The whole truth (2016)

Korte Inhoud
Advocaat Richard Ramsay heeft een moeilijke zaak te pakken. Hij werkt namelijk aan de verdediging van de zeventienjarige Mike Lassiter, die ervan wordt verdacht zijn rijke vader te hebben vermoord. Ramsay zoekt hulp bij een jonge advocate, Jenelle, die vastbesloten is om de waarheid boven tafel te krijgen.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Keanu Reeves : Richard Ramsay

Renée Zellweger : Loretta Lassiter
Gabriel Basso : Mike Lassiter

Regisseur : Courtney Hunt

Mijn mening

“They don’t teach this in law school.
Yes, all witnesses lie.”

“The whole truth and nothing but the truth, so help you God”. Hoeveel keren hebben we deze zin al niet eens gehoord in één of andere rechtbank-drama? En dat is dan ook het grootste minpunt aan deze film. Hebben we het al niet eens eerder al gezien? Het enige wat ik me na een tijdje afvroeg is wie er eigenlijk niet loog tijdens deze rechtszaak. En dat is dus wat Richard Ramsay (Keanu Reeves) de pas aangeworven Janelle (Gugu Mbata-Raw) wil bijbrengen. Het feit dat alle getuigen liegen. Behalve Mike Lassiter (Gabriel Basso). Die heeft nog geen enkele leugen over zijn lippen gekregen, daar hij nog steeds zwijgt als vermoord (hoe toepasselijk). Het feit dat zijn handafdruk op het bloederige mes terug te vinden is waarmee zijn vader Boone (Jim Belushi) werd vermoord, is voldoende om hem te beschouwen als hoofdverdachte numero uno.

Echt slecht is de film niet. Maar het is allemaal zo triviaal en gekend dat het uiteindelijk aanvoelt alsof je naar een doorsnee televisie drama aan het kijken bent. Zo’n film waarvan je naderhand niet meer beseft het ooit gezien te hebben. De alom gekende clichés die bij zo’n misdaadverhaal horen zitten er natuurlijk ook in. Je kan er al vanuit gaan dat de hoofdverdachte het niet gedaan heeft. Als vanzelf focus je je dan op een ander personage dat eventueel de hoofdprijs zou kunnen wegkapen als hoofdverdachte, om dan tenslotte bij de ontknoping tot de vaststelling te komen dat je er helemaal naast zat. Alhoewel ik de uitkomst nogal logisch vond.

In het verleden kon ik wel eens stiekem genieten van een episode uit “LA Law”. De manier waarop een rechtszaak verliep waarbij flamboyante advocaten op een uitgekookte manier weeral dat flintertje bewijs bovenhaalden om voor hun cliënt de vrijspraak te verkrijgen. Niet dat het altijd zo vreselijk spannend was, maar de algehele sfeer met de intellectuele betogen en lyrische advocatenpraat spraken me wel aan. Ook hier wordt dit intellectueel geneuzel gehanteerd door Reeves en zijn confraters. En eigenlijk is Reeves best geschikt voor zo’n type rol. Zijn gereserveerde en stoïcijns kalme houding maken van hem een ideale kandidaat. Daarnaast komt zijn staalharde gelaatsuitdrukking, waarop geen zweem van emotie te bespeuren valt, goed van pas. Ik ben er zeker van dat indien hij niet zijn gading had gezocht in Hollywood, hij een verdomd goede advocaat zou kunnen zijn. Ik vond het in ieder geval een meer geslaagde prestatie dan die als rechercheur in “Exposed”.

De enigen die schitterden in deze film waren James Belushi en Gugu Mbatha-Raw. Belushi speelt de irritante, arrogante Boone die zichzelf al te graag op een piëdestal plaats en als dominant familiehoofd zijn vrouw loretta (Renée Zellweger) psychisch kwelt en vernedert. Ja zelfs overgaat tot lichamelijk misbruik. Een despotisch ingesteld persoon die tegenspraak niet duld. Totdat een vlijmscherp mes in zijn borstkast wordt geplant. Mbatha-Raw speelt de haastig aangeworven sidekick van Reeves die blijkbaar beschikt over een natuurlijke leugendetector. Alhoewel beide hun optreden redelijk beperkt of nietig lijkt, is hun invloed op de hele historie des te belangrijk. Dat in tegenstelling tot Zellweger die er enerzijds verrekt oud uit ziet in deze film en anderzijds een niet zo’n indrukwekkende rol speelt (elke toonaangevende actrice had hetzelfde kunnen brengen).

“The whole truth” is dus een banaal juridisch spektakel dat resulteert in een ordinair raadspelletje naar wie de uiteindelijke dader is. Zelfs de over het algemeen schitterend acterende cast kan niet vermijden dat het geheel maar saai en niet bepaald spectaculair overkomt. Dat het zich voornamelijk afspeelt in een rechtszaal is nogal evident. Dat men de ontknoping wil doen overkomen als zijnde een enorme verrassing waarbij je vol verbazing toekijkt naar de uiteindelijke onthulling, is ook niet echt succesvol te noemen. Hou je van dit type films dan is het zeker een aangename avondvulling. Verwacht er echter ook niet te veel van. “The whole truth” zal zeker geen nieuw precedent scheppen in de wereld van rechtbankdrama’s.