Mijn mening
"The
spiral is death.”
Ik had geen flauw benul wie Zoë Bell nu eigenlijk was. Blijkt dit dus
een befaamde stuntvrouw te zijn die al meermaals haar kunsten vertoonde
in films van Quentin Tarantino. ’t Is niet de eerste keer dat ze ook een
rol toegewezen kreeg in een film. Je kan haar onder andere bewonderen
in “Oblivion” en “The Hateful Eight”.
Deze keer is het echter de hoofdrol die ze kon buitmaken. Spijtig
genoeg is haar personage te eendimensionaal om een oordeel te vellen
over haar acteertalent, want inhoudelijk is het van hetzelfde niveau als
een rol gespeeld door Gina Carano. Dat ze het beroep als stuntvrouw
onder de knie heeft is overduidelijk na het bekijken van enkele
indrukwekkende vechtscenes. Spijtig genoeg waren die scenes dan weer
niet realistisch als je haar personage in aanmerking neemt.
Avery (Zoë Bell) is een gerespecteerde oorlogsfotografe die na ontvangst
van een award terstond op een vliegtuig wordt gepoot door haar
hoofdredacteur met als eindbestemming Columbia. En dit om een
fotoreportage te maken van een paramilitaire groepering, die onder
leiding van de charismatische revolutionair Guillermo (Nacho Vigalondo)
het beroep van lokale apotheker spelen in de Colombiaanse oerwouden. In
werkelijkheid is Guillermo niet meer dan een geschifte psychopaat die
deze heilige missie gebruikt als dekmantel voor zijn eigen profijt. Het
moment dat Avery compromitterende foto’s maakt van een moordende
Guillermo, weet deze zijn aanhang te overtuigen dat de buitenlandse
fotografe de schuldige is. En dat is dan het begin van een
achtervolgingsrace doorheen de jungle met Avery als prooi.
Tot aan de eerste confrontatie met één van Guillermo’s
vrijheidsstrijders, leek deze film nog veelbelovend. Na de verplichte
inleiding, krijg je prachtige beelden te zien van de uitgestrekte
oerwouden. Een prachtige mix van subtropische junglebeelden en
stilistische zwart-wit foto’s. Zelfs de soms wel overdreven
redevoeringen van Guillermo waren nog te pruimen tot op een bepaald
niveau. Maar het moment dat madame de fotografe zich ontpopt als een
Rambo-achtige guerrillastrijdster die zich aardig kan verweren op een
voor haar onbekend terrein, verloor de film veel aan geloofwaardigheid.
Ik ben er zeker van dat Zoë Bell haar mannetje kan staan als stuntvrouw,
maar Avery als verbeten oorlogsfotografe die ineens blijkt heeft van
talent in close combat, het hanteren van automatische geweren en
tactische gevechtsstrategieën, was wel een brug te ver. In realiteit zou
ze die eerste aanvaring met de geschifte Alejo (Tenoch Huerta) niet
eens overleven.
Ik hoopte eigenlijk dat dit een broeierige, suspenserijke thriller zou
worden, maar kreeg uiteindelijk maar een doorsnee overlevingsfilm te
zien. Het deed me soms wat aan “Predator” denken, maar dan zonder een
buitenaards wezen. De rij Guillermo-fans worden één voor één op het
slachtoffer losgelaten. Het is dan gewoon wachten tot de ultieme (met
een belachelijke afloop) clash zich aanbiedt. Het enige nadeel dat dit
alles plaatsvond in de brousse, is het feit dat het zich merendeel
afspeelt in de duisternis, waardoor het soms wat moeilijk te volgen is.
De acteerprestaties zijn evenredig met het niveau van de film zelf. Als
er dan toch iets is wat er torenhoog erboven uitsteeg, dan is het wel de
soundtrack. De muzikale begeleiding is meestal niet iets waar ik op
let, maar deze keer werd ik toch verrast door de onheilspellende muziek
vol niet alledaagse geluiden. Onheilspellend tijdens spannende momenten
en mysterieus tussendoor. Voor mij was de maker van de soundtrack de
ster van de film.
Korte Inhoud 
Mijn mening
Post a Comment