Crawl (2019)

Korte Inhoud
Haley Keller is een jonge vrouw die zich in een levensgevaarlijke situatie bevindt, nadat een orkaan van categorie 5 het land heeft bereikt. Ze zit vast in een huis dat stilaan overstroomd wordt en krijgt het onaangename gezelschap van alligators. Haley moet vechten om haar eigen leven en dat van haar vader te redden.

Genre : Horror/Actie
Land : VS/Servië/Canada

Cast
Kaya Scodelario : Haley
Barry Pepper : Dave

Regisseur
Alexandre Aja

Mijn mening

You're not my coach anymore, dad.
Crap the top predator doesn't help.

Vond je de laatste “Lake Placid” episode uit de gelijknamige franchise ronduit waardeloos, stupide en onzinnig (zoals ik)? Wel, dan kan ik je geruststellen. Ondanks enkele lachwekkende feiten is de reptielenhorror “Crawl” helemaal niet zo slecht. Je kan het zelfs spannend noemen bij momenten. En in vergelijking met “Lake Placid” zijn de bijtgrage ondieren veelvuldig in beeld en zorgt de CGI ervoor dat ze er angstaanjagend realistisch uitzien. Alleen moet je bij deze film hetzelfde ritueel hanteren als bij “Hobbs & Shaw”. Namelijk je hersenen in bewaring geven bij het binnentreden van de filmzaal. Het is weliswaar niet van hetzelfde absurde niveau als “Sharknado”, maar als je dat niet doet, ga je je mateloos ergeren over veelvuldige onzinnigheden.

Vanzelfsprekend zijn er veel “Hoe dom kan je zijn?”-momenten. De dagjestoeristen in “Jaws” kon je niets verwijten. Zij genoten nietsvermoedend van het zomers zonnetje aan het strand en het verfrissende water. Wisten zij dat die gigantische mensenhaai op de loer lag om plonzende badgasten te verorberen. Sneu voor hen dat ze eindigden als middagmaal. Dat kan je dan wel niet zeggen van Haley (Kaya Scodelario), die na een tegenvallende zwemprestatie op het grandioos idee komt om te gaan kijken of alles in orde is met haar vader Dave (Barry Pepper). Niets wereldschokkends, ware het niet dat ze zich moest begeven in een door de autoriteiten afgesloten landsgebied vanwege een allesvernietigende orkaan van categorie 5. Zelfs een wegversperring door de lokale politie houdt haar niet tegen.

Het voordeel van “Crawl” is de korte speelduur (87 minuten). Tegenwoordig is het doodnormaal dat degelijke films de grens van 2 uur overschrijden. Het lijkt wel dat kwaliteit tegenwoordig afhangt van de totale duur van een film. Gelukkig zijn er uitzonderingen op die regel. Niet dat “Crawl” van hoogstaande kwaliteit is, maar een voordeel is wel dat men niet te lang talmt met het inbrengen van de nodige suspense. Nog geen 20 minuten verder en Haley en haar vader zitten al in een penibele situatie in de kelder van het ouderlijke huis. Dave zwaargewond. En drie gigantische alligators die er op de loer liggen. Tijd voor het tweede “Hoe dom kan je zijn?” moment. Wat zou jij doen als je je veilige schuilplaats moet verlaten om een verloren voorwerp te recupereren? Ik zou in ieder geval, na het bemachtigen van het kleinood, die veilige plek terug opzoeken. Logisch redeneren is zeker niet Haley’s sterkste eigenschap. Zij doet het tegenovergestelde, met alle gevolgen van dien.

“Laten we het niet te gecompliceerd maken!” dachten de makers van “Crawl” ogenschijnlijk. Alles speelt zich af op één claustrofobische locatie. En de gehele film wordt gedragen door slechts twee hoofdpersonages. Zo af en toe komen er nog enkele nevenpersonages in beeld. Maar hun functie is beperkt tot het spelen van levend visvoer. Met andere woorden, ze blijven meestal niet lang ongeschonden in beeld. En voor het vak “Logisch redeneren” hebben deze onbenullen ook geen hoge cijfers gehaald. En de wijze waarop ze de alligators in het verhaal betrokken, is ook simpel te noemen. Een orkaan wat zorgt voor stijgend water en je zit opgescheept met een hele zwerm van die bloeddorstige monsters in je achtertuin. Alleen klopte de ontdekking die Haley deed in de kelder niet 100% volgens mij. Was er dan toevallig een zwanger alligator-vrouwtje die bliksemsnel gebruikt maakte van de zondvloed om Dave’s kelder uit te kiezen om schaamteloos haar eieren in te dumpen? Soit, op deze manier was er ook een verklaring voor de agressieve houding van de nest primitieve reptielen.

Het enige in deze film waar ik me echt over ergerde, was allereerst de geforceerde en melige vader-dochter relatie. Zit je daar beiden met opengereten ledematen en versplinterde botten, ga je eventjes rustig filosoferen over wat er familiaal verkeerd liep in het verleden. Tevens vond ik het een beetje ongeloofwaardig hoe ze de toch wel brute aanvallen afsloegen (met de nodige verwondingen) en schijnbaar naderhand hier totaal geen last van hadden. Zelfs na een hartmassage en mond-op-mondbeademing springt men op korte tijd terug in actie. En ik ga nooit mijn geld inzetten bij een weddenschap over een zwemwedstrijdje tussen een alligator en een getrainde zwemster. Ik ben er zeker van dat het gestroomlijnd lichaam van het reptiel er voor zal zorgen dat het moeiteloos wint. Zonder badmuts en aerodynamische Speedo zwembroek zelfs. Voor het overige is “Crawl” wel een zenuwslopende horror waarbij de perfect computergegenereerde alligators je de stuipen op het lijf jagen. Meest originele in de film vond ik de badkamerscène. Geloof me, na deze film zal de schrik om je hart slaan als je het nummer “See you later Alligator” van Bill Haley hoort.