Time out of Mind (2014)

Korte Inhoud
George komt terecht in een opvanghuis voor daklozen wanneer hij geen andere huisvesting meer kan vinden. Hij probeert vervolgens zijn leven weer op de rails te krijgen en zijn moeilijke relatie met zijn vervreemde dochter te verbeteren.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Richard Gere : George

Ben Vereen : Dixon
Jena Malone : Maggie

Regisseur : Oren Moverman

Mijn mening

“Cause...normally, it's...you know, the parents takes care of the kid. Not really the other way around.”

Na het bekijken van “Time out of mind” voelde ik alleen medelijden en tegelijkertijd een soort opluchting in mij opkomen. Medelijden met George die dagelijks probeert de kou te ontlopen door zich op te houden in de wachtzaal van een ziekenhuis of gewoon met de metro een ritje te doen doorheen New York. Medelijden omdat hij telkens weer op zoek moet gaan naar een nieuwe overjas om de bijtende kou te kunnen weerstaan omdat hij net zijn laatste jas heeft ingeruild voor een beetje cash in een pandjeshuis. Medelijden omdat meestal dit geld nodig is om ergens goedkope alcohol te kopen. Medelijden omdat het voor daklozen moeilijk is om de draad terug op te pikken. Al is het maar om in orde zijn op bureaucratisch vlak. En daarnaast voelde ik die opluchting omdat ik me niet in zo een hopeloze situatie bevind en die dagelijkse overlevingsstrijd niet moet voeren. Opgelucht omdat ik wel beschik over datgene wat deze daklozen moeten missen.

Mijn grootste bewondering gaat uit naar Richard Gere die zonder zichtbare moeite in de huid kruipt van een persoon die aan de afgrond van de maatschappij staat. Ondanks George’s ongeschoren en sjofele verschijning, is er toch nog een glimp op te vangen van Gere’s knappe uiterlijk en verleidende blik op sommige momenten. Zelfs de sociaal assistente die hem interviewt maakt hierover een opmerking. Maar Gere is in mijn ogen niet de meest voor de hand liggende keuze. Het is in alle opzichten het meest contraire wat hij kon spelen ten opzichte van zijn vorige acteerwerk. George is het tegenovergestelde van de personages die hij speelde in “American Gigolo” of “Pretty Woman”. Zoals Gere zelf in het echte leven, waren die personages gefortuneerd en zonder tekortkomingen. En toch slaagt Gere erin om over te komen als de armoedzaaier die geen uitweg weet uit de vicieuze cirkel waarin hij zich bevindt. Met andere woorden, de acteur Gere begint me meer en meer aan te staan. Misschien heeft het met zijn leeftijd te maken, maar net zoals in “The Benefactor” is dit geen evidente rol of iets om op een makkelijke manier te scoren. Het enige zwakke punt bij “The Benefactor” was het verhaal op zijn eigen. Ook daar was het acteerwerk van Gere subliem en bewonderenswaardig.

Het verhaal kan nogal langdradig overkomen, met veel saaie tussenperiodes. Het voelde echter aan alsof het beeld trachtte het dagelijkse leven van George te omvatten. Een nutteloos bestaan met vele momenten waarop hij uitdrukkingsloos observeert, wegdoezelt en geduldig wacht totdat hij terug kan keren naar de veilige omgeving van het centrum voor daklozen. Niet dat George daar vol overtuiging en plezier verblijft. In zijn ogen is dit waarschijnlijk het dieptepunt in zijn triestige leven en probeerde hij dit zo lang mogelijk te mijden. Het New Yorkse stadsleven fungeert als soundtrack. Een flard muziek uit een willekeurige bar, een willekeurig gesprek gevoerd door een onbekende of de luide muziek van een voorbijrijdende auto. En dit afgewisseld met op afstand gemaakt beelden vanuit verschillende invalshoeken waar we George te zien krijgen als spilfiguur in het centrum van deze kakofonie. Een symbolisch beeld dat aantoont hoe nietig hij wel is als persoon in deze metropool.

Een echte publiekstrekker kan je deze film nauwelijks noemen. En velen die hem zagen, zullen het waarschijnlijk wel afdoen als traag en eentonig. En hoewel dit ook mijn eerste indruk was, fascineerde de film me gaandeweg meer en meer. Het is al lang geleden dat ik zo genoot van een interactie tussen twee totaal verschillende personen als George en Dixon (Ben Vereen), een ancien onder de daklozen wiens spraakwaterval danig op George’s zenuwen begint te werken. Iedereen zal Ben Vereen wel kennen van één of ander televisieprogramma, maar hier was hij echt onherkenbaar. Hoewel de poging van George om de draad terug op te pikken met zijn dochter Maggie (Jena Malone) een belangrijk gegeven is, lijkt dit gedeelte van nietig belang te worden ten aanzien van het groter geheel. De manier waarop de film eindigt lijkt simplistisch en minimalistisch. En toch paste het einde perfect bij de rest van de film. “Time out of mind” maakte in ieder geval indruk op mij.