Cold Skin (2017)

Korte Inhoud
Op het randje van de Antarctische cirkel, in de jaren na de Eerste Wereldoorlog, arriveert een stoomschip op een desolaat eiland. Er is een jonge man aan boord die op weg is om zijn taak als weerobservator te vervullen. Maar eenmaal aangekomen vindt hij geen spoor van de man die hij hoorde te vervangen, enkel een ontspoorde vreemdeling die iets vreselijks heeft gezien. Ondertussen breekt langzaamaan de nacht aan op het eiland...

Genre : SF
Land : Spanje/Frankrijk

Cast :
David Oakes : Friend
Ray Stevenson : Gruner
Aura Garrido : Aneris

Regisseur :
Xavier Gens

Mijn mening

“We are never very far from those we hate.
For this very reason, we shall never be truly close to those we love.”

Deze film is zo vaag als de reden waarom de naamloze jongeman (David Oakes) een toevlucht zoekt op een rotsachtig eiland in de Antarctische oceaan. In eerste instantie is het om een andere meteoroloog te vervangen. Maar de vraag van de kapitein waarvoor hij vlucht, blijft onbeantwoord. Heeft hij iets misdaan in wereldoorlog I ? Of drijft een onbeantwoorde liefde hem naar dit geïsoleerd eiland? Geen flauw idee. En uiteindelijk is dit ook niet belangrijk. Het probleem is dat de man die hij moet vervangen, nergens te bekennen is. De enige levende ziel die op het eiland nog aanwezig is, is de primitief uitziende eenzaat Gruner (Ray Stevenson) die zich teruggetrokken heeft in een vuurtoren.

Erg spraakzaam is Gruner niet, maar algauw beseft de jongeman dat zijn veiligheid niet gegarandeerd is in de nacht, als waterwezens telkens uit de oceaan gekropen komen. Als de meteoroloog na de eerste avond zijn onderkomen in vlammen ziet opgaan, is hij wel genoodzaakt om bij Gruner te verblijven. Daar ontdekt hij dat Gruner zo’n amfibische creatie van het vrouwelijke soort (Aura Garrido) als een soort huisdier gevangen houdt. Ze fungeert als huismeid en als object om zijn lusten op bot te vieren. De reden waarom de wezens telkens bij nacht de vuurtoren bestormen is nogal onduidelijk. Zijn die bestormingen een vorm van veroveringsdrang? Of zijn het reddingsmissies?

Een horror zou ik het niet echt noemen. Of is het de symboliek die gebruikt wordt om aan te tonen hoe de mens zich gedraagt tegenover vreemden? En zelfs tegenover elkaar? Is het een weerspiegeling van de brutaliteit die we kennen in onze maatschappij. Het onderdrukken van andersoortige en het misbruik dat hiermee gepaard gaat. Uiteindelijk stel je jezelf de vraag wie hier het monster is. Diegene die het hulpeloos wezen uit zee misbruiken? Of de creaturen die elke avond de vuurtoren bestormen? Stevenson slaagt er wel in die wreedheid en waanzin op een schitterende wijze te tonen.

Echt indrukwekkend vond ik deze film niet. Het verhaal is niet echt overweldigend en neigt naar het repetitieve na verloop van tijd. Ondanks de actierijke bestormingen en een paar schrikmomenten, blijft dit uiteindelijk een doorsnee film. En de vergelijking met “The shape of water” is nogal frappant. Het uitroeien van een visachtig wezen voor eigen profijt en seksuele interactie tussen dit wezen en iemand van het menselijke ras zijn in beide films te vinden. Het enige verschil is dat het in “Cold Skin” over een hele bende van die oceaanbewoners gaat.