Godzilla (2014)

Korte Inhoud
In 1999 werd de kerncentrale Janjira op mysterieuze wijze vernietigd met veel slachtoffers tot gevolg waaronder supervisor Joe Brody's collega en vrouw, Sandra. Jaren later moet Joe's zoon, Ford, een US Navy explosieven expert, naar Japan om zijn vader, die nog steeds obsessief op zoek is naar de waarheid te helpen. Daarbij ontdekken ze de oorzaak van de ramp. Ze zijn dan ook getuige van het ontwaken van een vreselijke bedreiging voor de hele mensheid.

Genre : Actie/SF
Land : VS

Cast :
Aaron Taylor-Johnson : Ford Brody
Bryan Cranston : Joe Brody
Elizabeth Olsen : Elle Brody

Regisseur : Gareth Edwards

Mijn mening

“Nature has an order. A power to restore balance. I believe he is that power.”

Dit was nu eens een film waar ik echt naar uitkeek. Het kon niet anders dan een mega-film worden die zonder problemen de versie van 1998 zou overstijgen. “Godzilla” uit 1998 was voor mij een beetje een tegenvaller met een bordkartonnen monster, vreselijk humorloze vertolkingen en een “Jurassic Park”-achtig einde. Met de huidige technologie moet het toch mogelijk zijn om van deze nieuwe “Godzilla” een grandioos spektakel te maken op visueel gebied. Wat een vreselijke ontgoocheling werd het dan toch uiteindelijk.

Het eerste dat door mijn hoofd flitste was dat ze evengoed de titel “Little bit of Godzilla” hadden kunnen gebruiken. Het monster der monsters is hooguit 15 minuten volwaardig te zien. Ik heb hier en daar al argumenten van Godzilla-hardcore-liefhebbers gelezen dat men trouw gebleven is aan de originele Godzilla films en dat dit bijdraagt tot de opbouw van spanning. Ik hoop dat ze dit niet gaan veralgemeniseren en dat toekomstige films ook gebruik maken van deze techniek. Stel je voor : de nieuwe Tarzan waarbij je anderhalf uur ligt te turen naar de lotgevallen van Cheetah en Tarzan uiteindelijk de laatste 10 minuten komt opdraven om de boel te redden. Of "Spiderman" die de laatste 10 minuten de slechterik, die al de hele film amok maakt in een Amerikaanse grootstad, komt opruimen. Stel je “Jaws” voor ! Na anderhalf uur zijn vin door het zeewater te zien snijden, verschijnt hij tenslotte op het einde, om dan opgeblazen te worden. Spannend ? Het is eerder een “Sinterklaas”-spanning zoals de kinderen dat ervaren. Voor hun is het ook wachten tot die imaginaire figuur eindelijk terug in het land verschijnt.

Toegegeven “Godzilla” is een filmicoon met een enorm rijke voorgeschiedenis waar ik eigenlijk te weinig over weet. Ik wist niet dat dit al de 30ste officiële film is. Zelf heb ik alleen de versie van 1998 gezien en een iets oudere versie van “King Kong Vs. Godzilla”. Toch verbazingwekkend hoe populair deze creatie is geworden. Godzilla bestaat al sinds 1954. Een uit de oceaan afkomstig schepsel, dat door radioactieve stralingen zijn monsterlijke afmetingen verkreeg. Het werd een daverend succes en de “Showa”,”Heisei” en “Millenium”-series werden tussen 1954 en 2004 aan de lopende band geproduceerd door Toho. De twee Amerikaanse versies werden beide gemaakt onder toeziend oog van Toho zodanig dat de regels van een Godzilla-film werden nageleefd nl. een deel van de film moet zich afspelen in Japan, Godzilla dood geen mensen en sterft niet.

Godzilla had echter wel eens op dieet mogen gaan voor het zich in deze film vertoonde. Wat ziet hij er vadsig en dik uit. Toegegeven, hij ziet er stukken beter uit dan de versie waarbij een persoon in een latex pakje Godzilla speelde. Maar zo te zien heeft het iconische monster zich wel echt tegoed gedaan aan vetrijke walvissen sinds zijn laatste optreden. Misschien is dat de reden dat hij maar een schamele 15 minuten in beeld komt. Last van zwaarlijvigheid misschien. Dat is dan ook de eerste frustratie. De povere screenplay die Godzilla krijgt. En dat voor de sterspeler waar de film zelfs naar vernoemd is. En als hij dan ook nog eens in beeld komt, krijgt hij niet eens de volledige aandacht en staan er ook twee andere prehistorische giganten in de schijnwerper. En daar komt ergernis nummer twee aan. Wat zien die er vreselijk slecht uit. Het leken eerder twee metalen gedrochten. Maar het geluid dat ze voortbrengen is serieus angstaanjagend en tot de verbeelding sprekend. Dit zou wel eens een persoonlijke inbreng kunnen zijn van Gareth Edwards die ook in “Monsters” (zover ik me nog kan herinneren) een uniek geluid gaf aan de toen aantredende monsters.

Maar mijn grootste frustratie was dat de hele film zich afspeelt in omstandigheden die niet bevorderlijk zijn voor het algemeen zicht. Ik veronderstel dat de prehistorische monstertjes niet al te best tegen het zonlicht kunnen (Waarschijnlijk schrik dat ze weeral gaan uitsterven) en daarom altijd in actie treden als de zon ondergaat. En liefst nog als de regen met bakken uit de lucht valt (Was in de film van 1998 ook al een fenomeen). De hele film is gehuld in mist, stof en rook. Het is soms echt moeilijk om iets te onderscheiden. De enige heldere momenten zijn er wanneer het over menselijke interacties gaat. En daar heb ik dan wel een positief eindoordeel over. Het menselijke aspect vind ik in deze film wel van een aanvaardbaar niveau, waaruit dan blijkt dat hier eerder de nadruk op ligt dan op de met elkaar vechtende ondingen.

Ik vond zowel Bryan Cranston (Joe Brody) als Aaron Taylor-Johnson (Ford Brody) schitterend acteren. Joe is de wanhopige ingenieur die in het verleden zijn vrouw verloor bij een kernramp in de kerncentrale van Janjira. Na raadselachtige seismische activiteiten stortte de kerncentrale volledig in. 15 Jaar later is Joe nog steeds op zoek naar de oorzaak van deze catastrofe. Zijn zoon Ford daarentegen heeft dit alles achter zich gelaten,leeft in San Francisco en is explosieve deskundige in het Amerikaanse leger. Zijn relatie met zijn vader staat op een laag pitje. Het vader-zoon verhaal met het gekende wederzijds wantrouwen en verwijten, was voor eens niet zo echt klef en overgedramatiseerd, maar toont op een overtuigende manier de ontplooiing van een hechte terugkerende vriendschap waarbij steun en vertrouwen centraal staat. Ook Ken Watanabe (Dr. Ishiro Serizawa) vond ik wel juist gekozen voor de rol als expert op het gebied van deze prehistorische monsters. David Strathairn had dan weer de ondankbare taak om de rol van gezagvoerend Admiraal te spelen. Ze zijn altijd aanwezig in zo’n films : de betweterige militair die ongeacht de aanbevelingen van de deskundigen toch altijd zijn zin doet, tot alles mis begint te lopen en hij dan met de staart tussen de benen terugkruipt voor hulp.

De vertolkingen waren dus niet zo slecht. Het actiegedeelte was ook ruim voldoende aanwezig. En de speciale effecten zagen er bij momenten wel echt schitterend uit (mits ze zichtbaar waren door de rook en wolken). Het belangrijkste wat ontbrak was “spanning” (dus geen “Sinterklaas”-spanning). En wat was er teveel ? Onzinnige acties en handelingen. Waarom schoot Joe zijn automatisch geweer niet leeg op het zachte gedeelte van de MUTO ? Ik zou het toch doen. Tot tweemaal toe was er een onwaarschijnlijke hereniging in een onoverzienbare menigte. En het fragment in de immense bunker waar kernafval werd opgeslagen, sloeg echt alles ! Inderdaad, niemand had die enorme krater die achter die metalen deur zat gezien ….

Voor de bioscoopbezoeker die een film verwacht waar een bende monsters elkaar de hersenen inslaan met heldere beelden en zenuwslopende spanning, zal het echt een tegenvaller zijn. De Godzilla fans, die het “uitgesteld verschijnen” als spanningsopbouw zien, gaan er dan weer van genieten. Ik zit er een beetje tussenin en ben dus zwaar ontgoocheld. Deze nieuwe versie heeft niet gedaan wat ik ervan verwachtte, namelijk de versie van 1998 ver achter zich laten. Uiteindelijk is het bijna hetzelfde.
Gelukkig dat Godzilla niet zo haatdragend is na al die kernbommen die hij op zijn donder heeft gekregen in het verleden. Hij verliet San Francisco als een olifant in een porseleinenwinkel en was zo vriendelijk om niet nog meer in puin te leggen. Respect !