El Bar (2017)

Korte Inhoud
Het is negen uur in de ochtend en een groep mensen zit te ontbijten in een bar in het centrum van Madrid. Wanneer een vaste klant het establishment verlaat wordt hij bij de deur in zijn hoofd geschoten. Iemand die hem probeert te helpen wordt vervolgens ook neergeschoten. De aanwezigen worden gedwongen zich schuil te houden in de bar. Ze vragen zich niet alleen af waarom de moorden gepleegd worden maar ook waar de sluipschutter zich bevindt. Al snel lopen de spanningen hoog op.

Genre : Komedie/Thriller
Land : Spanje

Cast
Blanca Suárez : Elena
Mario Casas : Nacho
Jaime Ordóñez : Israel

Regisseur
Álex de la Iglesia

Mijn mening

Hey, a little respect.
We're all human beings here.
We have to stick together and stay calm.

“El bar” pretendeert een thriller-komedie te zijn, maar schiet iets tekort op beide vlakken. De film leunt eerder aan bij het komedie genre. Maar qua thriller is het echter maar slappe kost. Wat nu eigenlijk de uiteindelijke oorzaak is van het gebeuren waar een willekeurig aantal mensen getuigen van zijn, is niet echt duidelijk op het uiteinde. Zijn ze getuige van een terroristische aanslag? Of is het de zoveelste virale uitbraak? Of gaan we weer de zombie-toer op? Zou dit laatste het geval zijn, dan zou de film eerder in het horrorgenre passen. Het wordt niet duidelijk uit de doeken gedaan. Maar ik denk dat het een combinatie is van deze veronderstellingen. Als je naar de begingeneriek kijkt, vol met microscopisch kleine virussen en andere grillige creaturen uit de microben-wereld, dan ga je er al vanuit dat één of andere pandemie weer uitbreekt. Maar nogmaals, echt duidelijk is het niet.

Ik weet niet hoe het komt, maar ik beleef plezier aan het kijken van niet-Engelstalige films. Niet dat het vreselijk veel films zijn want het veelvuldig lezen van ondertitels blijft voor mij een storende factor. Dus na de Finse film “Euthanizer”, de Argentijnse Los Olvidados en de Russische film “T-34” twijfelde ik er niet aan om toch deze film “El Bar” te kijken. Ook al verstond ik er van meet af aan geen jota van (want mijn Spaans reikt niet verder dan de woorden “cerveza” en “paella”), slaagde de film er toch in om mijn aandacht vast te houden. En niet alleen omdat de beeldschone en sensueel ogende actrice Bianca Suárez direct in beeld verschijnt terwijl ze zich een weg baant door de drukke straten van Madrid. Het is ook de energieke beginsequentie.

De wijze waarop de film zenuwachtig heen en weer springt tussen de soon-to-be slachtoffers, zorgt voor een intens gevoel. Niet alleen het hoge tempo van de film maar ook het druk gesticuleren van de hoofdpersonages heeft een opzwepend karakter. Misschien is het een grootstad trekje. Ofwel is het iets typisch Spaans. In ieder geval wordt elk gesproken woord hier precies uitgeschreeuwd, alsof men er zeker van wil zijn dat iedereen het gehoord heeft. Geen bedaarde, maar wel opgewonden en soms theatraal overkomende conversaties. Alleen op de momenten dat het uitroepen van zinsneden een dodelijke uitkomst garandeert, bedaren de gemoederen en schakelen de Spaanse heethoofden over op fluister-modus.

An sich is niet het vreselijke gebeuren, het neerschieten van twee onschuldigen, het belangrijkste aandachtspunt in deze film. Het is de manier waarop persoonlijkheden veranderen in een levensbedreigende situatie. Toegegeven, dat hebben we al meerdere keren meegekregen in een film. Een film zoals “The Divide” bijvoorbeeld. Hoe gemoedelijk het aanvankelijk eraan toegaat, ondanks de verschillen in karakter en temperament, zo dreigend en vijandig wordt het naderhand. De wisselende gemoedstoestanden maken deze film interessant genoeg. Net als in het echte leven zorgt het samenbrengen van personages van verschillend pluimage voor spanningen enerzijds en interessante ontwikkelingen anderzijds. Nogal overduidelijk dat zo iemand als Elena (Bianca Suárez) niet vaak zo’n establishment frequenteert als het eethuis waar ze binnenstapt om haar Gsm te kunnen opladen. Deze deftig geklede high-society dame beseft algauw dat ze zich onder mensen bevindt van een heel ander niveau qua standing.

De bar wordt uitgebaat door harde tante Amparo (Terele Pávez) die overduidelijk niet met zich laat sollen. Als hulpje heb je de zachtaardige, ietwat naïeve Satur (Secun de la Rosa). In de bar zijn er al enkele gasten aanwezig. Zo is er de nerveuze Trini (Carmen Machi), een huisvrouw die haar dagen slijt aan een gokautomaat. Vervolgens de iPod beluisterende creatieveling Nacho (Mario Casas) die voor een reclamebureau werkt en zonder schroom Elena tracht in te palmen. Ook zijn er nog twee heren van middelbare leeftijd (Joaquin Climent en Alejandro Awada). En tenslotte is er nog Israel (Jamie Ordóñez), de meest excentrieke en kleurrijkste figuur die op het laatste moment komt binnenstormen. Een dakloze clochard wiens onverzorgd uiterlijk en vreemdsoortig gedrag het humoristisch gehalte van de film ten goede komt.

Eenmaal de personages voorgesteld, is men klaar voor de ingrijpende gebeurtenis waarna men kan beginnen aan een spelletje blufpoker waarbij verdachtmakingen en verwijten heen en weer slingeren. Wat als een doorsnee dag begon, wordt algauw vervangen door een sfeer van ontreddering en paniek nadat de twee onschuldigen mannen worden neergeschoten. Als echter deze twee levenloze lichamen verdwijnen en een moddervette, dode man gevonden wordt op het toilet met een verzameling injectiespuiten, slaat de gehele sfeer om in hysterie en angst. Het allerlaatste hoofdstuk toont hoe overlevingsinstinct en het recht van de sterkste het overneemt. En dit alles wordt getoond met de nodige humor en agitatie. Hoogtepunt is natuurlijk het ontsnappingsplan via een afvoergat. Wie bij aanvang al stiekem zit te gissen hoe de bevallige Elena eruitziet onder haar stijlvolle kleding, zal op zijn wenken bediend worden. En ja, ik had ook erop gegokt dat ze voorzien zou zijn van sensueel ogende jarretelles. Alleen vroeg ik me af hoe zij slaagde in hetgeen Israel tevergeefs trachtte bereiken, ondanks dat zij voorzien is van een fraai gevormde voorgevel.

Ook al is “El Bar” bij momenten vermakelijk en intens, toch is het een film die men snel zal vergeten. Je kan deze film satirisch noemen. En toch geeft het ook een realistische kijk op onze huidige maatschappij. Een samenleving waarin terroristische aanslagen schering en inslag zijn. En ik kan me best voorstellen hoe angstig mensen reageren in zulke omstandigheden. De humor daarentegen is soms bijtend en subtiel (ik moest toch even grinniken bij de scene met de koffer). De meest in het oog springend acteerprestatie mag wel op het conto geschreven worden van Jamie Ordóñez. De manier waarop hij deze randfiguur portretteert is ronduit briljant. Zijn verschijning staat in schril contrast met dat van Bianca Suárez. Een soort “Beauty and the Beast”. De sensuele Spaanse schoonheid tegenover de aartslelijke, onverzorgde haat-prediker en ietwat geschifte hobo. Als je dus houdt van één-locatie films volgepropt met emotionele ontladingen en een snuifje donkere humor, dan is “El Bar” zeker de moeite waard.
“El Bar” is nu te bekijken op Netflix!