Predestination (2014)

Korte Inhoud
Middels verschillende tijdreizen probeert een agent van een geheime overheidsorganisatie zijn carrière bij de rechtshandhaving voor eeuwig te garanderen. Bij zijn laatste opdracht moet de agent die ene crimineel, die hem gedurende zijn hele carrière te snel af is, zien te vinden.
Genre : SF/Thriller
Land : Australie

Cast :
Ethan Hawke : De Barman
Sarah Snook : The Unmarried Mother
Noah Taylor : Mr. Robertson

Regisseur : The Spierig Brothers

Mijn mening

“What if I could put him in front of you, the man that ruined your life. If I could guarantee that you’d get away with it. Would you kill him ?”

Zucht ! Waar is de goede oude tijd dat je nog relaxed achteroverliggend in de zetel kon genieten van films over tijdreizen zoals “Back to the Future”,”The Terminator”,”Timecop” of recent “Looper”, zonder dat je naarmate de film voortschrijdt, begint te snakken naar een glas water met een bruisende aspirine erin ? Het principe van het tijdreizen met de gekende paradoxen wordt  wel aangehaald in deze films (zoals de steeds waziger wordende Michael J. Fox en de dreiging om als individu te verdwijnen doordat zijn ouders uit elkaar groeien), maar is niet van primair belang voor de gehele film. “Predestination” is van een heel andere orde en zit redelijk vernuftig en verdomd gewiekst in elkaar. Maar ik verzeker je, dat de veelvuldige plot-twists en tijdslussen die in elkaar verweven zijn, je op een bepaald compleet duizelig maken. De film is een harde noot om te kraken die enorm veel concentratie vereist. Het is zo’n film waarbij je van de ene verbazing in de andere valt. Het is te vergelijken met “de kip en het ei” raadsel. Op een bepaald moment ben je er heel zeker van dat het ei er eerst was, maar nieuwe ontwikkelingen en onthullingen doen je dan weer twijfelen aan dit feit en zorgen ervoor dat je je conclusie herziet.

De film is gebaseerd op het kortverhaal “All you Zombies” van A.Heinlein en verteld het relaas van een “Temporal Agent” (Ethan Hawke) die, gebruikmakend van een vernuftige vioolkist, door de tijd heen en weer kan reizen om misdaden te voorkomen. Zo ook die van de mysterieuze “Fizzle Bomber” die in de jaren 70 in New York een destructieve bomaanslag pleegt waarbij zo’n 11.000 slachtoffers vallen. In een bar aanhoort de agent , die tewerkgesteld is als barkeeper, het levensverhaal aan van een zekere John, een soort Brian Molko uit de jaren 70. Wat volgt zijn bizar uitgesponnen verhaallijnen die naarmate de film verdergaat langzaamaan tot één punt samensmelten om te zorgen voor een vanzelfsprekend hoogtepunt. Ik zie af om verder in detail te treden want dit zou toch maar de ingewikkelde puzzel onthullen. Spijtig genoeg zorgt de uiteindelijke ontknoping alleen maar voor een “Ah zit het zo in elkaar” reactie. Het werd uiteindelijk een spitsvondig verzonnen verhaal waarbij een identiteitscrisis centraal staat. Ik vrees echter dat de moeilijkheidsgraad van deze film een beetje een obstakel gaat zijn voor de meeste toeschouwers.

“Predestination” is wel een meesterwerk door grandioze prestaties op een ander vlak. De sfeerschepping en vooral de acteerprestaties zijn een lust voor het oog. De jaren 70 worden prachtig in beeld gebracht. De tijdsgeest van toen met zijn authentieke locaties, mode en muziek. Maar het zijn vooral de vertolkingen door Ethan Hawke en de voor mij tot nu toe totaal onbekende Australische Sarah Snook die deze film de moeite maken om te bekijken. Ethan Hawke die na zijn toch minder gedenkwaardige vertolkingen in “Getaway” en “The Purge” eindelijk weer een overtuigende rol kan neerzetten. Niet de makkelijkste rol, maar dat past dan weer in zijn kraam. Sarah Snook is echter diegene die de show steelt en een redelijk bijzondere rol speelt. Persoonlijk vond ik de redelijke lange scène met deze twee in de bar waarbij Snook haar levensverhaal verteld, onwezenlijk schitterend. Een boeiend relaas dat hoogst entertainend gespeeld werd. Het neemt dan ook wel ruim de helft van de film in beslag en is dus het fundament dat het hele verhaal draagt, waarna we aan de ontrafeling kunnen beginnen.

Als er een film is waarvoor het begrip “Mindfuck” nu eens echt is uitgevonden, dan is het deze wel. Een boeiend verhaal waar men gerust een handleiding voor zou kunnen schrijven. Laat je niet afschrikken door het trage en uitgerekte eerste deel waarbij vooral op chirurgische wijze de identiteitscrisis van John wordt ontleedt. Het tweede deel wordt gedomineerd door het tijdreizen en de daaruit voortvloeiende paradoxen. Hier zal dan ook blijken wat het nut was van het uitgebreide eerste deel waar alle puzzelstukjes worden gefabriceerd zodanig dat ze hier subtiel in elkaar gepast kunnen worden. Een “Retro-futuristische thriller” kreeg het ergens als naamplaatje, waarbij ook een beetje romantiek en humor komt kijken. Een moeilijk toegankelijke film, maar zeker de moeite. En nu heb ik zeker een reden om “Jessabelle” eens te beoordelen. “Sarah Snook” : een naam om in de gaten te houden.