobray, de beul van Red Rock, Joe Gage, een cowboy en Sanford Smithers, een zuiderse generaal. Wanneer de sneeuwstorm zich uitbreidt over de bergpas wordt het de acht reizigers duidelijk dat ze Red Rock mogelijk niet eens zullen halen.

Genre : Mysterie/Western
Land : VS

Cast :
Kurt Russell : John Ruth
Samuel L. Jackson : Major Marquis Warren
Jennifer Jason Leigh : Daisy Domergue

Regisseur : Quentin Tarantino

Mijn mening

“Now, Daisy, I want us to work out a signal system of communication.
When I elbow you real hard in the face, that means: shut up.”

Ontelbare filmliefhebbers stonden vorig jaar te trappelen van ongeduld voor de nieuwe “Star Wars” film. Raar maar waar, ik eigenlijk niet. Maar wel voor de nieuwe film van Quentin Tarantino. Sorry voor de Tarantino haters, maar, yankee doodle dandee, dit was weeral een schitterende film van de meest rebelse, anarchistische regisseur waarover Hollywood beschikt. Eén ding moet je hem wel nageven : hij is trouw gebleven aan zijn persoonlijke stijl. Dus weeral een typisch Tarantino film waarin je je kan verwachten aan bitsige dialogen, racistische uitlatingen en een bloederige apotheose. Het eindresultaat is een soort “Reservoir Dogs” gemengd met “Django Unchained” , dat zich afspeelt in eenzelfde ruimte zoals “From dusk till dawn”. Ik hoop dat Quentin zijn voornemen om uiteindelijk maar 10 bioscoopfilms te maken, laat varen. Alleen mag hij dan ook wel eens voor de verandering uit een ander vaatje tappen.

Ben je een grote fan van klassieke Italiaanse spaghettiwesterns, dan zal je enthousiasme oplaaien als de film in al zijn weidse pracht begint. Een sneeuwlandschap met in de voorgrond een besneeuwd kruisteken. En terwijl het beeld langzaam uitzoomt, zie je in de achtergrond in de verte een postkoets aankomen. Dit onder begeleiding van de muziek van Ennio Morricone en een aftiteling in een fonttype dat direct geassocieerd kan worden met oude westerns. En het moment dat deze koets moedwillig moet stoppen (na een enorme tijdsduur) omdat Samuel L. Jackson, gezeten op een stapel lijken van outlaws, de weg blokkeert, is dit de aftrap voor een bijna 3 uur durend meeslepend cowboyverhaal vol mysterie en wraakgevoelens. Een soort Cluedo in een blokhut. Behalve dat hier de oplossing van het raadsel niet zal klinken als bijvoorbeeld “De kolonel heeft de moord begaan met de kandelaar in de biljartkamer”, maar eerder “Wie van de 8 personen, die voor een sneeuwstorm schuilen in Minnie’s Haberdashery, zal de storm doorstaan”.

De 8 zijn bijna allemaal oude getrouwen van Tarantino die al eens verschenen in één van zijn eerdere filmprojecten. Allereerst is er Samuel L. Jackson, die recent nog schitterde in “Kingsman : The secret service” (na enkele minder indrukwekkende vertolkingen) en in het verleden meewerkte aan “Pulp Fiction”, als de premiejager Majoor Marquis Warren. Samuel L. Jackson zoals je hem graag ziet : rauw, bitsig van zich afbijtend en verontrustend brutaal. De blanke premiejager John Ruth wordt gespeeld door oudgediende Kurt “Death Proof” Russell. Een collega van Majoor Warren, maar wel wantrouwig en beschermend wanneer het over zijn premie gaat. De premie die hij krijgt voor zijn gevangene Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh). Onderweg pikken ze Sheriff Chris Mannix (Walton “Django Unchained” Goggins) op, die op weg is naar Red Rock, de plaats waar Ruth zijn premie wil incasseren. De sneeuwstorm belet hen echter om verder te reizen en ze moeten de storm uitzitten in de blokhut van Minnie. En dat in het gezelschap van de Mexicaan Bob (Demian Bichir), de beul Oswaldo Mobray (Tim “Reservoir dogs” Roth), de rondtrekkende cowboy Joe Gage (Michael “Reservoir dogs” Madsen) en de gewezen generaal Sandy Smithers (Bruce “Django Unchained” Dern). En zo is alles in gereedheid gebracht voor een doordacht spelletje ‘whodunit’ met Domergue als inzet.

Ondanks de lange speelduur (3 uur is toch wel een beetje teveel van het goede) verveelt de film geen seconde. De conversatie aan het begin tussen Jackson en Russell is een voorsmaakje van wat er achteraf komt. Want de hele film staat bol van zulke hilarische gespreksrondes. De film wordt netjes verdeeld in 6 hoofdstukken waarin het relaas tergend langzaam laag voor laag uit de doeken wordt gedaan. En zoals een echte Tarantino het vereist, is de prent doorspekt met humor, grof verwoorde racistische commentaren en een overdreven slot waarbij het bloed weer massaal vloeit. En dit alles in een secuur uitgewerkt en gedetailleerd decor. Het lijkt eerder op een Shakespeareaans toneelstuk dat zich voor je ogen afspeelt.

Overbodig om te zeggen dat de vertolkingen van de verschillende acteurs me meeste lof verdienen, daar de film ook voor het grootste deel uit briljante dialogen bestaat. Een memorabel steekspel met snedige argumentaties en conversaties die de spanning opdrijven. Hierbij zijn vooral de inbreng van Russell en Jackson van hoog niveau. De enige vreemde eend in de bijt en een voor mij toch wel bizarre keuze door Tarantino is de aanwezigheid van Channing Tatum. Liever had ik Christoph Waltz zien verschijnen.

Misschien ben ik wel een beetje bevooroordeeld omdat ik toch wel een enorme bewonderaar ben van het werk dat Tarantino telkens weer aflevert. En toch vind ik “The hateful Eight” niet zijn meest geslaagde creatie, ondanks dat het een magistraal meesterwerk is. Misschien is dit omdat ik het concept dat Tarantino hanteert ondertussen wel door heb en het verrassingselement totaal ontbreekt. De manier van opbouwen bij de dialogen is immers altijd hetzelfde. Het repetitieve karakter van de dialogen en zinnen die elkaar in een razend tempo opvolgen alsof ze door een Gatling gun worden afgevuurd. Het geduldig en minutieus opbouwen van het complete verhaal, zodanig dat het voor de ongeduldige kijker lijkt alsof het niet vooruitgaat. De grofheid en guurheid zowel contextueel, visueel als tekstueel. De soms extravagante humor die gebruikt wordt. En tenslotte de buitensporige, gewelddadige en bloederige apotheose waarmee het afsluit. Dit zijn meestal de vaste elementen die terugkomen in een Tarantino, maar dan telkens in een andere setting.

Maar als echte Tarantino-fan kan ik achteraf alleen maar concluderen dat dit weeral een meesterwerk was, waar ik de volle drie uren van genoten heb. En ik kijk nu al uit naar de voorlaatste film. Hopelijk tracht Quentin een alternatieve aanpak zodanig dat hij mij weer kan verrassen.