The night eats the world (2018)

Korte Inhoud

Terwijl hij 's ochtends wakker wordt in het appartement waar de dag ervoor nog een feest in volle gang was, moet Sam de feiten onder ogen zien: hij is helemaal alleen en zombies dwalen door de straten van Parijs. Hij zal zichzelf moeten beschermen en het nodige moeten organiseren om te blijven leven. Maar is Sam echt de enige overlevende?

Genre : Horror
Land : Frankrijk

Cast

Anders Danielsen Lie : Sam
Golshifteh Farahani : Sarah

Regisseur
Dominique Rocher

Mijn mening

The hardest part is...
not knowing what's happened to them.

Als er één horrorgenre is dat tot vervelens toe weer opduikt, dan is het wel die over zombies. Er gaat geen maand voorbij zonder een release waarin niet-doden zich tegoed doen aan onschuldige niet-geïnfecteerde medemensen. Sinds de cult film “Night of the living Dead” van George A. Romero zijn er al een ontelbaar aantal zombie-flicks uitgekomen. Zo af en toe tracht men er een originele draai aan te geven om het komischer of diepzinniger te maken. Kwestie van eens een keer niet de nadruk te leggen op het bloeddorstige en angstaanjagende. Zoiets als “Attack of the Lederhosen Zombies” of “Warm Bodies” die eerder een glimlach op je aangezicht toveren dan je rillingen bezorgen. Anderen proberen er wat meer melodrama in te steken zoals bij “Maggie”. “The night eats the world” (originele titel “La Nuit a dévoré le Monde”) is ook zo’n film die een alternatief pad tracht te volgen in het zombie-genre. Net zoals in “Dead Within” handelt de film meer over de psychologische geestestoestand van overlevenden dan over het destructieve karakter van de geïnfecteerde.

Hier is het Sam (Anders Danielsen Lie) die tijdens een feestje van zijn ex-vriendin indommelt in een apart kamertje en de volgende dag ontwaakt in een verlaten flat waar schijnbaar een chaos is uitgebroken. Alles ligt in puin en de muren zijn besmeurd met bloedsporen en spetters. Algauw ontdekt hij dat de straten van Parijs ingepalmd worden door een meute zombies. Hij komt tot het besef dat hij eenzaam en alleen achtergebleven is in het gebouw en dat hij alles in het werk moet stellen om deze holocaust te overleven. En dat is wat je voorgeschoteld krijgt in deze film. Een portret van een solitaire overlevende wiens dagelijkse routine langzaam verandert in een sleur. Het isolement en de eenzaamheid eisen hun tol.

Voor diegenen die een zombiefilm associëren met bloederige taferelen en zenuwslopende toestanden zal het eerder een teleurstellende film zijn. Ik ben er zeker van dat de woorden “saai “en “vervelend” de meest gebruikte termen zullen zijn bij de doorgewinterde zombie-fans. Maar geef toe. Als je in zo’n situatie zou terechtkomen, zal je ook een beperkt dagelijkse leven hebben wat dan resulteert in een vervelende saaiheid. Een wandelingske in het park om de hoek, even voor een krantje gaan of op je gemak een tasje koffie drinken in het establishment tegenover zijn allemaal opties die vanaf dat moment tot het verleden behoren. Want bij het minste geluid stormt er een hele horde gemutileerde zombies op je af die je als vieruurtje verorberen. Op zich zien de zombies hier niet angstaanjagend uit maar eerder debiel en stupide. Alleen het ontbreken van enig gegrom en geschreeuw maakt het nogal schrikwekkend. Dus verwacht geen onheilspellende geluiden, dierlijk gegrom of dreigend tandengeklepper.

Als je echt geen liefhebber bent van zombie-films en je remsporen achterlaat in je ondergoed telkens je opschrikt als zo’n hologig schepsel om de hoek verschijnt, kan ik je garanderen dat je gerust “The night eats the World” kan kijken. Je zal geen huivermoment meemaken. Het enige dat je zal voelen is medelijden. Medelijden hoe Sam langzaam wegkwijnt en zich stilaan bij zijn lot neerlegt dat hij nergens naartoe kan. Zijn enige probleem is zijn voedselvoorraad en het gebrek aan gezelschap. Daarom dat hij een getransformeerde oude man die gevangen zit in een geblokkeerde lift als gesprekspartner gebruikt. En om de tijd te doden (hoe toepasselijk) gebruikt hij de apathisch rondkijkende zombies in het straatbeeld als schietschijf om zijn schutterskwaliteiten met een paintball geweer te verbeteren.

Ook al is zijn rol niet bepaald gevuld met entertainende dialogen of boeiende conversaties, toch slaagt Anders Danielsen Lie erin om een hele reeks emoties op een overtuigende manier te brengen. De sluw toegevoegde wending vond ik redelijk vanzelfsprekend. Je zou voor minder waanbeelden krijgen dankzij het isolement en de voortdurende angst voor een aankomende bestorming. Het gedrag van bepaalde niet-doden kan je zelfs hilarisch noemen bij momenten. En de relatie tussen Sam en zijn klemzittende buurman is op zijn minst verrassend te noemen. Al bij al is “The night eats the World” een originele film met een unieke kijk op het zombie-genre.