Big Eyes (2014)

Korte Inhoud
Het verhaal van de legendarische schilderes Margaret Keane en haar echtgenoot Walter. De beroemde schilderijen waarop kinderen met grote ogen te zien zijn worden bekend door de commercieel ingestelde Walter, die op den duur ook krediet opeist voor het artistieke proces. Zijn verlegen vrouw, de echte artiest, blijft ondertussen stilletjes op de achtergrond.

Genre : Drama/Biografie
Land : VS

Cast :
Amy Adams : Margaret Keane
Christoph Waltz : Walter Keane
Krysten Ritter : DeeAnn

Regisseur : Tim Burton

Mijn mening

“All these copies... you're like Warhol!

Nah, Warhol’s like me. That fruitfly stole my act! “

Tim Burton is bekend geworden door de surrealistisch aanvoelende film “Edward Scissorhands” en andere rariteitenkabinetten zoals “Beetlejuice” en “Mars Attack!”. Ditmaal begeeft hij zich op het meer realistische pad met deze biografische film “Big Eyes” over het toch wel intrieste leven van Margaret Keane. Deze kunstenares uit de jaren 60 is de verantwoordelijke die ervoor gezorgd heeft dat ontelbare huisgezinnen enkele schilderijen (of copies) in hun woning hadden hangen met daarop een triestig kindje met onwezenlijk grote ogen (en meestal voorzien van een traantje). Op het eerste gezicht was dit gewoon kitscherige “Holly Hobbie”-achtige tienerkunst. Maar de waarheid is verbijsterend en tegelijkertijd briljant. Heel het oeuvre van Margaret Keane werd zogezegd door haar man Walter, die wel vlotte praatjes kon verkopen maar niet zo vlot was met een penseel, gecreëerd. Dat is het verbijsterende aan heel het verhaal. Het briljante is hoe deze praatjesmaker de hele merchandising op poten zette en van deze tienerkamer-portretjes een commercieel succesverhaal maakte. Op marketinggebied was hij een voorloper. Hij creëerde wel een eega zonder identiteit en persoonlijkheid. Een pantoffelheldin, opgesloten in een stoffig zolderkamertje die aan de lopende band deze schilderijtjes afwerkt en ondertekent met de achternaam van haar echtgenoot. Uiteindelijk mag je het toch beschouwen als de meest subtiele kunstroof aller tijden.

Het samenspel van Amy “American Hustle” Adams als de schuchtere, introverte en nogal naïeve Margaret en Christoph “Django Unchained” Waltz als de gewiekste charmeur Walter Keane , is een geslaagde combinatie. Zowel de tijdgeest van de jaren 50 en 60 als de scenery wordt op een schitterende manier overgebracht. De typische woonwijken met hun gemillimeterde gazons, de prachtige oldtimers, de mode uit die tijd en ook de naïviteit in een steriele en perfect uitziende familie-maatschappij. Gelukkig voor Walter was het woord emancipatie toen nog niet uitgevonden en werd de vrouw in die tijd nog keurig gerangschikt in het vakje “huis-tuin-keuken gereedschap”. Zou hij deze stunt uitvoeren in onze moderne tijd, dan was hij waarschijnlijk diegene die met onwezenlijk grote ogen zou rondlopen (blauwe welteverstaan) . Amy Adams is geknipt voor deze rol als fragiele en onderdanige vrouw (die bij momenten een Marilyn Monroe aura uitstraalt) maar is tegelijkertijd toch meer geëmancipeerd dan ze laat uitschijnen. In die tijd was het niet zo evident om als vrouw je echtgenoot te verlaten. Christoph Schultz walst als een glimlachende Dick Van Dyke doorheen de film terwijl hij als een gehaaide zakenman een imperium opbouwt door misbruik te maken van zijn vrouw haar talent.

Het zijn de vertolkingen die ervoor zorgen dat het toch een plezier is om naar deze film te kijken. Verder is dit relaas over bedrog en (in wezen) misbruik niet bepaald indrukwekkend. Ik twijfel er niet aan dat Burton zich secuur aan de biografische accuraatheid heeft gehouden. Op zich is daar niks verkeerds aan, maar het eindresultaat is toch maar een gezapig en rustig voortkabbelend relaas. Niets dat je onmiddellijk zal omverblazen, behalve de rechtszaak op het einde. Alhoewel ik eventjes het gevoel had dat ik naar een oubollige aflevering van “I love Lucy” aan het kijken was en twijfelde of dit gedeelte wel echt met de waarheid strookte. Deze vertoning, met Walter die zichzelf tracht te verdedigen, is een komische en theatrale one-man-show. Een demonstratie van het narcistische karakter en de air van onaantastbaarheid die Walter Keane bezat.

Op één belangrijke vraag kreeg ik echter geen antwoord na het bekijken van deze film. Inderdaad is het overduidelijk hoe Margaret in haar leven gemanipuleerd en bedrogen werd, om niet te zeggen op een bepaalde manier psychologisch onderdrukt en weggecijferd. Maar uiteindelijk wist ik nog altijd niet waarom ze die belachelijk grote,triestige ogen schilderde. Buiten “Things can be seen in eyes.”,”They’re the windows of the soul” en het verzonnen verhaal van oorlogskinderen door Walter, is er geen enkel echt bevredigend antwoord hierop. Is het een jeugdtrauma of is het door de ogen van haar dochter (Delaney Raye/Madeleine Arthur) dat ze deze gimmick bedacht ? Maar ondanks dit gebrek aan duiding is het toch een fascinerende film.