The Meg (2018)

Korte Inhoud

Een onderzoeksduikboot - onderdeel van een internationaal diepzee-observatieprogramma - wordt aangevallen door een enorm wezen waarvan werd gedacht dat deze was uitgestorven. De duikboot met de bemanning ligt nu op de bodem van de oceaan, met de bemanning gevangen. Onder flinke tijdsdruk wordt de ervaren diepzeereddingsduiker Jonas Taylor ingeschakeld, om de bemanning te redden van de enorme prehistorische 25 meter lange haai, bekend onder de naam megalodon.

Genre : Actie/SF
Land : VS/China

Cast

Jason Statham : Jonas Taylor
Bingbing Li : Suyin
Cliff Curtis : Mac

Regisseur
Jon Turteltaub

Mijn mening

Jonas said something attacked them.
Something big enough to destroy a new submarine.

Al een geluk dat ik deze film op het grote scherm heb gekeken. Op het grote witte doek was de Megalodon (vandaar de titel “The Meg”) nog imposanter. Maar dat is dan ook het enige dat men kan zeggen over deze film. Elke film die als hoofdpersonage een mensenhaai opvoert die plotsklaps transformeert in een psychopathische, bloeddorstige mensenjager, wordt genadeloos vergeleken met de film der filmen als het hierover gaat. “Jaws” natuurlijk. Een mijlpaal in dit genre en vanzelfsprekend onovertrefbaar. Geef “The Shallows” en “47 Meter down” een kans en je zal merken dat je er nogal apathisch naar kijkt zonder enig gevoel van spanning. Wil je nog opvallen in het haaiengenre dan slinger je er wat tornado’s in, zodanig dat de mensenhaaien zich op een heel andere manier verplaatsen. In het geval van “The Meg”, haalden ze er een prehistorische haai bij die erin slaagde om door een soort natuurlijke afscheiding in de oceaan te zwemmen. Wil je “Jaws” overtreffen, dan maak je het allemaal nog grootser en indrukwekkender. Maar behalve de gigantische afmetingen van “The Meg” was deze film nergens echt gigantisch.

Ik keek er wel naar uit om “The Meg” te zien, ook al wist ik dat het een ferm overdreven en hersenloos spektakel zou worden. Het feit dat Jason Statham erin meedeed was voor mij al voldoende om deze te gaan kijken. Met Statham verveel je je nooit. En het is altijd grappig hoe hij zijn tegenstanders telkens droogweg bijeenveegt. Ik was dan ook benieuwd hoe hij deze reuzehaai zou aanpakken. Dat was dan ook het eerste waarover ik ontgoocheld was. Het leek wel alsof ze er een serieuze Statham van gemaakt hadden. Geen gortdroge one-liners. Weg humor. En waarschijnlijk hadden ze er ook mee gedreigd om zijn mond uit te spoelen met zeep telkens hij zou vloeken en het “F”-woord zou uitspreken. Statham de diepzeeduiker die wegkwijnt ergens in een Aziatische bar omdat hij met een enorm schuldgevoel zit vanwege een achtergelaten crew op de zeebodem. En naderhand ontstaat er ook nog iets romantisch tussen hem en de Chinese Suyin (Bingbing Li). En ontfermt hij zich ook nog over het lieftallige dochtertje Meiying (Sophia Cai). Kan het nog zoetsappiger worden?

Ja, het kan nog zoetsappiger als de reuzehaai zich ook nog eens beschaafd begint te gedragen. Geef toe. Zo’n mega-haai zal toch een constant hongergevoel hebben. Als je dan een overbevolkt strand hebt met immens veel jongeren die liggen te spartelen in het zilte water, dan verwacht je toch een regelrecht bloedbad met een ongezien aantal verscheurde tienerlichamen. ’t Is niet zo dat ik daar reikhalzend naar uitkijk, maar dat verwacht je eigenlijk toch wel een beetje. Dit valt dus redelijk tegen en ik begon te twijfelen aan het goed functioneren van het natuurlijke radarsysteem dat een haai normaal gezien bezit. En als ik slechts eenmaal opschrik nadat een onschuldig walvisjong tegen een raam tikt, dan kan ik gerust stellen dat qua spanning het ook al niet veel voorstelde.

En is dat nu net niet hetgeen je wil zien wanneer je zo’n film gaat kijken? De opgebouwde spanning en het verlossende einde waarbij de in gevaar zijnde hoofdpersonages het ongedierte overwinnen. Je slaakt een zucht van opluchting als je het uiteengereten karkas van de haai naar de bodem van de oceaan ziet zakken. En je hebt medelijden met de belaagde slachtoffers. Bij deze film is het juist omgekeerd. Ik juichte bijna op het moment dat het irritantste personage uit de film kennis maakte met de reusachtige, vlijmscherpe tanden van de haai (buiten beeld natuurlijk). En eigenlijk hoopte ik dat “The Meg” op één of andere manier terug zou kunnen keren naar zijn natuurlijke habitat waarna de mensheid eindelijk zou beseffen nooit de regels van moeder natuur te verstoren. En dat eindgevecht leek wel op de strijd tussen Achab en Moby-Dick.

Al bij al was dit niet echt een bezoekje aan de bioscoop waard. Ik ben al blij dat ze bij de snoepstand zich vergiste en me teveel wisselgeld teruggaven waardoor de smikkelwaar die ik en mijn echtgenote mee de zaal insleurde zo goed als gratis waren. Hierdoor smaakte de popcorn bij deze popcorn-film dubbel zo goed. En dat is een positieve noot waar de film zelf niets mee te maken heeft. “The Meg” was een mega tegenvaller.