Harmony (2018)

Korte Inhoud
Harmony is een 19-jarige dakloze vrouw, die angst kan absorberen van iedereen waarmee ze in contact komt. Het manifesteert zich in haar als een zwarte vloeistof, die weggespoeld kan worden, maar als ze te veel angst opneemt, kan het haar doden. Harmony ontmoet Mason, een sociaal onhandige man die schijnbaar geen angst meer heeft. Opgelucht dat ze geen pijn bij hem voelt, wordt ze verliefd. Ze ontmoet echter al snel Jimmy, wiens aanwezigheid angst uitstraalt. Na een bijna-doodervaring moeten Harmonie en Mason zich verenigen om de groeiende negatieve energie in balans te brengen.

Genre : Fantasy/Romantiek
Land : Australië

Cast
Jessica Falkholt : Harmony
Jerome Meyer : Mason
Eamon Farren : Jimmy

Regisseur
Corey Pearson

Mijn mening

Even in love, there's fear.
You can't have one
without the other.

Ken je dat gevoel als je ergens met de fiets bent waar je vol verbazing naar een wegenkaart kijkt en geen besef hebt waar je je bevindt? Of die keer dat je vol ongeloof naar het schoolbord keek, terwijl de professor een wiskundige stelling neerschreef? Wel die verbaasde blik met opengevallen mond en een licht paniekerig gevoel had ik ook tijdens het kijken van “Harmony”. Deze Australische film (met Australische acteurs die hun uiterste best deden om die welbekende tongval te verbergen) is nu wel echt het vaagste wat ik op filmgebied heb gezien tot nu toe. Ergens diep van binnen zat er misschien wel iets origineels in vervat. Maar echt naar de oppervlakte leek het niet te willen opstijgen.

Na een uurtje had ik eigenlijk nog altijd niet begrepen wat er nu aan de hand was met Harmony (Jessica Falkholt). En haar relatie ten aanzien van Mason (Jerome Meyer) en Jimmy (Eamon Farren) bleef voor mij een volkomen raadsel. De ontknoping was dan weer zo vanzelfsprekend. En natuurlijk is het weer zo’n typische afsluiting die ruimte biedt voor ettelijke vervolgfilms. En blijkbaar was dat ook de bedoeling. Er was sprake van een 5-delige saga waarvan deze film “Harmony” het eerste hoofdstuk vormt. Spijtig genoeg is hoofdrolspeelster Jessica Falkholt nog voordat de film in première ging, omgekomen in een auto-ongeluk. En vervolgverhalen nog klaarstomen zonder dit personage kan misschien wel problematisch zijn. Of ze moeten de vier volgende vervolgfilms wijden aan de andere 4 pasgeborenen die elk over een eigen specifieke, bijzondere kracht beschikken.

Misschien was dat wel het positiefste van de hele film. De gave van Harmony om negatieve gevoelens en angsten weg te nemen bij willekeurige personen, is een origineel idee. Een niet zo prettige ervaring voor Harmony. De overgenomen last zorgt voor zowel psychische als fysieke pijn. De enige manier voor Harmony om zichzelf hiervan te verlossen, is een stortbad te nemen waarna deze negatieve gevoelens als zwarte inkt weglopen. Hoe komt het dat zij gezegend is met deze gave? Heeft het te maken met het sterven van haar moeder tijdens de geboorte? En wat is haar drijfveer om ’s nachts door donkere straten te dwalen en hopeloos verloren zielen te redden? En wie is de vrouw die zich ontfermt over verwaarloosde dieren? En hoe weet ze dat Harmony haar gave moet gebruiken bij zoveel mogelijk hulpbehoevenden? En kent ze de anderen ook die over een gave beschikken? Het is allemaal een beetje te vaag. Ik veronderstel dat indien de volgende sequels gemaakt worden, het allemaal een beetje duidelijker zal worden.

Film-technisch ziet de film er onberispelijk uit. Het grauwe en duistere beeld past wonderwel bij het personage Harmony. Ook haar uiterlijk, een zwart geklede met zwarte mascara goth-achtig meisje, versterkt dit deprimerende gevoel. Ook Jimmy, de rebelachtige stoere gast die anderen behandelt als vuil, is zo’n duister figuur. Waarom hij interesse toont in Harmony en tegelijkertijd een soort haat uitstraal, is ook weeral vaag. Mason daarentegen is dan weer één en al vrolijkheid. Zijn kleurrijke outfit en onschuldig, naïef gedrag zorgen voor de heldere, vrolijke momenten. Wat de reden is dat Harmony schijnbaar probleemloos in zijn aanwezigheid blijft functioneren, is ook niet helemaal duidelijk. Is Mason een gevoelloos persoon? Gaat hij zonder angst of negatieve gevoelens door het leven? Heeft hij een psychische stoornis waardoor hij zo excentriek overkomt? Tja, geen flauw idee.

Misschien missen we een deel puzzelstukjes om deze eigenzinnige film te begrijpen. Want zoals je kan lezen, blijft alles redelijk vaag en onbegrijpelijk. Al bij al is deze film ondanks al zijn vaagheid niet zo barslecht. Het acteren is van aanvaardbaar niveau en de manier waarop alles in beeld werd gebracht, heeft ook zijn charmes. De film past ook perfect bij het beeld van onze huidige maatschappij waar angst een voorname rol in speelt. En ik ben er zeker van dat veel tienermeisjes wel enthousiast zullen reageren over het romantisch gedeelte van de film. Op narratief vlak vond ik dat het tekort schoot. Te veel vraagtekens en leegtes. Kortom, het verhaal op zichzelf was niet in harmonie met de rest.