Big Legend (2018)

Korte Inhoud
Tyler is een ex-soldaat. Hij begeeft zich naar de bossen van de Pacific Northwest (een regio in het noordwesten van Noord-Amerika), in de hoop er antwoorden te vinden die hem kunnen helpen zijn vermiste verloofde op te sporen. Na een reeks vreemde, gewelddadige gebeurtenissen wordt Tyler afhankelijk van een mysterieuze stroper. Zal hij misschien meer weten over de verloofde van Tyler?

Genre : Horror/Actie
Land : VS

Cast
Kevin Makely : Tyler Laird
Todd A. Robinson : Eli Verunde
Summer Spiro : Natalie

Regisseur
Justin Lee

Mijn mening

I don't believe in fairy tales.

Nog maar eens een film over de legende van Sasquatch, beter gekend onder de benaming Bigfoot. Enkele maanden geleden was er de film “Primal Rage” die ondanks een laag budget toch geapprecieerd werd. En dat vanwege de spanning en de schaarse momenten van goorheid die erin verwerkt werden. In de film “Big Legend” moet men dan wel afrekenen met hetzelfde gruwelijke monster maar spijtig genoeg is dat dan ook de enigste overeenkomst met de vorige film. De film is langdradig en saai op bepaalde momenten. En bloederig is het hoegenaamd niet. Toch iets wat je verwacht in een monster film waarin een volgens mij uiterst krachtig, behaard wezen meespeelt, dat probleemloos ledematen losscheurt en voertuigen moeiteloos voor zich uitschuift. Niet dat het een marteling was om er naar te kijken, maar ik moest toch een inspanning doen om mijn aandacht erbij te houden en voelde telkens de drang om eventjes op mijn tablet te scrollen naar interessantere lectuur. Dat is geen goed teken meestal.

Het begon nochtans niet al te slecht. We zien Tyler (Kevin Makely) en Natalie (Summer Spiro) op pad door een idyllisch uitziend landschap. Het landschap zorgt voor enkele onwezenlijke mooie beelden. Het is een vreedzaam tafereel met twee verliefden die ontegensprekelijk hartstochtelijk van elkaar houden. En dan heeft onze vriend Tyler ook nog eens het plan opgevat om aan zijn geliefde te vragen om in het huwelijksbootje te stappen. Kan het nog zoetsappiger? Tja, het leven lacht Tyler toe, totdat zijn verloofde met tent en al het woud ingesleurd wordt, terwijl haar toekomstige vent op verkenning is vanwege enkele verdachte geluiden. Tja, Tyler belandt in een psychiatrische instelling. En bij zijn ontslag verzint hij er niet beter op dan terug te keren naar de plek des onheils om te zien of hij zijn vermiste vriendin terug kan vinden. Je voelt aan je dikke teen dat hij beter bij zijn open haard was blijven zitten.

Niet omdat je er zeker van kan zijn dat er een gigantische harige aap hem het leven zuur zal maken (want dat is toch de initiële opzet van deze film. Niet?), maar vooral omdat hij daar een kleurrijk figuur tegen het lijf loopt waar ik in ieder geval knettergek van zou worden. Als ik een Euro had gekregen telkens Eli (Todd A. Robinson) het woord “chief” in de mond neemt, dan kon ik rustig gaan rentenieren. Ik verwachte eerder dat Tyler zijn automatisch geweer op deze woudloper zou richten na een tijd, in plaats van op het nog te spotten monster. Sterker nog. Eli zit al weet ik veel hoelang in deze bossen, hopend op een moment dat hij de legende in het vizier zou krijgen. En toch heeft hij het nog nooit gezien. Blijkbaar zijn er her en der primitieve symbolen geplaatst in het woud door de Chinook, die op één of andere manier een grens afbakenen waar het wezen niet voorbijgaat. Het feit dat Eli nooit voorbij deze symbolische grens is gegaan, zou een verklaring kunnen zijn. Blijkt echter naderhand dat op bepaalde plekken de symbolen zijn beschadigd. Een beetje raar allemaal en niet echt duidelijk. Maar er zijn meer van die bizarre en onzinnige feiten.

De politie heeft bij Tyler’s moeder een doos vol bezittingen van de vermiste Natalie gedumpt. Zo gauw Tyler hier in begint te rommelen en de foto’s bekijkt die Natalie heeft getrokken tijden hun trip, ontdekt hij zomaar ineens een foto met een verdachte schim op de achtergrond. Nu, ofwel doet de politie wel enorm slecht zijn werk in dat deel van Amerika. Ofwel hebben ze niet eens de moeite gedaan om het toestel te bekijken. Behalve Tyler dan die het binnen de 5 seconden ontdekt. En zou je niet de autoriteiten erbij halen als je ’s nachts dooreengeschud wordt terwijl je ligt te maffen in je pick-up en je ook nog eens een reusachtige voetafdruk ontdekt in een modderige plas? En wie hing in hemelsnaam de bordjes op met “No trespassing”? Bigfoot zelf? En was Tyler geen Army Ranger geweest gedurende 12 jaar? Wel, dan heeft hij toch veel van zijn legerinstincten verleerd. Niet alleen is hij zijn rugzak kwijt op een bepaald moment. Het volgende moment laat hij zelfs een drinkbus achter. Niet bijster slim vond ik.

Echt onder de indruk was ik niet van deze film. Ook al is de scenery wonderbaarlijk mooi en is alles redelijk in beeld gebracht, toch faalde het op andere vlakken. Het acteerwerk was navenant. Op bepaalde momenten viel het mee. Andere momenten werd het te amateuristisch. Misschien ook wel om ik het personage Eli hoogst irritant vond. Tevens bleef men nogal vaag over de achtergrond van de twee hoofdpersonages. Het meest positieve was hoe Bigfoot eruitzag. In ieder geval beter dan het modebewuste harige beest uit “Primal Rage”. Het kwam realistischer en dreigender over, ook al komt het grotendeels niet expliciet in beeld. De grootste ergernissen voor mij waren vooral dat deze film niets nieuws brengt, een onbevredigend einde heeft en met een ziekenhuisscene afsluit waaruit blijkt dar een mogelijk vervolg zou kunnen gemaakt worden. Hoogstwaarschijnlijk zal ik niet veel moeite hebben om deze links te laten liggen. Wees daar maar zeker van, Chief!