Avengement (2019)

Korte Inhoud
Een gevangene mag de gevangenis verlaten en gaat met proefverlof. Hij weet echter te ontsnappen aan zijn bewakers en pakt zijn criminele leven weer op. Hij wil wraak nemen op de mensen die verantwoordelijk zijn voor problemen uit zijn verleden.

Genre : Actie/Misdaad
Land : UK

Cast

Scott Adkins : Cain Burgess
Craig Fairbrass : Lincoln Burgess
Nick Moran : Hyde

Regisseur
Jesse V. Johnson

Mijn mening

So...prison turned you into a stone-cold killer, did it?
Nah, prison didn't.
You and my brother did.

Heb ik nog maar net de Filippijnse wraakfilm “Maria” gezien waarbij een beeldschone furie alles wat ze op haar pad tegenkomt in kreukels bokst, dient zich al de volgende aan. Ditmaal eentje uit de UK en van een heel ander niveau. Niet alleen het verhaal zelf is te pruimen, maar ook de oneindige reeks van vechtscènes zal de fans van actiefilms in extase brengen. Scott Adkins is een toonbeeld van brute kracht die zonder pardon zijn tegenstanders verpletterd met zijn mokerslagen. Verwacht je dus aan een grote hoeveelheid rondspetterend bloed, versplinterde beenderen, gekraakte schedels en rondvliegende wijsheidstanden. Met andere woorden, “Avengement” is een bikkelharde film.

In eerste instantie verwachte ik iets gelijkaardigs als “We still kill the Old Way” of “Legend”. Een Engelse misdaad/actiefilm vol gewelddadigheden maar waar die Engelse beleefdheid nog steeds aanwezig is in de achtergrond. Dat geldt dus niet voor “Avengement”. Hier wordt iedere beleefdheidsvorm keihard de grond in gestampt. Je kan het best vergelijken met “Brawl in cell block 99”, maar dan op Engelse bodem. Deze film is een verademing als je het vergelijkt met al het digitaal gecreëerd geweld dat de laatste tijd in Hollywood wordt gefabriceerd. In deze film heerst het fysieke een beetje meer. Bij het Disney en Hollywood geweld slaak je een “wow” kreet. Bij “Avengement” is het eerder een “auw” kreet. Het fysieke geweld is zo realistisch dat je somtijds de pijn zelf kunt voelen. En niet alleen de tegenstanders van Adkins kermen luidruchtig. Ook hijzelf ziet af en moet regelmatig rake klappen incasseren.

Niet alleen moet Adkins de razernij die doorheen Cain’s aderen giert hier demonstreren. Dat is dan wel 90% van de totale speelduur. Je ziet ook hoe doodnormaal en eerlijk Cain is aan het begin van de film. Een goeie knul die bij zijn broer gaat smeken om hem te helpen met een idee om een gymzaal op te starten. De transformatie is echter angstaanjagend als hij een tijdje in de nor zit. Een straf die hij heeft opgelopen nadat de klus die hij moest uitvoeren voor zijn broer vreselijk verkeerd loopt. ’t Is daar dat de redelijk brave Cain langzaamaan in een wreedaardige, stevig van zich afbijtende heethoofd verandert. De constante pogingen van medegevangenen om hem aan een mes te rijgen, zorgen ervoor dat hij dagelijks traint en oefent. Alleen hier al zijn de confrontaties bikkelhard. ’t Is ook hier dat hij een metaalachtig gebit aangemeten krijgt. Als hij tenslotte in een privépub terechtkomt, is Cain een getekend man. Zowel innerlijk als uiterlijk. Het enige wat Cain nog interesseert is wraak nemen.

Om eerlijk te zijn kende ik Scott Adkins totaal niet. Een compleet onbekende voor mij. Tja, de mega-fans van actie en knokfilms zullen waarschijnlijk nu verongelijkt hun neus ophalen. En ik geef grif toe dat ik zelf niet begrijp dat ik deze keiharde Engelsman nog niet kende. Van mijn part mag hij gerust een robbertje mogen meevechten met “The Expendables” de volgende keer. Hij zou zeker niet misstaan tussen een Statham en een Van Damme. Zeker niet een persoon die je wil tegenkomen in een donker steegje. Niet alleen toont Adkins in deze film dat hij de nodige vechttechnieken meester is, maar voor één keer had ik niet de indruk dat men hier het ik-volg-mijn-beurt-rustig-af-om-in-elkaar-geslagen-te-worden principe toepast. Dat principe wordt meestal gebruikt in zulke actiefilms. Dan zie je iemand geduldig staan wachten aan de kant die op het moment dat een collega geplet tegen de muur plakt vliegensvlug diens plekje inneemt. Iets dat op mijn zenuwen werkt telkens dit gebeurd.

“Avengement” is geen eersteklas film en zal zeker en vast geen lading filmprijzen in de wacht slepen. Misschien is het gebruik van flashbacks niet iets waar je enthousiast van wordt. Zoals ik. Maar als je gewoon eens wilt genieten van een rauwe, extreem gewelddadige wraakfilm, dan is deze echt wel geschikt voor je. Ik heb er in ieder geval intens van genoten.