Death note (2017)

Korte Inhoud

Light Turner is een slimme student die een mysterieus notitieboek vindt dat de kracht heeft om elke persoon te doden waarvan hij de naam erin schrijft. Light besluit om te beginnen aan een geheime kruistocht om de straten schoon te vegen van criminelen. Al snel wordt hij achtervolgd door een befaamde detective die alleen bekend staat onder zijn pseudoniem L.

Genre : Fantasy
Land : USA

Cast :
Nat Wolff : Light Turner
Lakeith Stanfield : L
Willem Dafoe : Ryuk

Regisseur :
Adam Wingard

Mijn mening

“Relax, Light.
You're asleep and you're dreaming of some eight-foot-tall,
demon-looking motherfucker.”

In “Final Destination” was de oorzaak van heel wat onheil het feit dat men Pietje de dood te slim af was, met als resultaat een hele reeks slachtoffers. Onlangs nog zag ik “Wish upon” waar een Chinese muziekdoos in handen valt van een tienermeisje. Een muziekdoos waarmee men bepaalde wensen kan vervullen. Alleen is dit niet zonder gevolgen en sterven ook hier individuen in gruwelijke omstandigheden. “Death note” is hier weer een variant op. Hier is het de student Light Turner (Nat Wolff) die op een dag een geheimzinnig schriftje in de schoot geworpen krijgt. Al wiens naam hierin wordt opgeschreven , is gedoemd om te sterven. En bij dit notitieboekje hoort ook nog Ryuk. Een soort egelachtige oppergod die het notitieboekje doorgeeft indien nodig en ervoor zorgt dat de regels beschreven in het boekje worden nageleefd. Light Turner ziet een opportuniteit om de wereld te verlossen van ongewenste misdadigers. Lovenswaardig en nobel, maar natuurlijk weeral niet zonder gevolgen. Voordat Light het beseft zit het gehele politieapparaat achter de geheimzinnige moordenaar van het over de wereld verspreide schorremorrie.

Geef toe, als je dit zo leest dan klinkt het toch veelbelovend. Een origineel concept met mogelijkheden genoeg om er een adembenemend en uiterst spannend fantasy verhaal van te maken. En eigenlijk zijn ze daar ook grotendeels in geslaagd. Mits je niet een fervente aanhanger bent van de Japanse manga waar deze film op gebaseerd is. Na raadpleging van wetenswaardigheden over dit onderwerp op het wereldwijde web, kan ik me best voorstellen dat deze filmversie een beperkte versie is in vergelijking tot de originele manga. Men spreekt hier over een verhaal uitgesmeerd over 108 hoofdstukken en gebundeld in twaalf mangaboekjes. Daarom dat het allemaal zo chaotisch lijkt en het verhaal in een sneltreinvaart aan je voorbij flitst. Achteraf bekeken zou het inderdaad geen slecht idee zijn geweest als ze er een serie van hadden gemaakt. Want begrijpe wie begrijpen kan. Het boekje “The Hobbit” telt slechts ongeveer 200 pagina’s en toch slaagde Peter Jackson erin om ruwweg acht uur filmmateriaal te produceren. Als men dit extrapoleert naar deze manga, zou dit resulteren in waarschijnlijk het tienvoudige.

Gelukkig dat ik een complete nitwit ben als het over Japanse manga’s gaat en ik dus onbevooroordeeld deze film kan beoordelen. Ik heb me er kostelijk mee geamuseerd. Niet alleen vond ik het concept intrigerend en tegelijkertijd angstaanjagend hoe Light controle heeft over iemand anders leven simpelweg door een naam neer te pennen in een notitieboek. Verwacht je ook aan enkele bloederige scènes als een ongelukkig slachtoffer aan zijn of haar einde komt. Nat Wollf vond ik overtuigend genoeg als de enigszins schuchtere, gepeste leerling die langzaamaan uitgroeit tot een genadeloze wraakengel. Zijn vriendin Mia (Margaret Qualley) heeft een redelijk beperkte rol en maakte dan ook minder indruk. Ryuk is veruit het meest interessante personage. Het is dan wel grotendeels een CGI creatie. Maar dankzij de schitterende voice-over door Willem Dafoe stijgt het entertainmentgehalte van deze mythische figuur. Het personage wat niet zo goed uit de verf komt is L. (Lakeith Stanfield). Een mysterieuze, jonge detective die Light op de hielen zit, maar die me vooral bijblijft dankzij zijn merkwaardige zithouding.

Eventjes speelde ik met het idee om de originele manga ooit eens helemaal te bekijken. De kans lijkt me wel klein daar ik een hekel heb aan series en Aziatisch georiënteerde cultuurobjecten ook niet mijn dada zijn. Maar ik ben er wel van overtuigd dat het verhaal dan beter tot zijn recht komt. Als je echter het origineel helemaal niet kent, dan kan het wel leuk zijn om deze eens te bekijken.