Jigsaw (2017)

Korte Inhoud

Overal in de stad worden lijken gevonden, elk op gruwelijke wijze overleden. Al het onderzoek wijst op slechts een mogelijke dader: John Kramer. Dat terwijl die toch echt dood zou moeten zijn... Is hij terug om de wereld eraan te herinneren dankbaar te zijn voor het leven of is het een val opgezet bij een moordenaar die zijn eigen spel speelt?

Genre : Horror
Land : UK/China/Canada

Cast :
Matt Passmore : Logan
Hannah Emily Anderson : Eleanor
Callum Keith Rennie : Detective Halloran

Regisseur :
Michael Spierig, Peter Spierig

Mijn mening

“Salvation can be yours, if you cleanse yourselves of the habitual lies which have brought you here.
Lies that you have told yourselves, lies that have brutalized others.
Confess.
The truth will set you free.”

Als ik naar een YouTube filmpje kijk waarbij een honkbal met een duizelingwekkende vaart een tegenstander raakt op een plek die normaal gezien dient om te zorgen voor het nageslacht, dan maak ik soms ongewild zelf ai-geluiden en trek een pijnlijke grimas. Dat had ik dus ook bij het bekijken van de eerste “Saw” films. En niet bij deze episode uit de “Saw” saga. De originele film is fenomenaal en zonder enige twijfel het beste wat er te bekijken valt op gebied van torture-films. Zowel lichamelijk als op psychologisch vlak. Misschien speelt ook het feit mee dat deze baanbrekende horror geregisseerd werd door sterregisseur James Wan. Een zenuwslopende en spannende verhaallijn met extreme vormen van fysiek geweld. Telkens worden de geviseerde slachtoffers tot het uiterst gedreven om hun pijngrens te verleggen om op die manier hun vrijheid terug te bekomen.

Om eerlijk te zijn heb ik alleen de eerste drie delen uit deze lugubere reeks gezien. Niet omdat mijn maag er niet meer tegen kon, maar wel omdat het zichzelf herhaalde en omdat ik iets miste. Het pienter ineen gestoken verhaal werd langzamerhand naar de achtergrond geschoven en vervangen door om ter goorst uitziende moordpartijen. Hoe walgelijker en sadistischer, hoe beter. Ongeacht of het verhaal nu ergens op sloeg of niet. Echt zin in een modern “De Sade” verhaal, had ik nu ook weer niet. Tot mijn verbazing ontdekte ik nu dat het totaal aantal episodes van “Saw” al was opgelopen tot zeven. Tijd om eens te zien of deze comeback na zoveel jaren de moeite waard is om te bekijken of niet.

Het eerste wat me opviel was het softe karakter van de film. Oké, je zal wel enkele bloederige fragmenten voor ogen krijgen (een half afgezaagd hoofd bijvoorbeeld), maar het ziet er meestal allemaal redelijk beschaafd uit. In de eerste "Saw" films werden de martelpraktijken op niet zo onschuldige slachtoffers redelijk expliciet in beeld gebracht en vond ik het soms toch wel regelrecht wansmakelijk (denk maar eens aan het fragment met de “Pig vat” val). In “JigSaw” is het schokeffect niet hetgeen dat voorop staat, maar wel de mythe die leeft rond de figuur John Kramer. Al of niet dood.

Om eerlijk te zijn, interesseerde het mij geen zier of de legendarische John Kramer nu wel of niet uit het graf herrezen was. Maar ondanks het gevoel dat het weer een zoveelste manier was om een succesrijke franchise nog tot de laatste druppel uit te melken en het gewoonweg een recycleren is van hetzelfde grensverleggend concept zonder nog grenzen te verleggen, vond ik het toch niet zo erbarmelijk slecht. “Saw” was inventief op creatief vlak. Maar heb je er eentje gezien dan heb je ze allemaal gezien. Het enige waar nog naar uitgekeken werd, waren de ultra-gewelddadige en bloederige moorden voorafgegaan door een voor de slachtoffers verschrikkelijk dilemma. Zichzelf pijnigen of een vreselijke dood tegemoet gaan. “Jigsaw” is een kijkbeurt waardig. Maar als er nog een vervolg aan gebreid wordt, ga ik toch gewoonweg passen. Op een bepaald moment wordt het dan ook echt saai en inspiratieloos.