Riddick (2013)

Korte Inhoud
Verraden door zijn eigen volk en achtergelaten op een verlaten planeet moet Riddick vechten tegen buitenaardse roofdieren. Zijn krachten nemen zienderogen toe. Algauw landen premiejagers met als enigste doel Riddick op te jagen en gevangen te nemen. Algauw beseffen ze dat ze alleen maar pionnen zijn in een gevaarlijk spel van Riddick.

Genre : SF
Land : USA

Cast :
Vin Diesel : Riddick
Matt Nable : Johns
Katee Sackhoff : Dahl

Regisseur :
David Twohy

Mijn mening

"And kid, leave God out of this. He wants no part of what happens next"

Heb je nog nooit van "Riddick" gehoord en de vorige films nog nooit gezien, dan zou ik deze film toch eventjes laten passeren. Ik ging er van uit dat dit een op zichzelf staande SF was, niet wetende dat dit het vervolg was van twee eerdere films. Raar, ik had er nog nooit van gehoord. Voor mij was het dus zoals een boek lezen, geschreven in braille. Je ziet wel dat er iets is, maar je begrijpt er geen barst van. Na 20 minuten had ik geen idee wat er eigenlijk aan de hand was en waar Riddick zijn uitleg over ging.

Ik beperk me dan maar alleen op het beeldmateriaal en laat de verhaallijn maar compleet links liggen. Het zou unfair zijn deze film daarop af te rekenen. De beelden van de desolate planeet waar Riddick op terecht was gekomen (Ik veronderstel dat het eigenlijk de bedoeling was om hem daar koelbloedig te executeren) zagen er redelijk futuristisch en bedreigend uit. Enigste wat me na een tijdje begon te enerveren was de overheersend oranje kleur. Het leek wel een volzet stadium met Nederland supporters op een WK voetbalwedstrijd. Een zee van oranje tinten. De levensbedreigende diersoorten zagen er prachtig uit qua computeranimatie. Vooral de hyena-achtige woestijnhonden vond ik geslaagd en de band (als je het zo kan noemen) die Riddick opbouwt met de gevonden puppy was soms wel vermakelijk om te zien. Ik vond het al spijtig dat de keffer er het loodje bij neerlegt op het einde. De schorpioenachtige wangedrochten die in de modder zaten zagen er van dichtbij overtuigend uit. Alleen op afstand leken het wel gummi-figuurtjes.

Riddick was wel een übercoole figuur die wel op een half-god leek met zijn glinsterende ogen, zijn blijkbaar onkwetsbaar lijf en zijn mogelijkheden om te voorspellen hoe iets gaat aflopen. Op het moment dat de premiejagers landen op de planeet werd het voor mij interessanter. Vooral de figuur Santana vond ik redelijk geslaagd met zijn opschepperige arrogantie en zijn neerbuigende kijk op anderen. Het resultaat was een paar keer rake klappen ,vooral van Dahl, op zijn bruingebrande gezicht. Altijd plezant als zo’n irritant persoon op zijn plaats word gezet. Het systematisch elimineren van de premiejagers was een leuk moment, met als hoogtepunt het in twee gekapt hoofd van Santana. Een mooi getimed en in beeld gebracht moment uit heel de film. Het vervolg vond ik dan weer iets minder en leek wel op een scene uit “Alien” maar dan in een soort Sahara. Verder leken de “hover bikes” een vernieuwde versie van die uit “Looper”. En de ruimteschepen leken verdacht op die waarmee Zod rondvloog in "Man of Steel". Geen idee wie van wie heeft afgekeken.

"Riddick" was niet iets waar ik van onder de indruk was. De interactie tussen de premiejagers enerzijds en de berekende en koelbloedige Riddick anderzijds waren positieve punten. Enerverend vond ik dat Riddick soms wel een rondlopend orakel was die op voorhand al kon aanvoelen hoe iets ging verlopen. Misschien was dit een eigenschap van de persoon Riddick zelf. Geen flauw idee dus en dat is dan ook de grootste handicap die ik had nl. de totale onwetendheid over de voorgeschiedenis. Misschien was een korte samenvatting aan het begin een optie geweest.