Lucy (2014)

Korte Inhoud
Lucy is een jonge vrouw die op vreselijke wijze gedwongen wordt om drugs te smokkelen. Per ongeluk komt zij in aanraking met de drugs, die haar op een mysterieuze manier bovenmenselijke krachten geven. Ze kan kennis direct absorberen, is in staat om objecten met haar geest te verplaatsen en ze kan geen pijn of leed voelen. Ze trekt vervolgens ten strijde tegen de onverlaten die haar te grazen namen.

Genre : SF/Thriller/Actie
Land : Frankrijk

Cast :
Scarlett Johansson : Lucy
Morgan Freeman  : Professor Norman
Min-sik Choi : Mr. Jang

Regisseur : Luc Besson


Mijn mening

"Life was given to us a billion years ago. Now you know what to do with it."

Kan je Lucy zien als het resultaat van een op wetenschappelijke basis gefundeerde theorie of mag ze zich aansluiten bij het clubje “door chemische substanties gemuteerde superhelden” zoals Spiderman,The Hulk of Captain America ? Het eerste kunnen we al van het lijstje schrappen ,want dat we maar 10% van onze hersenen gebruiken is klinkklare onzin. Dat zou dus betekenen dat er ruim 90% onontgonnen terrein voor het grijpen ligt in onze bovenkamer. De kans op hersenletsel slinkt daarmee dus. En zou onze schedel dan niet te ruim zijn voor dat nietig gedeelte ? Is het niet zo dat de evolutie iets aanpast zodanig dat er optimaal gebruik wordt gemaakt van bepaalde functionaliteiten ? De tweede stelling komt dan weer wat dichter bij het fenomeen “Lucy”, alleen dat er geen opzienbare transformaties doorgevoerd worden. Geen flashy superheldinnen-kostuum of bovenmenselijke attributen zoals webspuitende toevoegsels. Buiten het feit dat Lucy verandert in een emotieloos en zielloos hoogintelligent wezen die op een rationele en logische manier situaties inschat, is er niets wezenlijks dat er verandert aan haar.

Het begin van “Lucy” is nochtans hoogst vermakelijk en intrigerend. Het feit dat Lucy het slachtoffer wordt van een slinks uitgedacht Koreaans plan om toeristen te gebruiken als levende containers voor het transporteren van een chemische drug, vond ik nog origineel. Dat het goedje, met de niet zo sexy klinkende benaming CPH4, door hardhandig geweld in de bloedbaan van Lucy terechtkomt en de rechtstreekse oorzaak is dat het percentage van gebruik van de hersenen stijgt, klonk nog aannemelijk. Zeker door de verklaring die een expert op dat gebied (Lucy had op dat moment nog niet genoeg hersencapaciteit om het zelf te weten) over dit goedje geeft nl. dat het synthetische drugs hetzelfde is als dat wat een zwangere vrouw produceert voor de foetus, zodanig dat het de energie krijgt om een beenderenstelsel op te bouwen. “For a baby it has the force of an atomic bomb” wordt er nog dramatisch aan toegevoegd. Je moet niet vragen wat die cocktail aan CPH4 teweegbrengt in Lucy’s lichaam.

Scarlett Johansson is niet alleen een genot om naar te kijken maar laat hier ook zien dat ze acteertalent in huis heeft. Een heel pallet van emoties tovert ze tevoorschijn : van onschuldig,angstig en radeloos tot meedogenloos en berekend koelbloedig. In “Her” was het haar zwoele stem die je betoverde en hier is het haar natuurlijke schoonheid die je in vervoering brengt. “Schoonheid ontstaat door de zuivering van overtolligheden” zoals Michelangelo ooit citeerde. Johansson heeft dan in mijn ogen veel overtolligheden gezuiverd. En in deze film is het nu eens niet haar uiterlijk die mannen terstond doen weg zwijmelen, maar is één blik voldoende om ze te vloeren. Morgan Freeman is dan weer helemaal zich zelve en loodst je doorheen het verhaal met de volledige uitleg over het fenomeen waar we getuige van zijn, compleet met beelden uit het dierenrijk en een prehistorische jager als illustratiemateriaal. Weeral een minieme bijdrage in het groter geheel zoals in “Transcendence”. Spijtig ! En dat zijn dan de twee protagonisten wiens verhaal parallel langs elkaar lopen en waartussen we heen en weer worden geslingerd. De aloude wijze man, een voor Morgan weggelegde rol, en Johansson als übermensch aan de andere kant van de wereld.

Raar maar waar, maar naarmate de procentuele teller stijgt en Lucy dus telkens zogezegd meer van haar brein gebruik maakt, is het aan de toeschouwer om dit gebruik van hersencellen geleidelijk af te bouwen, want de evolutie die Lucy ondergaat neemt wel ongeloofwaardige proporties aan. Het toenemen van haar intelligentie is automatisch gekoppeld met de ontwikkeling van paranormale gaven en het verminderen van emotionele waardes. Daarom dat het telefoongesprek aan het begin van de film nog een hoge emotionele waarde had, daar de inwerkende drugs nog in een beginfase zat. Het ontdekken van de paranormale gaven zorgt er dan wel voor dat de amusementswaarde van de actierijke gedeeltes naar een nulpunt herleidt worden. Wat is er nog spannend aan de confrontatie met een onoverwinnelijk persoon wiens capaciteiten bijna buitenaards lijken ? Buiten de bloedstollende autorit doorheen Parijs waren de overige scènes redelijk saai. Een vingerknip of oogopslag waren genoeg om de tegenstanders uit te schakelen. En de ontknoping is redelijk surrealistisch waarbij de allesomvattende kennis samengevat werd op een USB-stickje. Blijkbaar stelt die universele kennis niet zo heel veel voor.

Ondanks het ongeloofwaardige en de kolderieke inhoud, is het toch een extreem boeiende film. Vooral de Tarantino-esque fragmenten die her en der voorkomen werden door mij gesmaakt. Een patiënt die doodgewoon een paar kogels in zijn lijf krijgt nadat Lucy een snelle analyse gemaakt heeft over zijn gezondheidstoestand, is zo’n moment. Grof, choquerend maar tegelijkertijd absurd humoristisch. Ik zou echter nooit dat niveau van intelligentie willen bereiken als ik daarvoor de diepmenselijke gevoelens zoals ontroering, genot en blijdschap zou moeten opgeven.