The Outsider (2018)

Korte Inhoud
In het naoorlogse Japan wordt de Amerikaanse deserteur Nick Lowell vrijgelaten uit de gevangenis en losgelaten in een meedogenloze stad. Voor hem ligt een natie waar de oude tradities zijn overgoten met de olie en en het bloed van de moderne industrie. Traditionele yakuza-families strijden tegen hun hedendaagse rivalen, geleid door meedogenloze criminelen. Doelloos en achtervolgt door spijt probeert Nick een schuld terug te betalen aan zijn celgenoot Kiyoshi en de oude Osaka-familie die zijn vrijheid heeft afgekocht.

Genre : Misdaad/Drama
Land : VS

Cast
Jared Leto : Nick Lowell
Tadanobu Asano : Kiyoshi
Kippei Shîna : Orochi
Shioli Kutsuna : Miyu

Regisseur
Martin Zandvliet

Mijn mening

When you dishonor your boss
and you want to show remorse,
you give your finger.
It’s called otoshimae.
I see you’ve got all your fingers.

Ook al voel ik geen affiniteit met de Japanse cultuur an sich en laat ik in grote mate Aziatische films links liggen, kon ik er niet aan weerstaan om deze film een kans te geven. Niet alleen vanwege het feit dat Jared Leto meespeelt (een kleurrijk acteur die me aan Johnny Depp doet denken en die zich al vanwege zijn rol als The Joker in “Suicide Squad” kan scharen in het clubje van eigenzinnige Hollywood acteurs), maar ook vanwege het centrale thema van de Yakuza-families. Tevens vroeg ik me af of dit nog eens een geslaagde Netflix original zou kunnen zijn. Japanse cultuur is voor mij een grote onbekende. Alleen het begrip Yakuza is me bekend. Je kan het zien als de Japanse versie van de Italiaanse maffia. Het enige verschil met hun Italiaanse evenbeelden is dat de Yakuza-leden een toonbeeld zijn van innerlijke kalmte en een intimiderende houding aannemen door gebruik te maken van ijskoude, kwade blikken en een dreigende toon tijdens hun conversaties. Heel wat anders dan de Italiaanse tegenpool die meestal indruk willen maken door schreeuwend, briesend en druk gesticulerend hun punt duidelijk te maken, waarna een rivaal een betonnen voetstuk aangemeten krijgt en ze hem in één of andere Italiaanse rivier dumpen. Ik zette me dus klaar voor een Japans gekleurde “Godfather”.

Het eerste waar je wel kritiek op zou kunnen hebben, is het tempo van de film. Op sommige momenten enorm traag, inderdaad. Maar past dat niet een beetje bij het hele Japan-concept? Tenslotte hanteren de leden van de Yakuza families zelf een traag tempo bij hun conversaties door indrukwekkende stiltes te gebruiken tussen de zinnen in. Enerzijds om respect te tonen. Anderzijds misschien ook om de impact van gebruikte woorden te verhogen. Heb je trouwens al eens zo’n Geisha zien voorbij schuifelen? Ook niet een toonbeeld van snelheid. En om eerlijk te zijn, hadden ze er nog een uurtje extra bij verzonnen, had ik dat ook niet erg gevonden. En dat vanwege de rest van de positieve punten.

Allereerst vond ik het acteren van de gehele cast op alle gebied schitterend. De mengeling van authentieke Japanners die het grootste gedeelte van de film hun eigen taal gebruikten in plaats van voortdurend een gebroken, slecht klinkend Engels te hanteren en het acteerwerk van Jared Leto, was gewoonweg schitterend. Hoe Nick Lowell in de gevangenis van Osaka is terechtgekomen, bleef voor mij een raadsel. Hij is de enige Engelstalige gevangene en is omringd door voornamelijk Yakuza bendeleden. Doordat hij de Yakuza Kiyoshi (Tadanobu Asano) uit een hachelijke, levensbedreigende situatie redt, wordt hem de vrijheid aangeboden. En dat is dan het moment waarop hij kiest om zich langzaamaan te integreren in de Yakuza familie. Geen gemakkelijke taak daar de leden van deze Yakuza-familie niet echt gastvrij zijn en nogal haatdragend zijn tegenover blanke vreemdelingen (een Gaijin). Ik vraag me echter af of in werkelijkheid een westerling een kans zou krijgen om opgenomen te worden in zulk een familie. Ik betwijfel het.

Ook de gebruikte cinematografie was over het algemeen subliem te noemen. Misschien ietsje te duister op bepaalde momenten zoals de gevangenis-scènes bijvoorbeeld. Maar over het algemeen is de setting in dit naoorlogse Japan wel echt indrukwekkend te noemen. Een mysterieuze metropool met donkere, enge steegjes, clubs waar Sumoworstelaars het tegen elkaar opnemen en rokerige nachtclubs. Het enige dat deze duisternis tracht te doorbreken zijn de soms helle neonverlichtingen.
Verwacht je ook aan enkele gewelddadige scènes. Kan ook niet anders in een gangsterfilm. Er vallen aardig wat slachtoffers. Veel geweerschoten en flitsende messen. Zelfs een zelfmutilatie scène waarbij enkele vingers eraan moeten geloven, ontbreekt niet.

Mijn beperkte kennis van Aziatisch filmmateriaal en Japanse gewoontes zorgen er misschien voor dat alles redelijk authentiek overkwam. Anderen die zich meer verdiept hebben in deze materie, zullen misschien wel onvolkomenheden opmerken. En misschien is het inhoudelijk allemaal al eens eerder gedaan. Ik las zelfs ergens dat er veel heisa was over het casten van Jared Leto’s en de term “whitewashing” kwam al naar boven drijven. Hadden we niet dezelfde discussie over Matt Damon’s bijdrage aan “The Great Wall”? Overigens vond ik Jared Leto wel geschikt voor deze rol als de zwijgzame (waarschijnlijk omdat hij de taal niet machtig is), emotieloze Nick en deed hij me een beetje denken aan Keanu Reeves in “47 Ronin”. Alleen de snelheid waarmee hij aanvaard werd binnen die Yakuza familie leek me sterk overdreven. En de emotionele relatie tussen Nick en Miyu (Shioli Kutsuna) voelde aan als een verplicht nummertje.

Net zoals ik na het bekijken van de film “Zodiac” het internet afschuimde naar informatie over “The Zodiac Killer”, kon ik het niet nalaten om Wikipedia te raadplegen over het fenomeen Yakuza. Dat wil dan ook zeggen dat ook deze film een indruk naliet. Als trage misdaadfilms over de maffia je interesseren, en dit in een Japanse omgeving, dan kan ik je deze film toch wel aanraden.