Horns (2013)

Korte Inhoud
Ig Perrish wordt beschuldigd van de gewelddadige verkrachting en moord op zijn vriendin. Hij houdt stug vol het niet gedaan te hebben en vlucht in drank. Maar als hij de volgende ochtend wakker wordt, heeft hij niet alleen een enorme kater. Ook groeien er opeens hoorns uit zijn hoofd. Daar blijft het niet bij, want Ig ontdekt dat zijn hoorns mensen aanzet om fouten op te biechten en toe te geven aan hun egoïstische impulsen. Hij besluit zijn bizarre, maar effectieve nieuwe kracht te gebruiken om uit te zoeken hoe zijn vriendin echt om het leven is gekomen en wraak te nemen op de dader.

Genre : Horror/Fantasy
Land : VS/Canada

Cast :
Daniel Radcliffe : Ig Perrish
Juno Temple : Merrin Williams
Joe Anderson : Terry perrish

Regisseur : Alexandre Aja
 

Mijn mening

“How about you guys beat the shit out of each other and the winner gets an exclusive interview with me?”

Ik moet toegeven dat ik bewondering kan opbrengen voor Daniel Radcliffe op dit moment. Hij doet enorm zijn best om de stempel van “Harry Potter” van zich af te schudden. Na jaren als tovenaarsleerling met een toverstokje rond te zwaaien, richtte hij zijn pijlen op heel andere projecten die toch duchtig afwijken van datgene wat we van hem gewend zijn. “The woman in black” was een voltreffer maar lag nog een beetje in de lijn van het voorgaande : donker,macaber en zich afspelend in een eng,oud herenhuis (Een soort Zweinstein in het klein). “Kill your Darlings” is dan weer van een heel andere categorie. Een filosofische getinte film over poëten en revolutionaire schrijvers waarbij Radcliffe waarschijnlijk intensief de handleiding over homoseksualiteit heeft moeten doorbladeren. En dan is er ook nog “Horns”. Een religieus getinte horror met een fikse dosis humor als toevoegsel. Dit alles kan echter niet verhullen dat de basis van de film gevormd wordt door een puur romantisch verhaal over allesomvattende liefde en de overtuigingskracht om dit te ondermijnen doordat het lot er anders over beslist heeft.

Voeg hieraan nog eens een soortement detectiveverhaal, een ouderwetse wraakneming en een whodunit thema aan toe, en je concludeert algauw dat dit een smeltkroes is van verschillende genres. Op een bepaald moment wist ik niet of ik er nu ontspannen of gespannen naar moest kijken. Sommige humoristische gedeeltes bleven steken in pogingen, terwijl de gore horror scènes soms lachwekkend waren. Ook vond ik het motief om Ig op te zadelen met enkele flink uit de kluiten gewassen horens nogal onduidelijk. Was het omdat hij de toorn van God over zich heen kreeg na het vandaliseren van enkele religieuze symbolen ? Of was het een symbolische teken voor de demonen die in hem vertoefden en die hij moest overwinnen ? Of was het Satan zelf die hem de mogelijkheid toebedeelde om door de demonische kracht die de horens bezaten ,de dader op te speuren ?

Het originele verhaal is neergeschreven door Joe Hill (zoon van Stephen King) en vertelt het relaas over Ig Perrish (Daniel Radcliffe) die beschuldigd wordt van moord op zijn vriendin Merrin (June Temple). Ondanks het feit dat hij zijn onschuld blijft uitschreeuwen, wordt hij aanzien als een paria door het stadje waar hij leeft en achtervolgd door een bende paparazzi. Tot hij op een dag wakker wordt met een stel horens op zijn voorhoofd. Het rare is dat mensen spontaan hun diepste geheimen en obsessies beginnen op te biechten als Ig in de buurt is. Dat levert dan wel enkele hilarische taferelen op zoals het bezoek aan de dokter, de bende journalisten, de patrouillerende politieagenten of de taferelen in de plaatselijke kroeg. Dit telkens met een verbouwereerde Radcliffe die niet begrijpt wat er aan de hand is. Hoe grappig het was in het begin, des te saaier wordt dit toegepaste trucje na een tijd. Uiteindelijk zijn het alleen Ig’s broer en jeugdvriend Lee die hem blijven steunen. Lee is advocaat en staat de zwaar drinkende Ig bij op juridisch vlak. Zijn broer Terry vertoeft grotendeels in hogere sferen door het massaal gebruik van verdovende middelen, maar is uiteindelijk het enige familielid dat nog gelooft in de onschuld van Ig.

 

Radcliffe haalt alles uit de kast om de figuur Ig zo geloofwaardig te laten overkomen. Het is zijn verdienste dat je sympathie krijgt voor deze man die aan de rand van de afgrond staat. Een wanhopig slachtoffer die door zijn verwoede poging om de dader te vatten, ontaard in een wreed demonisch personage die een resem slangen als gezelschap bij zich geeft. De transformatie die Radcliffe ondergaat naar het einde toe is schitterend om te zien. Maar ondanks de doorleefde blik en de dronkemans stoppelbaard, blijft Radcliffe eruitzien als een tiener. Alleen Temple kan nog overtuigen als de charmante jeugdliefde van Ig die ook strijd levert tegen haar eigen demonen. De rest van de cast heeft ofwel te weinig om handen of speelt louter en alleen een bijrol. De ontknoping is een mengeling van fantasy en horror elementen. Op enkele gore fragmenten na, is het echter een doorsnee verhaal waarvan men perfect een episode kon maken voor “Tales of the Crypt”. Qua amusement is het aardig gelukt, maar echt hoogstaand is het ook weer niet. Een demonische komedie waarbij men niet echt wist welke richting in te slaan.