Sweet Home (2015)

Korte Inhoud
Een echtpaar besluit een romantische avond door te brengen op een leegstaande verdieping van een gebouw. Doordat de vrouw werkt als vastgoedadviseur voor de gemeenteraad heeft ze de sleutels in bezit. Tijdens de avond ontdekken ze dat een stel gemaskerde mannen de enige huurder in het gebouw hebben vermoord.

Genre : Horror
Land : Spanje

Cast :
Ingrid Garcia Jonsson : Alicia
Bruno Sevilla : Simon
Oriol Tarrida Homedes : El Liquidador

Regisseur : Rafa Martinez

Mijn mening

Een Spaanse horror/slasher/thriller over het fenomeen van het hardhandig verwijderen van bejaarde inwoners door misdadige vastgoedmakelaars, die de vrijgekomen ruimte gebruiken om luxe appartementsgebouwen op te trekken. Dat is hetgeen er via statistieken wordt gemeld aan het begin van de film. Raar

maar waar, bijna de gehele film wordt er echter Engels gesproken (op een paar tot de verbeelding sprekende Spaanse scheldwoorden na). Voor één keer mocht het nu wel eens integraal in het Spaans zijn. Niet alleen dat ik deze taal lekker vind klinken, maar ook omdat dit de authenticiteit van deze film ten goede zou komen. Wat wel angstaanjagend is, is dat deze huisuitzettingen in realiteit echt gebeuren. Blijkbaar waren er in 2012 ruim 46.000 huisuitzettingen oftewel zo’n 500 per dag. Verschrikkelijk! Of dezelfde praktijken gebruikt werden zoals in “Sweet home” kon ik nergens terugvinden. ’t Is te hopen van niet, natuurlijk.

Maar uiteindelijk is het toch maar een domme film. Vol domme beslissingen, domme toevalligheden en waarschijnlijk de domste Spaanse schone die zich in dit zonnige land bevindt. Ze laat op de meest cruciale momenten dingen vallen, zoals haar GSM of zaklamp. Natuurlijk is dit een vast gegeven in dit soort films. Maar telkens begint me dit te irriteren en betrap ik mezelf op uitspraken zoals “’t Is toch niet waar” en “Toch niet weer, domme doos”. Verder vond ik het ook een raar gebouw. Sfeervol in beeld gebracht en uitermate geschikt als achtergrond, maar toch raar. Het is een oud, vervallen gebouw waar de meeste inwoners reeds vertrokken zijn (op vrijwillige basis ofwel horizontaal met de voeten naar voren) maar toch lijken de vermolmde deuren wel geluiddicht. Zo kan blijkbaar niemand op de eerste verdieping het gerammel aan deuren of het schreeuwen door een brievenbus horen. En terwijl de gearriveerde versterking zich bekommert over een slachtoffer en deze met één of ander chemisch stof bewerkt om het te herleiden tot stofzuigermateriaal, houden ze aan de andere kant van de gangdeur een gemoedelijk gesprek. Rare architectuur, daar in Spanje.

Het meest irritante in deze film is het verhaal op zijn eigen. Ik had er meer van verwacht. Maar verder dan wat schaapachtig naar het scherm kijken en ongeduldig afwachten hoe het zou eindigen, zat er niet in. Het is omzeggens nergens spannend en op twee bloederige scenes na is er geen spat bloed te zien. Alleen de versterking die arriveert leek het nog boeiend te maken. Een soort ultieme oplossing om uit de hand gelopen situaties terug recht te zetten. Maar hebben we dat niet al eerder gezien? Zo’n ruige, gespierde kerel die routineus de vuile karweitjes opknapt. Meestal beweegt die zich ook voort met zo’n zenuwslopende langzame tred, terwijl hij een enorm hakbijl achter zich aansleept. Niks nieuws onder de zon dus. En voor je het weet, krijg je zo’n kat en muisspelletje waar je de uitkomst al van kent. Behalve in deze film. Wat in godsnaam was de bedoeling van dat “Saw”-achtige einde? Het leek wel alsof ik ineens naar het einde van een andere film aan het kijken was.

Is er dan niks positiefs te melden? Toch wel. De locatie waar alles zich in afspeelt is magistraal. Een schitterend oud, vervallen gebouw dat uitermate geschikt was om verstoppertje te spelen en een beklemmende strijd op leven en dood te filmen. Ook de door de regisseur gebruikte camerastandpunten waren somtijds indrukwekkend. Die neerplenzende regen terwijl er loodrecht tegen de gevel wordt opgekeken. Schitterend gewoonweg. Maar verder was het maar zo flauw als een kruidenarme paella. Iedereen droomt er wel van om op oudere leeftijd een Spaanse haciënda te kopen om dan te genieten van de Spaanse zon. Na het zien van deze film, heb ik toch wijselijk besloten om het gure weer van België te accepteren.