Maggie (2015)

Korte Inhoud
In het Middenwesten van de VS woedt een ziekte die de geïnfecteerden langzaam in zombies verandert. Maggie is één van de geïnfecteerden. Haar vader Wade, een landbouwer, besluit aan haar zijde te blijven, zelfs wanneer ze langzaamaan in een kannibalistische zombie verandert...

Genre : Horror/Drama
Land : VS/Zwitserland

Cast :
Arnold Schwarzenegger : Wade
Abigail Breslin : Maggie
Joely Richardson : Caroline

Regisseur : Henry Hobson

My opinion

“I made a promise to your mother,that I would protect you.
Yeah, but...what about you guys?
What if I hurt you?
Don't worry.Caroline and I, we know the precautions.”

Schwarzenegger die opdraaft in een horror dat uiteindelijk uitdraait op een drama. Het is niet datgene wat je verwacht van deze actiefilm-icoon. Raar maar waar, de oneliner “I`ll be back” wordt zelfs gerecycleerd, maar wordt deze keer niet door Arnold uitgesproken. Eén feit staat vast, Schwarzenegger zal niet de geschiedenis ingaan als de acteur die geschikt is voor een karakterrol, maar ik moet toegeven dat de inspanning die hij hier levert toch een bewonderenswaardig eindresultaat oplevert. Na rollen als barbaar, uit de toekomst teruggekeerde cyborg, klunzige kleuterjuffrouw en zwangere vent, kwijt hij zich op een gedegen manier van zijn rol als bezorgde vader die zijn geïnfecteerde dochter terug in huis neemt zodanig dat ze niet in quarantaine wordt geplaatst op het moment dat ze transformeert in een bloeddorstige zombie.

Voor de zoveelste keer is een virus de oorzaak dat het aantal fervente vegetariërs onder de Amerikaanse bevolking drastisch slinkt en langzaam maar zeker veranderen in zombies, beter gekend als “necro-ambulist”. Wade (Schwarzenegger) is een landbouwer op leeftijd, die al weken op zoek is naar zijn dochter Maggie (Abigail Breslin). Als hij haar uiteindelijk terugvind, blijkt ze geïnfecteerd te zijn nadat ze werd gebeten door zo een barbecue-fanaat. Wade is vastbesloten om haar in huiselijke kring te verzorgen. Deze gunst is hem verleend doordat het enkele weken duurt eer een slachtoffer effectief de “turn” maakt naar een zombie-status. Het verdict dan is dat ze dan in quarantaine moet worden opgenomen. Uiteindelijk betekent dit echter dat de autoriteiten de geïnfecteerde burgers samen laat hokken (ongeacht welke gradatie van infectie) zodanig dat het probleem zich vanzelf oplost (via zelf-consumptie als het ware).

Ik hou wel van een zombie-film nu en dan. Zowel de rechttoe rechtaan versies waarbij er overdadig gebruik wordt gemaakt van gore en bloederige taferelen met enorme hoeveelheden te verorberen menselijke restanten en sappige hoeveelheden hersenen, als de versies die lichtjes afwijken van dit door Romero geschapen horror genre. “Dead Within” is zo een film waarbij de nadruk niet op de mensen verslindende creaturen ligt. En “Warm bodies” kan je dan de rom-com-zombiefilm bij uitstek noemen. Ook bij “Maggie” moet je je niet verwachten aan apocalyptische bloederige beelden vol zombies. Zulke beelden werden beperkt tot een tweetal confrontaties en enkele flashbacks. Het enige huiveringwekkende is de langzame verandering die Maggie ondergaat en een moment van zelfmutilatie. Voor Wade is de uiteindelijke beslissing die hij moet nemen het meest afschrikwekkende.

Misschien is dat het enige waar ik kritiek op zou kunnen geven. Schwarzenegger lijkt de hele film eigenlijk niets speciaals uit te voeren, behalve piekeren over de te maken keuze op het moment dat hij volgens Maggie naar een goed doorbakken braadworst begint te ruiken. Zijn dochter in quarantaine brengen, een pijnlijke medicijnen cocktail toedienen of de radicale oplossing ? Je kan hem gedurende de hele film hierover zien peinzen. Zijn doorleefd, bebaard aangezicht spreekt boekdelen. Maar hij doet dit met oprechtheid en volle overtuiging. Het meest gedenkwaardige moment was toen Maggie met een aantal vrienden een avondje doorbracht ergens in een veld waarbij zwavelstokjes niet ontbraken en een ietwat ongelukkige conversatie ontstond. Een aandoenlijke reünie waar iedereen pretendeerde dat alles nog normaal was maar tegelijkertijd besefte dat dit waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat ze van elkaars gezelschap kunnen genieten. En vanzelfsprekend de eindscène die me direct deed terugdenken aan “World War Z”.

Het is overduidelijk dat de nadruk in deze film ligt op de vader-dochter relatie. Schwarzenegger en Breslin eisen dan ook het leeuwendeel van de aandacht op en verdringen de bijrollen volledig naar de achtergrond. Het volgende klinkt een beetje banaal : “Arnold speelt een rol op dusdanige manier die je niet van hem gewend bent”. Maar uiteindelijk kon ik niet anders concluderen dat het zo was. Hij had beter al de vorige vertolkingen overgeslagen (vooral Sabotage). Ik was dus overduidelijk aangenaam verrast. Over Breslin kan ik alleen zeggen dat dit een prachtactrice is en een toekomstige ster aan het Hollywood firmament. Ondanks de beperkte dialogen is dit een schitterende acteerprestatie waarbij ze op een subtiele manier laat zien hoe ze bewust omgaat met haar naderende einde. Maar dat ze een opkomende ster was, liet ze al zien in “Wicked Blood” en recent in “Final Girl”. Ik wist niet dat ze ook een rol speelde in “The Call”. En nog een wetenswaardigheid : Schwarzenegger heette in “Escape Plan” Ray Breslin. Over toeval gesproken.

Conclusie : Ik ben er zeker van dat de hardcore-zombieliefhebbers dit maar een abominabel slechte film vinden door het totaal gebrek aan gore en bloederige taferelen. Ik was echter onder de indruk en vond dat deze film het begrip zombie in een heel ander daglicht zette. De liefdevolle relatie tussen vader en dochter staat centraal en komt zelfs melodramatische over op een bepaald moment. En dat voor een horror film.