October Gale (2014)

Korte Inhoud
Een mysterieuze man met een schotwond spoelt aan op de oever van een eiland en wordt in huis genomen door een arts. Al gauw komen ze tot de bevinding dat de huurmoordenaar die de man wou uitschakelen, in de buurt is om de klus af te maken. Intussen heeft een storm hen volledig afgesneden van het vasteland.

Genre : Drama/Romantiek/Thriller
Land : Canada

Cast :
Patricia Clarkson : Helen Matthews
Scott Speedman : William
Tim Roth : Tom

Regisseur : Ruba Nadda

Mijn mening

“Helen, if you let him in, we are both dead.”

Wat is me bijgebleven na het bekijken van “October Gale” ? Raar maar waar, maar de soundtrack maakte uiteindelijk de meeste indruk op me. Melancholische pianomuziek die wonderbaarlijk bij de gemoedstoestand van Helen Matthews (Patricia Clarkson) past. De hele film wordt gedragen door de composities van Mischa Chillak. En vooral het wondermooie en fragiele nummer “Close Watch” van Agnes Obel dat in het begin van de film weerklonk, terwijl Helen met haar boot over de enorme plas naar de bewoonde wereld terug vaart, vond ik perfect passend in deze film. Ook de ingetogen vertolkingen door Clarkson en Speedman (William) vond ik niet onaardig. En ook het verlangen om ook eens af te reizen naar zo’n afgelegen eiland waar je ongestoord kan verblijven, stak de kop op. Maar dat is dan ook uiteindelijk het enige positieve dat ik kan bedenken over deze voor de rest redelijk lege en inspiratieloze film. “October Gale” zou een thriller moeten zijn met nog een snuifje drama en romantiek erbij. Maar uiteindelijk is dit enkel en alleen maar een summiere schets over Helen’s verwerkingsproces na het verlies van haar echtgenoot, waarbij wisselende emoties naar boven komen. Romantiek was er kortstondig in het heden, en veelvuldig in de flashbacks uit het verleden. En om er nu echt een thriller van te maken, was het spanningsgedeelte toch wel echt te beperkt.

Helen Matthew, klaarblijkelijk een dokteres, trekt naar een eilandje in Ontario waar zij en wijlen haar echtgenoot James (Callum Keith Rennie) hun weekenden en vakanties doorbrachten in een weekendhuisje dat reeds 100 jaar in bezit is van James zijn familie. Blijkbaar is het enige doel van deze trip om eens eindelijk de boel te gaan opruimen en komaf te maken met het verleden. Dit gaat gepaard met pijnlijke herinneringen en tastbare confrontaties met het verleden. Als het haar allemaal teveel wordt, beslist ze om het ruime sop te kiezen om een nieuwe zekering te kopen. Na enige vertraging geraakt ze terug op het eiland, terwijl een krachtige storm opsteekt. In de loop van de avond vindt ze tenslotte de gewonde jongeman William (Scott Speedman) met een schotwond in zijn schouders, die na verzorging een vaag verhaal als verklaring naar boven haalt.

Een sober verhaal dat ook zo sober op het witte doek wordt getoverd. In eerste instantie vond ik het intrigerend en boeiend. Ik keek uit naar hoe het verhaal zich zou verder ontwikkelen. Maar uiteindelijk kon ik alleen concluderen dat het bij dit wachten bleef, want als het moment aanbreekt van de ontknoping en de ultieme confrontatie, is het hoog verwachtte moment voorbij voordat ik het wist. Als je denkt dat deze film met een knal zal eindigen, dan kan ik je nu al verklappen dat het doek valt met twee bescheiden knallen. Tevens waren er enkele bedenkelijke feiten die mijn voorhoofd lieten fronsen. Het meeste leek me eerder ver gezocht en sommige feiten niet zo erg logisch. Zo vond ik het vreemd dat er geen voorraadje zekeringen in het hutje voorhanden waren, maar op het moment dat ze de gewonde William onder handen neemt, tovert ze wel een complete chirurgische verpleeguitrusting tevoorschijn met allerhande tangetjes,scharen en ontsmettingsmiddel. Hadden ze dat weekendhuisje dan al toen ze stage liep in een ziekenhuis ? En gebruikte ze dan deze instrumenten om praktijkkennis te vergaren bij haar toenmalig vriendje ? Of was het eenvoudigweg levensgevaarlijk om op dit eiland te verblijven ? En de manier waarop James naderhand de zekeringen omwisselde, was helemaal om van te gniffelen. Een universitair diploma is geen garantie voor logisch en praktisch denken blijkbaar.

Dat ze op een bepaald moment geen ontvangst meer heeft op haar GSM, terwijl het in het begin niet echt een probleem was, deed me concluderen dat de communicatiegolven in dat gedeelte van de V.S. niet echt weerbestendig zijn en bij de minste storm verloren waaien. Waar ineens die emoties tussen de twee hoofdrolspelers vandaan kwam, was ook onbegrijpelijk. Er was totaal geen aanleiding voor. Misschien zorgde de intimiteit door de heelkundige ingreep en de aanvullende verzorging voor de geladen sfeer en de chemische reactie tussen Helen en William. En blijkbaar is het in die contreien de gewoonte dat men na het incasseren van een vuistslag, eventjes rustig voor de belager een kopje koffie zet. Maar het meest ergerniswekkend was het feit dat de hele affaire rond William totaal niet wordt toegelicht. Uiteindelijk wilde ik toch weten wat er precies was voorgevallen en wat de aanleiding hiertoe was.

“October Gale” voelt dan ook aan als een bewonderenswaardige poging. Maar deze poging om er iets van te maken mislukt jammerlijk genoeg en geeft als resultaat een rustig voortkabbelende film met een mix van verschillende emoties. De melancholie en het waardig afscheid nemen, het gemis van genegenheid die men in een kort moment terug aanvoelt en de uiteindelijke suspense waarbij wraakgevoelens centraal staan. Aan de vertolkingen zal het niet liggen. En vooral dan door Clarkson die met het beperkte script toch nog een serene en wondermooie prestatie levert. Zelfs Speedman schitterde bij momenten, maar diende naar mijn gevoel eerder om het vrouwelijke publiek te bekoren. De enige die redelijk tegenviel (zijn beperkte rol zal daar ook wel iets mee te maken hebben), was Tim Roth. Het leek alsof hij zomaar eventjes was overgevlogen om de klus te klaren.
Conclusie : Cinematografisch soms een genot om naar te kijken, maar inhoudelijk miste het een beetje panache en gedrevenheid.