Krampus (2015)

Korte Inhoud
Wanneer zijn disfunctionele familie ruziënd de feestdagen doorbrengt, is de jonge Max ontgoocheld en besluit hij kerst de rug toe te keren. Wat hij echter niet weet is dat hij hiermee de oude entiteit Krampus heeft weten op te roepen, een demonisch wezen dat rondom kerst de ongelovigen afstraft. De hel breekt los als deze het op de familie voorzien heeft en het verscheurde gezin gedwongen wordt de handen ineen te slaan om te kunnen overleven.

Genre : Horror/Komedie
Land : VS/Nieuw Zeeland

Cast :
Emjay Anthony : Max Engel
Adam Scott : Tom Engel
Toni Collette : Sarah Engel

Regisseur : Michael Dougherty

Mijn mening

“Ben kuklinski is always ragging on Christmas.
He even told the first graders that Santa was just a cheap marketing ploy invented to sell Pepsi.”

“Krampus” was nu eens een film waar ik echt naar uitkeek. Enerzijds omdat ik een radioreportage oppikte over een verbod in sommige Oostenrijkse dorpjes waar deze folklorefiguur (waar ik overigens nog nooit van gehoord had) en zijn helpers een voorname rol speelden. En anderzijds omdat ik benieuwd was hoe een horror-kerstfilm volgens dit formaat zou uitpakken. ’t Is eens wat anders dan de naar jaarlijkse traditie voorgeschotelde kersttroep die we op de buis te zien krijgen. Gedeeltelijk was ik een beetje teleurgesteld over deze film, daar het horror-niveau toch erbarmelijk laag ligt. Vermakelijk was het nochtans wel op bepaald vlak. Spijtig genoeg was het niet echt Krampus die op de voorgrond aantrad, maar eerder zijn trawanten. En die zagen er inderdaad uit als verklede dorpeling die juist terugkwamen van een avondje “Krampus” spelen in één of ander nietig Oostenrijks dorpje. Ik ben er alleen nog niet helemaal uit of het nu iets met Sinterklaas of de kerstman te maken heeft.

Het eerste gedeelte van de film vond ik weergaloos. Die slow-motion beelden tijdens de begingeneriek waarbij de kerstinkoop-gekte aangedikt wordt geportretteerd. Die vechtende massa en over elkaar rollende inkopers, veiligheidsmensen met stun guns, winkelbedienden die van trapladders tuimelen, vechtende kinderen in de kerstkribbe. Schitterend. Lichtelijk overdreven maar zo voelt het voor mij ook soms aan tijdens het kerstshoppen. Centraal figuur is de nog in kerstmis gelovende Max (Emjay Anthony), omringd door zijn zorgzame ouders Tom (Adam Scott) en Sarah (Toni “Miss you already” Collette), oudere zus Beth (Stefania LaVie Owen) en zijn Omi (Krista Stadler) die over een hoog knuffelgehalte beschikt en een verpersoonlijking is van het kerstfeest. Max zijn enige wens is dat kerst weer zou zijn zoals weleer. Een gezellig, warm familiefeest vol vreugde en genegenheid. Die wens wordt aardig verpest op het moment dat Sarah’s zus op de proppen komt met in haar kielzog een redelijk debiele, asociale familie. Een tactloze, door wapens bezeten vent . Twee boertige dochters die er uitzien als een duo stevige quarterbacks die rechtopstaand plassen. Een vadsige, dom voor zich uitkijkende zoon wiens enige levensdoel is om alles op te schrokken wat hij vast kan krijgen. En als kers op de taart, een drankzuchtige, betweterige tante. Dit bonte allegaartje zorgt voor chaotische toestanden vanaf het moment dat ze als een ongewenste winterstorm arriveren bij de familie Engel. De situatie escaleert volledig waarna Max zijn kerstwens verscheurd. En dat is dan het sein voor Krampus om te verschijnen.

Dit hilarisch gedeelte was schitterend. Uitermate grappig, misschien wel clichématig maar tegelijkertijd enorm herkenbaar. Ik vrees dat elk huisgezin zo’n familieaanhangsel bezit. Wat eigenlijk een periode van vredelievendheid, zelfrelativering en genegenheid zou moeten zijn, ontaard hier en daar wel eens in een familieruzie waarbij oude vetes worden bovengehaald, gevoelens van jaloezie en afgunst de bovenhand nemen en er omzeggens niets meer overblijft van het traditionele kerstgevoel. En dat is waarom Krampus en zijn helpers komen opdagen. Niet om te belonen zoals Sinterklaas of de kerstman. Maar om diegenen te straffen die niet meer geloven in kerst.

En dat is dan het begin van het griezelgedeelte van “Krampus”. Echt griezelig of angstaanjagend wordt het echter nooit. Verwacht je niet aan enge, bloederige scenes. Het lijkt eerder op een kerstversie van “Goosebumps”. Het feit dat het gericht is op jeugdigen zal hier wel iets mee te maken hebben. Spannend is het soms wel. En de speciale effecten afdeling heeft schitterend werk geleverd. De in een ijzig landschap herschapen woonwijk ziet er voortreffelijk uit. En de zich over de daken voortbewegende, ziedende Krampus met de bijbehorende akelige geluiden van ratelende kettingen en rinkelende bellen, mag je ook geslaagd noemen. Alleen de creaturen die naderhand de hele familie terroriseren, werken eerder op je lachspieren, dan je angst aan te jagen. Krampus zijn imposante gestalte is meermaals te zien. Spijtig genoeg kunnen we zijn tronie pas tegen het einde bewonderen. Op komisch vlak scoort deze horror-comedy enorm hoog. Maar de horror is juist zoals de kerstgedachte in deze film, totaal afwezig.