Prospect (2018)

Korte Inhoud
Cee baant zich met haar vader Damon een weg door een afgelegen buitenaardse maan met het specifieke doel rijk te worden. Ze hebben een contract afgesloten om edelstenen te verzamelen, verborgen in de dieptes van de giftige bossen. In hun zoektocht zijn ze niet alleen, ook anderen dwalen rond in de wildernis. Al gauw verandert hun werk in een gevecht om te overleven. En Cee beseft dat ze er weleens alleen voor kan staan.

Genre : SF/Thriller
Land : Canada/VS

Cast
Sophie Thatcher : Cee
Jay Duplass : Damon
Pedro Pascal : Ezra

Regisseur
Christopher Caldwell, Zeek Earl

Mijn mening

The Queen's Lair.
That's a theory.

Wat een fantastische SF was dit. Niet omdat er adembenemende ruimtelandschappen worden getoond. Of omdat er indrukwekkende, galactische veldslagen worden geleverd. En je krijgt ook geen verzameling exotisch uitziende buitenaardse wezens te zien. Om eerlijk te zijn, ziet alles er redelijk goedkoop uit. Alsof iemand de rekwisietenkamer van grote filmmaatschappijen heeft afgeschuimd om restanten van oude fiction-films te verzamelen. Het ruimtetuig, een drop-pod, waarmee Cee (Sophie Thatcher) en haar vader Damon (Jay Duplass) op een onbekende groene, moerasachtige planeet landen, lijkt wel op een oude plastieken vuilbak vol met mechanische druktoetsen en hendels voorzien van instructies in een vreemde taal. Ik moest direct terugdenken aan de oude Moulinex keukenapparaten die mijn moeder vroeger gebruikte. En kortstondig moest ik terugdenken aan de eerste Star-Wars film uit de jaren 70. En aan oude SF-boeken uit de bibliotheek die ik verslond als jonge knaap. En de filmaffiche lijkt ook wel afkomstig te zijn van zo’n boekomslag.

Misschien komt het ook doordat ik zo gefascineerd werd door dit fantasierijk universum wat de makers creëerden. Het beperkte budget zorgde ervoor dat men inventief moest zijn en met beperkte middelen een scifi wereld moest ontwikkelen. Een omgeving die niet aards leek en waar onbekende technieken werden gebruikt. Om eerlijk te zijn verstond ik eigenlijk grotendeels niet waar het nu over ging. Wat moesten Cee en haar vader eigenlijk komen ontginnen? Waren de knikkerachtige bollen, Aurelac genaamd, een bron van energie? Of waren het edelstenen? Geen flauw idee. Maar dat ze veel waard zijn was overduidelijk. En deze waarde zorgde er ook voor dat rondzwervende figuren (blijkbaar zijn er veel van die landingstuigen die pech hebben) op elkaars oogst azen. Dat ondervinden Cee en Damon op een bepaald moment als ze op Ezra (Pedro Pascal) en zijn kompaan stuiten. En vanaf dan is het een gevecht om te overleven.

Ik begrijp het dat sommigen dit een trage film vinden en dat men zal klagen over het gebrek aan actie. Nee, dit is geen film met heldhaftige lasergevechten (ook al is er sporadisch een vuurgevecht te beleven) en intergalactische achtervolgingen. Maar als je erin slaagt om je in te leven in deze vreemde wereld, zoals ik deed, dan wordt alles ineens boeiender. Ik vond de dialogen tussen Cee en Ezra op bepaalde momenten aandoenlijk. En ook al staan ze lijnrecht tegenover elkaar, toch is er die plotse verstandhouding en aanvaarding waardoor ze gericht gaan samenwerken om deze planeet te ontvluchten.

Het decor waar het zich afpeelt is niet echt onaards te noemen. Een moerasachtig oerwoud vol vreemdsoortige, met mos bedekte bomen en reusachtige varens. Afgewisseld met rietachtige landschappen waar je elk moment verwacht dat een wilde eend voorbij vliegt. Maar deze twee personages die zich voortbewegen in een ouderwets ruimtepak met een gigantische ruimtehelm en een slang die ze verbindt, zorgen ervoor dat het als een sciencefiction aanvoelt. En het zijn ook andere minuscule details die hiervoor zorgen. Zoals de steampunk koptelefoon die Cee bezit of de vreemdsoortige taal die ze in haar notitieboekje kribbelt. En als ze stuiten op een religieuze groepering die in een gewone kampeertent op deze planeet verblijven, krijg je toch eventjes dat gevoel dat je in een ander zonnestelsel zit.

Alle respect voor Sophie Thatcher die met deze film haar debuut maakt op het grote doek. Ze speelde zo naturelle en ontspannen dat het niet op acteren leek. Een mysterieuze tiener met een mysterieus verleden. Een meisje dat niet veel over haar verleden weet en blijkbaar nooit een echte thuis kende in haar leven. Het verrassendste was wel hoe je haar volwassen ziet worden naarmate de film vordert. Een fantastische acteerprestatie. De meest kleurrijke figuur is die wel van Pedro Pascal. Een soort vrijbuiter die bars overkomt maar telkens zo’n lyrische, verbaal overdreven taal gebruikt (somtijds moeilijk te begrijpen) dat hetgeen hij vraagt of vertelt onwezenlijk belangrijk lijkt. De chemie tussen de beide personages is wat deze film voortdrijft tot aan de finale.

“Prospect” is een intrigerende film waarbij het gebruik van interessante en inventieve ingrediënten voor een boeiende cocktail zorgt en die leidt naar een vreemdsoortige, retro SF. Het enige wat de twee aan elkaar verbonden (letterlijk en figuurlijk) hoofdpersonen willen bereiken, is een veilige terugkeer naar het moederschip. En tijd is van belang daar ze op een welbepaald moment tijdens de omwenteling die lancering moeten maken. Misschien is het qua verhaallijn redelijk simplistisch. Maar naar mijn gevoel past deze verhaallijn perfect bij het minimalistisch uitzicht van deze uiterst geslaagde SF film. Voor SF-liefhebbers is dit toch wel een aanrader!