Three Billboards outside Ebbing, Missouri (2017)

Korte Inhoud

Nadat er maanden verstreken zijn in de moordzaak van haar dochter zonder de dader gevonden te hebben maakt Mildred Hayes een gedurfde stap. Ze schildert drie billboards die weggebruikers naar haar stadje leiden met daarop een controversiële boodschap gericht aan William Willoughby, de sheriff van de stad. Als zijn hulpsheriff Dixon, een onvolwassen moederskindje met een voorliefde voor geweld betrokken raakt, wordt de strijd tussen Mildrid en Ebbings wetshandhavers alleen maar verergerd.

Genre : Misdaad/Drama
Land : UK/USA

Cast :
Frances McDormand : Mildred
Sam Rockwell : Dixon
Woody Harrelson: Chief Willoughby

Regisseur :
Martin McDonagh

Mijn mening

“Raped while Dying.
Still no arrests.
How come, chief Willoughby?”

Iedereen die wel eens mijn schrijfpogingen leest, weet ondertussen wel dat ik een bloedhekel heb aan alles wat ook maar blijk geeft van een feuilletonistisch karakter en waar prequels en sequels te pas en te onpas worden gebruikt om het verhaal nog verder uit te melken. Schrik dan niet van de volgende uitspraak mijnentwege. Ik hoop dat er een vervolg komt op “Three Billboards outside Ebbing, Missouri”. Een voortzetting van dit briljant verhaal waar we te weten komen hoe Mildred (Frances McDormand) en Dixon (Sam Rockwell) de zaak afhandelen. Ik ben er zeker van dat deze film moeilijk te overtreffen zal zijn in zijn genre. En niet vanwege verbazingwekkende speciale effecten of actievolle filmsequenties. Maar wel vanwege het ingenieuze verhaal en de weergaloze vertolkingen. En ook al is het verhaal voorzien van ultra serieuze onderwerpen zoals discriminatie, partnergeweld, seksuele mishandeling en moord, zit er toch een subtiele komische laag in die verzadigd is van zwartgeblakerde humor waar het cynisme en ironische van afdruipt. Helemaal mijn ding dus.

“Three Billboards outside Ebbing, Missouri” gaat over woede en machteloosheid. De woede over een niet opgeloste zaak waarbij Angela, de dochter van Mildred, verkracht werd en levend in brand gestoken door één of meerdere onbekenden. En na ettelijke maanden is Mildred op het lumineuze idee gekomen om het falen van het gerechtelijk onderzoek aan de kaak te stellen. En dit door ongegeneerd de boodschap hierover op drie reclameborden uit te smeren waarbij Chief Willoughby (Woody Harrelson) geviseerd wordt, louter en alleen vanwege zijn leidinggevende functie. Maar niet alleen woede en weerwraak staat centraal in deze schitterende film. Ook vergevingsgezindheid komt aan bod. Zoals het moment tijdens een politionele ondervraging waarop Mildred zich oprecht bezorgd voelt over Willoughby’s gezondheidstoestand. En ook het moment waarop Red Welby (Caleb Landry Jones), de verhuurder van de reclameborden, Dixon een glas appelsiensap aanbied, verraste me. Twee momenten waarbij blinde woede eventjes plaats maakt voor mededogen.

Ook al staat de naam van Woody’s naam in koeien van letters op een reclamebord, toch is zijn inbreng niet echt doorslaggevend. Tot mijn verbazing verdwijnt hij ook halfweg de film uit beeld. In de eerste plaats is het Frances McDormand die de gehele aandacht opeist. En ze doet dat op een verbluffende wijze. Een verbitterde vrouw die het wachten op een arrestatie beu is. Mildred is in de veronderstelling dat er geen enkele inspanning wordt geleverd door het korps om eventuele leidraden te volgen en echt politiewerk te verrichten. In haar ogen zijn de politiemensen een groep racistische onbenullen die hun dienstdagen doorbrengen met het lastig vallen van Afro-Amerikaanse medeburgers. Ze is een taaie tante die dwarsliggers stevig aanpakt, zowel verbaal als fysiek. En hierbij wordt niemand gespaard. Of je nu priester of tandarts bent. Ze schuwt het zelfs niet om jonge studenten in het kruis te trappen. En ook al lijkt ze een onaangenaam persoon wiens scherpe tong wonden nalaat, toch slaagt ze erin om je sympathie op te wekken. Daar zorgen de soms kurkdroge, humoristische opmerkingen voor. Frances McDormand mag met recht over enkele maanden eigenares worden van het begeerde beeldje tijdens de Oscar-uitreiking.

En zo’n beeldje mag dan ook ineens gereserveerd worden voor Sam Rockwell. Zijn acteren hier is gewoonweg magistraal. Dixon is een agressieve hillybilly die liefst van al minderheden in elkaar slaat en bijna constant onder invloed zijn job als politieman uitvoert, wetende dat het getolereerd wordt door zijn overste. Een niet zo bijster intellectueel personage wiens overgewicht hem soms zichtbaar parten speelt. En die stupiditeit van Dixon zorgt soms voor komische situaties. En tenslotte is er Woody Harrelson. Een acteur naar mijn hart (die hij al gestolen had door zijn deelname aan de sitcom “Cheers”) die altijd met zoveel souplesse en professionalisme zijn rollen speelt. In tegenstelling tot het verwarde en soms wrede personage uit “The Glass Castle”, is Chief Willoughby een integer persoon die oprecht inzit met de situatie waarin Ms. Hayes zich bevind. Al bij al zijn het drie glansrollen die op een voortreffelijke manier gespeeld worden door deze acteurs. Al daarvoor is deze film aanbevelenswaardig.

Maar het is ook het intelligent geschreven script dat deze film de moeite waard maakt. Het is inderdaad een film vol loodzware thema’s. Het onrechtvaardige in deze wereld en hoe mensen hiermee omgaan. Het verwerken van een immens verdriet. En er zijn ook ongemakkelijke momenten vol agressie en dreiging. En toch zindert er steeds een laconieke ondertoon die doorspekt is met doordachte, dubbelzinnige humor. En deze verschillende stemmingen wisselen elkaar in razend tempo af. Sommige scènes vloeien over van agressief en dreigend, naar humoristisch en emotioneel. “Three Billboards outside Ebbing, Missouri” is een juweel van een film waar ik enorm van genoten heb en die ik dolgraag nog wel eens wil herbekijken.