High Life (2018)

Korte Inhoud
Monte woont met zijn dochter Willow aan boord van een ruimteschip, geïsoleerd van alles en iedereen. De eenzame man hanteert een strikte zelfdiscipline als bescherming tegen de verlangens. Hij behoorde tot een groep gevangenen die op missie gestuurd werd naar een zwart gat en verwekte Willow tegen zijn wil om de jonge Boyse te bevruchten. Nu blijven enkel vader en dochter over. Door Willow ervaart Monte voor de allereerste keer een allesomvattende liefde en alleen met elkaar komen vader en dochter aan op hun bestemming: het zwarte gat waarin alle tijd en ruimte ophouden te bestaan.

Genre : SF
Land : UK/Frankrijk/Duitsland/Polen/VS

Cast
Robert Pattinson : Monte
Juliette Binoche : Dibs
Mia Goth : Boyse
Scarlett Lindsey : Willow Baby

Regisseur
Claire Denis

Mijn mening

I fear, Willow.
I could drown like a kitten.
It would have been easy.
First you, then me.

De film “High Life” is net zo zinvol als de expeditie waar de terdoodveroordeelden zich vrijwillig hebben voor ingeschreven. Niet erg zinvol dus. Ik begrijp wel dat ze hiervoor gekozen hebben. De keuze om tot het einde zielloos voor je uit te staren in een cel. Of een jarenlang ruimtereis met als eindbestemming een zwart gat waaruit men energie zal trachten te produceren. Nogal wiedes dat je liever kiest voor de vrijheid, weliswaar in beperkte mate, dan te verkommeren in een cel. Het verblijf aan boord van dit schip is echter zo oersaai dat ik er stellig van overtuigd ben dat de meeste er al spijt van hebben om zich vrijwillig op te geven. Het verwonderd me ook al dat deze zware criminelen elkaar nog niet hebben uitgemoord binnen een bepaalde periode. Uit verveling hoogstwaarschijnlijk. Zelfs het beeldmateriaal is niet iets om enthousiast van te worden. En sommige personen zijn dan ook nog eens uiterst irritant. Kortom de woorden bekorend, boeiend en de filmtitel zal ik niet snel gebruiken in één en dezelfde zin.

Ik ben er zeker van dat liefhebbers van arty SF-films hier wel enthousiast van worden. En als er dan ook nog een filosofische boodschap in verwerkt werd, dan zijn er anderen die opgewonden hijgend voor het scherm zitten. Spijtig genoeg had het eerder een slaapverwekkend effect. Het gaf me ook een gevoel van hoop waar menig bezoekers aan het Mariabeeld in Lourdes jaloers zouden op zijn. Hoop op een verassende wending of actierijk incident waardoor de verhaallijn ineens qua dramatiek en opwinding een boost zou krijgen. Niet dus. Het verhaal ging schoorvoetend vooruit zonder van zijn saaie koers af te wijken en inhoudelijk bleef het redelijk leeg. Een beetje zoals het ruimteschip dat zich gestaag voortbewoog in de oneindige, lege ruimte.

Toch enkele woorden van bewondering voor Robert Pattinson. Deze jonge acteur, beter gekend voor zijn medewerking aan het hele “Twilight” gebeuren (iets waar ik dus een hartstochtelijke hekel aan heb), probeert op eigenzinnige wijze te breken met dit berucht verleden. Na zijn bijdrage aan “The Last City of Z”, waar hij dankzij zijn immense, ruige baard praktisch onherkenbaar was, en “The Rover”, tracht hij ook hier weer een ongewone rol te spelen in een niet-commerciële film. Briljant kan je de rol echter niet echt noemen, daar hij als personage redelijk zwijgzaam en teruggetrokken is. Ook al doet dat kortgeschoren para-commando kapsel vermoeden dat het iemand is met een kort lontje. Het begin van de film toont hem als zorgzame vader die op een blijkbaar verlaten ruimteschip zorg draagt voor zijn baby-dochter. Het is pas na flash-backs dat we te weten komen wat er zich afspeelde aan boord van deze zelfmoordmissie.

Als tegenpool zien we de redelijk geschifte en licht agressieve wetenschapster Dibs (Juliette “The 33” Binoche). Haar aanwezigheid maakt van deze ruimtereis een experimentele trip. Ze zou zeker niet misstaan hebben als kampdokter in een concentratiekamp tijdens de tweede wereldoorlog. De bemanning wordt als menselijke proefkonijnen gebruikt om de voortplantingsprocedure te optimaliseren. Hoe ze aan een bevredigend resultaat komt later in de film, is redelijk bizar te noemen. Als je haar erotische act echter gezien hebt, die zich afspeelt in een donker kamertje (waar de bemanningsleden hun seksuele fantasieën mogen beleven), is het niet verwonderlijk dat ze de omstreden handelswijze gebruikte. Die erotisch geladen scene met haar, deed me denken aan het spelletje “Virtual Valerie” voor de Mac op één of andere manier.

De hele tijd had ik het gevoel naar een onafgewerkt eindproduct te kijken. Een flinterdun ideetje waarrond een heel artistiek uitziende film werd geborduurd. Het is echter niet meer dan een psychologisch studiewerk over conflicten tussen mensen in een afgesloten ruimte en de manier waarop een dierlijk overlevingsinstinct naar boven komt. Erotisch getinte scenes wisselen af met redelijk gewelddadige gebeurtenissen. En daar tussenin veel mijmermomenten en trage, geluidloze esthetisch verantwoorde filmmomenten. Geen film voor de doorsnee-filmkijker. Daarvoor doet het iets teveel zijn best om arty te zijn. Het is niet makkelijk te volgen en eindigt dan ook nog eens in een niets verklarende eindscène. Wat rest is één conclusie en één onopgeloste vraag. Allereerst een diepe buiging voor Robert Pattinson die als acteur gegroeid is en zich distantieert van zijn puberpubliek. En de prangende vraag die overblijft : kan iemand me een wetenschappelijke verklaring geven hoe het komt dat de lijken die Monte het schip uitgooit, ook werkelijk omlaag vallen?