Wyrmwood (2014)

Korte Inhoud
Barry is een doodgewone automonteur die overdag werkt en de avonden doorbrengt met zijn vrouw Annie en hun dochter Meganne. Het is een rustig bestaan dat wordt omgegooid wanneer zijn zus Brooke belt met de mededeling dat er een uitbraak van zombies plaatsvindt. Een ware zombie-apocalyps is begonnen en Barry zal drastische maatregelen moeten nemen om in leven te blijven.

Genre : Horror
Land : Australie

Cast :
Jay Gallagher : Barry
Bianca Bradey : Brooke
Leon Burchill : Benny

Regisseur : Kiah Roach-Turner

My Opinion

“Oh shit, he wasn't a zombie?
No he fucking wasn't!
Is he alright? Is he ok?
His head is fucked!”

Komen zombiefilms je de strot uit? Begrijpelijk als je bekijkt hoeveel van zulke films het horror landschap de laatste jaren overspoelden. Er waren er uitstekende die op een creatieve manier omgingen met het onderwerp zombie zoals “Maggie”, “World War Z” en “Dead Within”. Het gros van datgene wat ik voorgeschoteld kreeg, was echter abominabel slecht en niet echt vernieuwend. Het transformeerde mij eerder in een zombie-achtige verschijning terwijl ik op een empathische wijze naar het scherm keek. “Buck Wild” is hier een voorbeeld van. Is “Wyrmwood” baanbrekend? Nope. Is “Wyrmwood” anders dan overige zombiefilms? Nee, eigenlijk ook niet. Choqueert het meer dan andere met vlees verscheurende, bloeddorstige niet-doden? Nee ook niet. “The million-dollar question” luidt dan ook : Is het de moeite om deze dan te aanschouwen? En daar kan ik dan wel volmondig en overenthousiast “YES” op antwoorden.

Niet dat dit subgenre hier heruitgevonden wordt, maar dit was een splatter film van de bovenste plank. Een rollercoaster doorheen zombieland vol ongeremde bloederige taferelen, meedogenloze slachtingen met soms absurde en smaakvolle humoristische bijdrages. Dit alles in de bushes van Australië waardoor het wel leek op “Mad Max” vermengt met de “over the top” absurde, doldwaze humor uit “Evil Dead 2”. Vanaf de eerste seconde wist ik dat dit een stormvloed ging zijn met rondvliegende ledematen, bloed doordrenkte voortstrompelende creaturen en op gruwelijke wijze afgeslachte slachtoffers. De drie als post apocalyptische krijgers uitgeruste heren die een jeep trachten naar binnen te slepen aan het begin, leken recht uit “Mad Max : Fury road” te zijn weggelopen. Ook de horde zombies zagen er angstaanjagend uit (bijna ging ik “levensecht” nog vermelden).

Het fragment in Brooke´s (Bianca Bradey) atelier was dan wel iets minder, maar vanaf dan werd het alleen maar beter. Brooke is de zus van Barry (Jay Gallagher), die nadat hij zijn vrouw en dochter op een onmenselijke manier van de wereld heeft geholpen, zijn zus te hulp schiet en haar tracht te verlossen uit de handen van een geschifte wetenschapper. Verwacht je aan een spetterfestijn van ontploffende zombiehoofden en het ongegeneerd verscheuren van lichamen. En dit afgewisseld met absurde, hilarische momenten. Dat de zombies hoogst ontvlambaar zijn en op de juiste manier gemonteerd een mogelijkheid zijn om voertuigen aan de praat te krijgen, mag je gerust als een uiterst inventieve invalshoek beschouwen. Ook de gave waar Brooke over beschikt op het uiteinde om het leven (euh, ja) zuur te maken van die verrekte zombies, was hoogst vermakelijk. Ik ben er van overtuigd dat diegenen die dit script bijeen geschreven hebben, zelf verstomd waren van datgene wat ze uit hun duim wisten te zuigen.

Ben je dus een enorme fan van dit soort genre en ben je de softe, geromantiseerde benadering een klein beetje beu, dan mag je deze zeer zeker niet overslaan. Het is lang geleden dat ik zulk een energieke en met enthousiasme gemaakte zombiefilm heb gezien. Het is een low-budget film en werd over een periode van 3 jaar tijdens de weekenden ingeblikt, maar straalt zo´n passie uit. Het enige wat ontbrak was een dolgedraaide bloeddorstige kangoeroe. Australië is een nieuwe bron van uitstekende horrorfilms, mijn inziens.