The Prince (2014)

Korte Inhoud 
Paul Garcia is een monteur, eigenaar van een kleine garage, voormalig huurmoordenaar, weduwnaar en vader van zijn inmiddels volwassen dochter Beth. Zij studeert aan de andere kant van het land. Op een dag vermoedt Paul dat ze ontvoerd is en in plaats van de politie in te schakelen besluit hij zelf op onderzoek uit te gaan. Het blijkt dat hij zijn criminele verleden nog niet helemaal van zich heeft afgeschud.

Genre : Actie/Thriller
Land : VS

Cast :
Bruce Willis : Omar
John Cusack : Sam
Jason Patric : Paul

Regisseur : Brian A Miller

Mijn mening


In lang vervlogen tijden was het de gewoonte om Bruce Willis een hoofdrol aan te bieden, omdat hij gegarandeerd de hele film zou dragen en de bepalende factor zou zijn voor het succes van de desbetreffende film. Hij werd dan ook demonstratief centraal op een filmposter of video/dvd-doos geplaatst, waar hij je dan indringend recht in je ogen aankeek. Met zo’n blik die een vastberadenheid uitstraalde en die je “Die Hard”-slogans toeschreeuwde  : “This movie is MINE. I own this movie. I’m the ruler in this movie, yippiekayee Motherf*cker …”. Je kon er niet omheen. Je moest en zou deze film zien waarin  Bruce “De onoverwinnelijke” heerste.

Die tijd ligt al ver achter ons. Willis is gedegradeerd tot een rekwisiet, een noodzakelijk kwaad en een nietszeggend  nevenpersonage. Hij staat nog altijd ostentatief centraal op de filmaffiche zoals weleer, maar vergeleken met zijn algehele bijdrage en belangrijkheid zou dit makkelijk herleid kunnen worden tot een minuscuul fotootje, zodanig dat je door de rayons in de Mediamarkt verbaasde kreten kan horen zoals “Hey is dat Bruce Willis niet hieronder in dat hoekje ?”. Spijtig genoeg waren de laatste rollen die ik Bruce Willis zag vertolken zo indrukwekkend als die van de kerstboom in “Home Alone” of die van de sneeuwman Olaf in “Frozen”. Noodzakelijk maar niet bepalend voor het succes van de film (alhoewel ik Olaf toch iets hoger inschat, naderhand bekeken). Kijk naar “The Cold light of Day”,”Fire with Fire” and “Red 2” en je ziet hem als een rekwisiet die commercieel uitgebuit wordt en die de vergane glorie van John McClane terug wil oprakelen. “A Good day to die Hard” was gewoon een aanfluiting in vergelijking met de eerste “Die Hard” films. Een stalen pin recht door mijn hart. Als echte “Die Hard” fan was dit te triest voor woorden.

Gelukkig weet hij zicht te flankeren met een andere Hollywood ster die meer downs kent dan ups namelijk John Cusack. Ondanks de gedrochten “2012”, “The Numbers Station” en “Grand Piano”, weet hij zijn reputatie nog hoog te houden door mee te werken aan “The Raven”,”The Frozen Ground” en “The Butler”. Spijtig genoeg is zijn bijdrage aan “The Prince” eveneens nietszeggend en minimaal. Ik zal altijd Cussack relateren aan “Serendipity”, hoe gek dat ook klinkt ! Zijn functie in “The Prince” is louter en alleen beperkt tot het verklaren van heel de situatie. Niet bijster veel dus.

Het zijn Jason Patric en Jessica Lowndes die in deze film de show stelen. Toch tot halverwege van de film, want vanaf dan begon die show toch wel langdradig en saai te worden. Paul is een misdadiger op pensioen, die het verleden de rug heeft toegekeerd en nu ergens in een plaatslijk stadje zich alleen bezighoudt met het opmaken van wagens. Zijn roemrucht verleden komt hem echter bruusk terug opeisen de dag dat zijn teergeliefde dochter (met een drugsverslaving) ineens ontvoerd wordt. Het deed me een beetje denken aan Statham in “Homefront”. Ik moet bekennen dat de eerste helft van de film entertainend was. Paul die ogenschijnlijk een doorsnee leven leidt en de verleidelijke en smakelijk uitziende Angela kan overtuigen om hem naar New Orleans te brengen. Langzaam maar zeker ontpopt Paul zich als een keiharde en goed getrainde vechtersbaas die zijn mannetje kan staan en voor niemand uit de weg gaat. De onverstoorbaarheid en koelbloedigheid kan deze van Bruce Willis, die we alleen eventjes in het begin kunnen bewonderen en uiteindelijk niet meer voorstelt dan een gefrustreerde en op wraak beluste misdaadbaron, uit vervlogen tijden evenaren. Maar naarmate de film vordert, doet het me meer en meer herinneren aan de antieke vechtspelletjes die ik vroeger speelde op mijn C-64. Daar moest je doorheen verschillende niveaus vechten waarbij de tegenstander telkens moeilijker te verslaan was, om op het einde de confrontatie aan te gaan met de eindbaas.

Buiten het feit dat het hele verhaal redelijk simplistisch is en slaapverwekkend, is het onaantastbare van “The Prince” wel echt onrealistisch, ongeloofwaardig en vreselijk irriterend. De zoveelste film waarbij de tegenstanders immens veel munitie verbruiken zonder ook maar iets te raken, en de hoofdrolspeler als een geest overal tussendoor laveert en met welgerichte schoten de totale tegenstand aan gruizelementen schiet. Er is niks zo leuks om te zien hoe zelfzekere grootmuilen enkele rake meppen krijgen. Maar als diezelfde persoon op bovenmenselijke wijze kogels kan ontwijken, dan is de pret er wel vanaf. En "zijne Koninklijke koelbloedigheid" Willis, kwam bij aanvang wel overtuigend over, maar het moment dat hij aan Paul’s dochter haar haren stond te snuffelen als een oud pervers mannetje, werd dit gevoel direct van de tafel geveegd. Ik vrees dat ik films featuring Willis in het vervolg ga mijden, daar hij alleen gebruikt wordt om een minderwaardige film te promoten en commercieel uit te buiten. Ik mis die “Yippiekayee”.